Bio je to film „Do posljednjeg daha“ – „A bout de Souffle“ - s kojim je Belmondo postao zvijezda. „Do posljednjeg daha“ je režirao u to vrijeme poznati Jean-Luc Godard. Film je bio početak francuskog „novog talasa“ – „Nouvelle Vague“ - koji će sa svojim nekonvencionalnim filmskim jezikom obilježiti šezdesete i ostaviti traga u istoriji cjelokupne kinematografije.

Belmondo je u filmu Michel – „Bad Boy“ – tipičan primjer tadašnje generacije „buntovnika bez razloga“, koji u jednoj od scena, ispred pariškog kina, dugo promatra filmski plakat sa likom glumca Humphreyija Bogarta – popularnog „Bogeyja“ - i kao da želi da se ugleda u junaka američkih gangsterskih filmova snimanih 50-ih u crno-bijeloj tehnici.

I „Do posljednjeg daha“ je tako snimljen, kao crno-bijeli film, lišen svih dotadašnjih filmskih pravila, sa scenama urađenim „iz ruke“, dakle bez fiksirane kamere, više spontano, sa slučajnim prolaznicima na ulici koji ne znajući da se snima film gledaju onako sa zanimanjem u kameru i u glumce - otprilke kao "ko su ovi" - sa monologom u kojem se Belmondo, ne vadeći cigaretu iz usta baš kao i „Bogey“, obraća direktno filmskoj publici. "Do posljednjeg daha" je ponovo snimljen u američkoj verziji 1981. pod naslovom "Breathless" sa tada još uvijek mlađahnim Richardom Gereom.

Blizu 100 filmova

Belmondo je rođen u otmjenoj pariškoj četvrti Neuilly sur Seine kao sin jednog umjetničkog para: otac, porijeklom sa Sicilije, bio je vajar, a majka slikarka. Nije se baš proslavio u školi i htio je da bude bokser. Sa 16 je obolio od tuberkuloze i umjesto boksa, igrajući u jednom teatru u pariškoj bolnici, sve ga je više zanimala gluma.

Jean-Paul je snimio blizu 100 filmova. Radio je sa kultnim rediteljima kao što su Francois Truffaut, Claude Lelouche, Louis Malle i Cluade Sautet. Bio je tip, koji je nosio uske „Blue Jeans“ sa tijesnim jaknama, ili šešire i mantile tipa a la „Borsalino“, kao u istoimenom filmu sa partnerom kojeg igra Alain Delon, njegov vječiti rival, druga superzvijezda te generacije.

Belmondo je u većini svojih filmova igrao bez kaskadera: visio je na helikopteru, skakao na voz koji se kretao velikom brzinom, ili se penjao na 320 metara visoki vrh Ajfelovog tornja. Tek nakon povrede u filmu „Boss“ prestao je s tim vratolomijama. U Truffautovoj „Sireni Missisippija“ zaljubio se u Catherine Daneuve, imao je veze sa Ursulom Anders ili Laurom Antonelli, igrao sa Sophijom Loren...

Od profiboksera, preko glumca putujućeg teatra, pa do samog filmskog Olimpa. Penjao se visoko, da bi potom opet padao na zemlju, pogotovo 1980. kada ga film više nije htio, i kad se po ko zna koji put vratio teatru. Nakon što je 2001. doživio moždani udar, skoro da više nije mogao da govori. No, sedam godina kasnije, 2008. snimio je iznova "remake“ na film Vittorija de Sice „Jedan čovjek i njegov pas“ u kojem igra usamljenog starca. Jean-Paul Belmondo je u Kanu 2011. godine dobio „Zlatnu palmu“ za životno djelo. „Do posljednjeg daha“ ostaje njegov kultni film.

Priredio: Senad Tanović (afp, dpa)

Odgovorni urednik: Azer Slanjankić