Η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ είναι η εκλεκτή του Ντόναλντ Τραμπ για πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα – το μόνο που μένει τώρα είναι η επικύρωση του διορισμού της από την αμερικανική Γερουσία.

«Η Γκίλφοϊλ είναι μία από τις πιο επιφανείς προσωπικότητες της αμερικανικής Δεξιάς και προεκλογικά τάχθηκε υπέρ του Τραμπ», γράφει το SPIEGEL Online. Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ «χαρακτήρισε την Γκίλφοϊλ ως μία στενή φίλη εδώ και χρόνια και μία σύμμαχο με οξεία αντίληψη και μεγάλη εμπειρία στους τομείς του δικαίου, των μέσων και της πολιτικής».

«Στέλνει ο Τραμπ την πρώην αρραβωνιαστικιά του γιου του εξορία στην Ελλάδα;», διερωτάται από την πλευρά του το Stern. «Οι κακές γλώσσες μπορεί να μιλάνε για νεποτισμό. Και φαίνεται αρκετά δύσκολο να πιστέψει κανείς πως η Γκίλφοϊλ θα γίνει πρέσβειρα στην Ελλάδα λόγω του ταλέντου της στη διπλωματία ή των γνώσεων της για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Τι έχει να επιδείξει η 55χρονη; Μία περιπετειούλα στον κλάδο της νομικής, μία σύντομη καριέρα ως τηλεοπτική παρουσιάστρια – και έναν αρραβώνα με τον Ντον Τζούνιορ, τον γιο του (σύντομα) ισχυρότερου άντρα των ΗΠΑ».

Η Γκίλφοϊλ, που έχει υπάρξει ακόμη και μοντέλο στο παρελθόν, δήλωσε πως η επιλογή του Τραμπ την τιμά και θα χαρεί πολύ να εφαρμόσει την ατζέντα του, να στηρίξει τους συμμάχους στην Ελλάδα και να συμβάλλει στη διαμόρφωση μίας νέας εποχής ειρήνης και ευημερίας στην περιοχή.

Στην Ελλάδα πάντως ο διορισμός της Γκίλφοϊλ έχει γίνει δεκτός με σκεπτικισμό. Όπως παρατηρεί η Berliner Zeitung επικαλούμενη και δημοσιεύματα σε ελληνικά μέσα ενημέρωσης, στην Αθήνα έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως «αντί για έναν έμπειρο διπλωμάτη έρχεται στην Ελλάδα μία τηλεπερσόνα, που δεν έχει καμία εμπειρία στις διεθνείς σχέσεις».

«Στοπ στις τουρκικές επιθέσεις εναντίον των Κούρδων της Συρίας!»

Προσφάτως η Τουρκία έχει ξεκινήσει να καταλαμβάνει κουρδικές περιοχές στα βόρεια της Συρίας – και όπως εξηγεί η tageszeitung, οι στρατιωτικές αυτές επιχειρήσεις «αποτελούν μέρος μίας βαθιά αντικουρδικής πολιτικής της Άγκυρας. Και μάλιστα παραβιάζουν και το διεθνές δίκαιο».

Η εφημερίδα του Βερολίνου επισημαίνει πως «από το 2016 η Τουρκία έχει διεξάγει τρεις μεγάλες στρατιωτικές επιχειρήσεις στα βόρεια της Συρίας με την υποστήριξη ισλαμιστών μαχητών και των άλλοτε μαχητών του Ισλαμικού Κράτους». Κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων αυτών «συντελέστηκαν παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, σκοτώθηκαν χιλιάδες Κούρδοι μαχητές του YPG και εκατοντάδες άμαχοι, ενώ πάνω από 450.000 Κούρδοι εκτοπίστηκαν. Και οι επιθέσεις ενάντια στις κουρδικές αυτοδιοικούμενες περιοχές συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. […] Στόχος της Τουρκίας είναι τώρα η εδραίωση μίας μακροχρόνιας κατοχής και η διατήρηση της ανιθαγένειας των Κούρδων».

Κατά την taz «το ΝΑΤΟ οφείλει να ταχθεί με τρόπο σαφή και αποφασιστικό ενάντια σε αυτές τις επιθέσεις της Τουρκίας. Οι νεο-οθωμανικές επιθέσεις του Ερντογάν απειλούν τη σταθερότητα της Συρίας και μαζί με αυτήν και τις αξίες που ισχυρίζεται ότι προστατεύει η Δύση. […] Και η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να παρακολουθεί αμέτοχη τους Κούρδους να γίνονται εκ νέου θύματα βίας και εκτοπισμού».

«Η Γερμανία χρειάζεται τους πρόσφυγες από τη Συρία»

Η Süddeutsche Zeitung εστιάζει από την πλευρά της στο πόσο χρειάζεται η Γερμανία τους πρόσφυγες από τη Συρία, αλλά και στην απήχηση που έχει η αντιμεταναστευτική ρητορική στη χώρα.

«Η Γερμανία έχει ένα τεράστιο πρόβλημα έλλειψης εργατικού δυναμικού και ήδη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας – και μιας και πολλοί άνθρωποι πρόκειται να συνταξιοδοτηθούν μέσα στα επόμενα χρόνια, το πρόβλημα θα επιδεινωθεί. Το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες απειλές της ευημερίας στη χώρα και χωρίς τις μεταναστευτικές ροές δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. Σύμφωνα εξάλλου με τους ερευνητές της αγοράς εργασίας έως το 2060 θα πρέπει να έρθουν στη χώρα 400.000 άνθρωποι, προκειμένου η Γερμανία να μπορέσει να κρατήσει σε σταθερά επίπεδα το εργατικό δυναμικό. Πόσο αφελές είναι επομένως το CDU, ένα κόμμα που υποτίθεται ότι τα πηγαίνει καλά στα οικονομικά ζητήματα, όταν προτρέπει τους Σύρους να εγκαταλείψουν τη χώρα, επειδή δεν τους χρειαζόμαστε;»

Το ντιμπέιτ σχετικά με τις επιστροφές των προσφύγων στις χώρες προέλευσης ή σε τρίτες χώρες εκτός ΕΕ είναι «επιζήμιο, επειδή παρουσιάζει ξανά τη Γερμανία ως ένα μικρόθυμο κράτος που δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτό στην πολυπολιτισμικότητα. Και οι ειδικευμένοι εργαζόμενοι από το εξωτερικό εξετάζουν προσεκτικά το πού θα επιδιώξουν να βρουν δουλειά και πού όχι – εξ ου και είναι σημαντικό να θεωρείται μία χώρα πως είναι φιλόξενη».