Godinu dana, pet mjeseci i tri sedmice. Toliko je trajalo putovanje Petra Velikog u zapadnu Evropu 1697. i 1698. godine. Vladar je htio da otvori Rusiju ka zapadu i da pridobije saveznike za poduhvat protiv Osmanskog carstva.

Car je naložio geografima da nacrtaju nove karte, tako da Ural bude granica Evrope i Azije, te da zapadni dio Rusije bude viđen kao dio Starog kontinenta. Sankt Petersburg je razvijan po ugledu na Rim i Versaj, a veze Baltičkim morem trebalo je da budu „prozor ka Zapadu“.

Da li je Rusija Evropa ili ne? To pitanja se od Petra Velikog provlači kao crvena nit, a u danima agresije na Ukrajinu ponovo je aktuelno.

Ideja evroazijstva izvučena je iz fioke

Nakon dolaska komunizma, dvadesetih godina prošlog vijeka se u krugovima ruske emigracije razvila ideja evroazijstva (Еврази́йство). Dvojica glavnih ideologa, Nikolaj Trubeckoj i Pjotr Savickij, težili su vodećoj ulozi Rusije u ogromnom prostranstvu Evroazije koju su vidjeli kao jedinstveni kontinent.

Za zagovornike evroazijstva, boljševizam je bio zapadni uvozni proizvod, a pokušaj modernizacije od strane Petra Velikog razlog što je carstvo propalo. Ovi emigranti su vidjeli rusku evroazijsku imperiju kao kontratežu romano-germanskoj kulturi, sa Pravoslavnom crkvom kao stubom.

Prvi evroazijci su vidjeli mongolsku invaziju na Rusiju između 13. i 15. vijeka kao pozitivan razvoj. „To je, smatrali su, dopustilo ruskoj kulturi da se produktivno prepusti azijskim uticajima", kaže Ulrih Šmid, slavista koji na Univerzitetu u Sent Galenu predaje kulturu i istoriju Rusije.

„Zato evroazijci i tada i danas kažu da je Rusija predodređena da se širi u Aziji i da tamo gradi ekonomske i političke veze. Naravno, to je u suštini upereno protiv velikog civilizacijskog projekta Zapada“, dodaje Šmid.

Danas, čitav vijek kasnije, ideja evroazijstva izvučena je iz fioke i upravo se o njoj u Rusiji sve više raspravlja.

Kratko koketiranje sa Zapadom

Poslije raspada Sovjetskog Saveza, Rusija je upala u ideološki vakuum. Flert sa Zapadom bio je mlak, iako je Mihail Gorbačov ponavljao metaforu o „zajedničkoj evropskoj kući“, što su prije njega govorili i Brežnjev i Hruščov. Boris Jeljcin je docnije govorio o „povratku u evropsku civilizaciju“.

Čak je i Vladimir Putin govorio da je Rusija „evropska“ sila. Djelovalo je da su nove generacije u Kremlju napustile sovjetsku predstavu o nepremostivim razlikama Istoka i Zapada. Ali sve je to bilo kratkog daha.

Po dolasku novog milenijuma vraća se i ideje evroazijstva. „Konstanta u tom razmišljanju je geopolitički pristup koji pretpostavlja da Rusija nije dio Zapada“, ukazuje Šmid.

Dok je Putin kao predsjednik od 2000. do 2008. bio naklonjeniji Zapadu, sve se promijenilo kad se vratio u Kremlj 2012. godine.

„Jedan od najvećih ideoloških Putinovih projekata sastoji se u stvaranju nove nacije Rusije - sa ruskim kulturnim jezgrom koje određuju ruski jezik, ruska literatura i u određenoj mjeri rusko pravoslavlje. To rusko kulturno jezgro trebalo bi da poput magneta drži na okupu sve što pripada ruskoj imperiji“, tumači Šmid.

Duginov uticaj

Prema logici neo-evroazijstva, Rusija je takoreći obavezna da bude velika i sve veća. Odricanje od ekspanzije vidi se kao prijetnja ruskoj egzistenciji. Narode Evroazije valja ujediniti pod ruskim vođstvom.

Najpoznatiji zagovornik ove teorije je Aleksandar Dugin, publicista, politikolog i kopredsjednik zabranjene Nacionalboljševističke partije Rusije. U knjigama „Četvrta politička teorija“ i „Osnovi geopolitike“, on razvija teoriju o „vodenoj kulturi“ i „suhoj kulturi“.

Prva je, po Duginu, atlantska, američka, globalizovana, liberalna i individualistička. Druga je sušta suprotnost i podrazumijeva snažan konzervativni, antiliberalni, autoritarni kulturni krug. Radikalni Dugin tako je postao ikona nove desnice širom svijeta, uključujući i Sjedinjene Države.

„Putin i Kremlj drže oprezno odstojanje od Dugina, iako naravno postoje brojne tačke preklapanja programa Kremlja i Duginovog evroazijstva“, objašnjava slavista Šmid. „Ali javnosti Putin izgleda umjerenije tako što ne preuzima ekstremne Duginove pozicije.“

Dodaje da je velikog uticaja na Putina imao legendarni sovjetski disident Aleksandar Solženjicin, autor „Arhipelaga Gulag“. On se početkom vijeka više puta sastajao sa Putinom. „Bili su saglasni da ponovo valja uspostaviti istočnoslovensko jedinstvo Bjelorusije, Ukrajine i Rusije i da je zapadna demokratija štetna za Rusiju kao oblik vladavine", kaže Šmid.

Koktel ideja

Stručnjaci kažu da evroazijstvo nije jedina ideja koja određuje Putinove poteze u unutrašnjoj i spoljnoj politici. Putina često opisuju kao eklektičara, koji iz raznih ideologija uzima određene teze. U knjizi „Tehnologije duše“, Ulrih Šmid opisuje još dvije ideologije koje utiču na Putina.

Najprije, tu je imperijalni pristup sopstvenoj istoriji, „često ponavljana priča o navodnih hiljadu godina državnosti Rusije“. Drugo, tu je Ruska pravoslavna crkva. Iz tih elemenata „Putin sastavlja patriotski program koji se svodi na ponovno uspostavljanje onoga što naziva istorijskom Rusijom", dodaje Šmid. A tu spadaju Bjelorusija i Ukrajina.

U kolažu ideologija, Putin nalaže propagandi da „operaciju" u Ukrajini predstavlja kao borbu protiv fašizma, premda inače podržava radikalne desničare na Zapadu. U propagandi, Rusija je spasilac slovenskih naroda, iako upravo napada drugi slovenski narod. U propagandi, Rusija je jaka i ujedinjena, iako su desetine hiljada građana pohapšene zbog protesta, a opozicija praktično zabranjena.

 Pratite nas i na Facebooku, na Twitteru, na YouTube, kao i na našem nalogu na Instagramu