Na video snimcima prikazuju se uvijek iste scene: iranski studenti u kampusu univerziteta, jedu zajedno, često izvan menze. Neki od njih su zatvoreni, nakon što su studenti srušili postojeće pregrade između muškaraca i žena. Video snimci sada dokumentuju ne samo protest, već i solidarnost. Na mnogim snimcima demonstranti sa plakatima u rukama podsjećaju na svoje uhapšene kolege. Prema izvještajima medija, uhapšeno je do tri stotine studenata.

Demonstranti se očigledno ne daju zastrašiti žestokim djelovanjem snaga sigurnosti. "Student može umrijeti, ali neće prihvatiti poniženje", uzvikivali su demonstranti na Univerzitetu Šahid-Hamran u jugozapadnoj provinciji Khuzestan na video snimku čiju autentičnost je potvrdio AFP, a koji je objavio opozicioni medij 1500tasvir.

Solidarnost sa učenicama

Studenti pokazuju i svoju solidarnost sa mlađom generacijom, sa učenicama koje su također aktivne u protestima i koje također za to plaćaju cijenu. Tako su tokom prošlog ponedjeljka, prema riječima aktivista, pretučene učenice u Strukovnoj školi za djevojčice Šahid Sadr u Teheranu. "Učenice Srednje škole Sadr u Teheranu napadnute su, pretresane i pretučene," piše 1500tasvir.

Glasine, da je jedna učenica u sukobima izgubila život, Iransko ministarstvo obrazovanja odlučno je demantovalo. "Smrt učenice u tom sukobu odlučno negiramo", rekao je portparol ministarstva, a prenosi iranska novinska agencija ISNA.

Nepovjerenje u Homeinija

Od početka Islamske revolucije 1979. godine, studenti su bili izloženi pritiscima sveštenstva. Tokom svrgavanja šaha su pak dijelovi studentske zajednice, poput onih koji su bili motivisani islamizmom ili socijalizmom, u početku podržavali revolucionarnog vođu Homeinija, na kojem su se temeljile njihove nade. No, čim je uspostavljen novi režim, došlo je do otuđenja tih dviju strana. Studenti su shvatili da su režimske snage sigurnosti kidnapovale ili ubijale nepoželjne pripadnike studentske zajednice. Obje strane su se držale na distanci, toliko izraženoj, da je Revolucionarno vijeće u junu 1980. zatvorilo sve univerzitete u zemlji.

Ta odluka je odgovarala nepovjerenju koje je Homeini imao u studente i profesore. „Mi se ne bojimo vojnih napada, već se bojimo kolonijalnih univerziteta", rekao je tada. U to vrijeme, režim je na univerzitete gledao kao na stjecište narodnih mudžahedina, koji su u to vrijeme bili glavni izvori otpora režimu. Homeinijeve pristalice „iz biblioteka su izbacile hiljade knjiga s 'antiislamskim tendencijama', prisilno otjerali hiljade nastavnika i profesora iz obrazovnih ustanova kao 'lakeje zapadne ideologije'", piše publicista Gerhard Schweizer u svojoj knjizi "Razumijevanje Irana". Vodeći univerziteti su godinama ostali zatvoreni.

Posljedice takvog Homeinijevog poziva bile su ogromne, kaže politikolog i prognani Iranac Mehdi Jafari Gorzini u intervjuu za DW. "Hiljade studenata je prisilno izbačeno s fakulteta. Neki su pobjegli u inostranstvo, drugi su uhapšeni i pogubljeni. Homeini nije imao za cilj ništa drugo nego svojevrsno 'čišćenje' univerziteta. Suštinski, to nije bilo ništa drugo do kulturna revolucija."

 Akademska rekonstrukcija

Nakon ponovnog otvaranja, univerzitetski pejzaž konsekventno se širio i modernizovao, što je dovelo do toga da, prema studiji Njemačke službe za akademsku razmjenu (DAAD), danas u Iranu postoji 4,07 miliona studenata. Modernizacija se ogleda i u rodnoj ravnopravnosti: danas je u toj zemlji udio studentkinja preko 50 posto. Pri tome, svi studenti mogu računati na sistem koji se fokusira na osiguranje i unapređenje akademskog kvaliteta, navodi DAAD. Ovom razvoju doprinijeli su i brojni iranski naučnici koji su se školovali u drugim, prije svega, zapadnim zemljama.

S pojavom liberalnih ideja, univerziteti su ponovo postali centri opozicije. To je postalo očigledno u julu 1999. godine. Tada je režim odlučio da ugasi reformski orijentisan list Salam. Studenti sa Univerziteta u Teheranu su tada izašli na ulice. Snage sigurnosti potom su pretresle studentske domove u kampusu, ubivši najmanje jednog i ranivši stotine studenata. Protesti su se ubrzo pretvorili u širi pokret koji je zahtijevao odgovornost režima. Sjećanje na brutalnost snaga sigurnosti u to vrijeme i danas je živo u studentskom miljeu, kaže Džafari Gorzini.

Studenti i danas mogu računati na liberalni duh mnogih profesorica i profesora. Krajem septembra, oko 70 profesora sa Univerziteta u Teheranu u listu Etemad objavilo je otvoreno pismo vladi. U njemu su posve jasno opisali političke i ekonomske probleme zemlje, a tražili su i oslobađanje svih demonstranata. U danima koji su uslijedili, slična pisma su se pojavila i na drugim univerzitetima u zemlji. Time se pak dodatno proširio postojeći jaz među univerzitetima: čije čelne pozicije zauzimaju režimski ljudi od povjerenja.

Pored dobrog obrazovanja, studentkinje i studenti su zahvaljujući i novim medijima veoma dobro upoznati sa svijetom, kaže Džafari Gorzini. "Najkasnije od ranih 2000-ih, mnogi mladi ljudi - a također i studenti - posjeduju sopstvenu web-stranicu ili blog i u kotaktu su sa inostranstvom. To im je pokazalo kakvi oblici života postoje izvan granica zemlje i istovremeno im predočilo drugačije koncepte života od onoga koji promoviše tamošnji režim.”

Kraj strpljenja

Uz to dolazi i to da su ljudi u Iranu više puta pokušali smijeniti režim, pojašnjava Džafari Gorzini. "Ali to im do sada nije uspjelo, kao ni pokušaj pokretanja reformi. To je razumjela i najmlađa generacija." Roditelji su im, kaže on, prenijeli svoja iskustva o neuspjelim pokušajima reformi, demonstracijama i velikim protestima. "Ovoj generaciji je jasno da je sve do sada bilo uzaludno, da se sa mulama ne može voditi dijalog. Odatle potiče i radikalizam koji trenutno doživljavamo."

Pratite nas i na Facebooku, na Twitteru, na YouTube, kao i na našem nalogu na Instagramu