O političkim okolnostima koje su dovele do raspada bivše SFRJ (Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije) i ratova devedesetih godina prošlog stoljeća i danas se u regiji vode burne rasprave, bez naročitih izgleda za približavanje stavova. Neke činjenice o događajima iz tog vremena zapisane su u presudama Haškog i drugih sudova pred kojima su procesuirani najteži ratni zločini.

Hroničari su zabilježili da su ekstremisti i simpatizeri Srpske demokratske stranke (SDS) 4. aprila postavili barikade na prilazima Sarajevu te blokirali saobraćaj na području gradskog naselja Grbavica. Snajperisti SDS-a, kako su to tvrdili pripadnici Ministarstva unutrašnjih poslova (MUP) tadašnje Republike BiH, zaposjeli su položaje u objektima iznad Vrbanja mosta, danas mosta Suade i Olge.

Demonstracije 5. aprila

5. aprila 1992. godine u Sarajevu su održane antiratne demonstracije na kojima je bio i Ahatović Nedžad. Tada je imao 15 godina. „Bile su to demonstracije za mir na kojima su građani Sarajeva tražili od JNA (Jugoslavenske narodne armije) i SDS-a da uklone barikade sa sarajevskih ulica. Desetine hiljada ljudi na demonstracijama usprotivilo se ratu. Sjećam se da je nekoliko javnih ličnosti držalo vrlo emotivne govore pozivajući na mir, ali to nije spriječilo snajperiste SDS-a da iz obližnjeg hotela Holiday inn pucaju na građane“, kaže Ahatović za Deutsche Welle. 

Sa građanima Sarajeva tog su dana bili i poznati glumci Josip Pejaković i Rade Šerbedžija. „Ne dozvolimo da nam ovo Sarajevo neko sruši. Izađimo na ulice! Krenite rudari iz Breze, iz Zenice! Ne damo Bosne!", govorio je Josip Pejaković. „Ovaj narod brani vlastiti život, građanski život, civilni život, svoju slobodu i život svoje djece“, kazao je Rade Šerbedžija, vidno potresen događajima ispred Skupštine BiH.

Prva granatiranja

„Demonstranti su se potom sa platoa ispred Skupštine BiH uputili ka Vrbanja mostu, a onda je opet uslijedila pucnjava. Srpski ekstremisti pucali su iz objekata s lijeve strane rijeke Miljacke, iz pravca nekadašnje zgrade 'Dimnjačar', i na mostu su ubili Suadu Dilberović i Olgu Sučić. Bile su to prve žrtve rata u Sarajevu“, kaže Nedžad Ahatović.

Istog dana paravojne formacije SDS-a i JNA počinju granatiranje Sarajeva, a prve granate na prigradska naselja ispaljene su sa srpskih položaja na Lapišnici, Borijama i Trebeviću. Grad nadlijeću borbeni avioni JNA otvarajući vatru na objekte od vitalnog značaja. JNA pogađa televizijski repetitor na brdu Hum u Sarajevu i zgradu Radio-televizije BiH, tzv. „Sivi dom". U redakciju informativnog programa tadašnjeg Radija Sarajevo (kasnije Radija BiH) stižu informacije o incidentima širom zemlje, ali je tih dana Sarajevo bilo u centru pažnje. Suzana Đozo bila je urednica na Radiju Sarajevo.

Mnogi su mislili da će sve brzo proći

„Na TV-u sam gledala direktan prijenos demonstracija na Marindvoru i govora profesora Zdravka Grebe i komandanta specijalaca Dragana Vikića u Skupštini BiH. Muž i ja smo krenuli ka Marindvoru da se priključimo demonstracijama protiv rata i barikada, ali smo u Titovoj ulici susretali ljude koji su bježali jer je počela pucnjava. Vratili smo se kući u Hajduk Veljkovoj, sada ulici Muse Ćazima Ćatića. U kući su bili moji otac i majka i moje dvije kćerke Maja i Tanja. Maja je bila treći razred osnovne škole, a Tanja prvačić. Od toga dana više nisu išle u školu. Te noći na grad su pale minobacačke granate. Ispalili su ih zlotvori sa brda iznad Sarajeva“, kaže Suzana Đozo za Deutsche Welle. 

Poput mnogih drugih građana Sarajeva i Suzana Đozo je mislila da će sve brzo proći. „Ujutro smo otišli na Baščaršiju da vidimo štetu. Na stan moje kolegice Enise Aljušević pala je granata. Stare trgovke su bile porazbijane. Nisam mogla vjerovati da se to događa mome gradu, iako su već do tada napadnuti i popaljeni Bijeljina, Bosanski Brod, gradovi na Drini. Bošnjaci su ubijani, ali mislila sam sve je to daleko i ne može se to desiti ovdje u Sarajevu. A onda je rat počeo i u našem glavnom gradu. Muž, koji je do tada radio u sarajevskoj Hidrogradnji prijavio se kao dobrovoljac da brani grad. Ja sam išla na posao u RTV dom na Radio Sarajevo vozilom koje je jurilo raskrsnicama po kojima je pucao snajper. Išlo se na posao i za vrijeme žestokih granatiranja. Srećom, granate i snajperi promašili su i mene, i moju djecu, i moje najbliže, u toj klanici u kojoj je tokom tri i po godine opsade ubijeno više od deset hiljada Sarajlija“, kaže Suzana Đozo.

Sarajevska djeca

U Sarajevu je tokom rata poginulo ili ubijeno više od 11.500 ljudi. Snage „bosanskih Srba“ (bivša Vojska Republike Srpske i MUP RS-a) lojalne Radovanu Karadžiću u glavnom gradu BiH ubile su i 1.600 djece. „Naša su djeca ubijana planski, ciljano", kaže za Deutsche Welle predsjednik Udruženja roditelja ubijene djece Sarajeva Fikret Grabovica. „Od 1.600 ubijene djece, svako deseto je ubijeno snajperom. Jasno je da onaj ko ispaljuje smrtonosni hitac iz snajpera tačno zna u koga puca", kaže Grabovica. 

Jedna od prvih sarajevskih žrtava bio je i šesnaestogodišnji Samir Mišić, učenik Policijske škole na Vracama. I on je ubijen 5. aprila 1992. godine, kada su paravojne formacije SDS-a, predvođene odmetnutim pojedincima iz MUP-a BiH pod komandom Milenka Karišika, napale školu na Vracama. U napadu su učestvovali i tenkovi JNA. 6. aprila 1992. godine Evropska unija i Sjedinjene Američke Države priznale nezavisnost BiH. Istog dana srpske paravojne formacije počele su otvorene artiljerijske napade na Sarajevo.

Zločin i kazna

„Aprila i maja 1992. godine Karadžićeve snage su na sarajevskom ratištu angažirale preko 15.000 ljudi", kaže čovjek s početka naše priče, danas sarajevski profesor odbrane i sigurnosti Nedžad Ahatović. On podsjeća da je bivša JNA u to vrijeme samo u gradskim kasarnama imala oko 5.000 vojnika i oficira, oko 2.000 oruđa raznih kalibara i oko 100 tenkova i transportera.

„Početkom rata srpske paravojne snage i bivša JNA su na jedan kilometar sarajevskog fronta imale oko 35 oruđa. Najveća koncentracija oruđa u historiji ratovanja do tada je zabilježena u bici za Berlin 1945. godine kada su ruske snage na kilometar imale po 25 oruđa“, kaže Ahatović. Nakon rata, Međunarodni sud pravde za bivšu Jugoslaviju (Haški tribunal) pravosnažno je osudio mnoge vojnike i oficire bivše VRS-a zbog ratnih zločina, uključujući one počinjenje u Sarajevu tokom opsade. Među njima su i nekadašnji komandanti Sarajevsko-romanijskog korpusa VRS Stanislav Galić, koji je osuđen na doživotnu robiju, te Dragomir Milošević koji izdržava kaznu od 29 godina zatvora. Za najteže ratne zločine počinjene u Sarajevu tokom opsade 1992-1995, optuženi su i bivši predsjednik RS-a Radovan Karadžić te komandant VRS-a Ratko Mladić. Obojica u Haškom zatvoru čekaju kraj sudskog procesa i pravosnažne presude.