«Όταν η ένταση αυξάνεται ή όταν η απειλή έκρηξης πολέμου είναι άμεση, τότε αλλάζουν οι πολιτικές πρακτικές – έτσι ακριβώς έγινε και τώρα με την εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς» γράφουν οι βρετανικοί The Times:

«Εάν όμως ο Ολμέρτ επιδιώκει όντως την ειρήνη, οφείλει να προβεί σε υποχωρήσεις στην εποικιστική του πολιτική στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη.

Αυτή ακριβώς η πολιτική υποσκάπτει την σταθερότητα και την ισχύ κάθε συμφωνίας με τους Παλαιστινίους.

Έτσι αναγκάστηκε να συμφωνήσει με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο στην εκεχειρία και πέτυχε επιτέλους και κάτι θετικό στη πρωθυπουργική του θητεία.»

«Γιατί να μην συνομιλήσουν με την Χεσμπολάχ ή και με την Τεχεράνη;»

«Με τη συμφωνία αυτή το Ισραήλ και η Αίγυπτος, επιβεβαίωσαν την Χαμάς ως πολιτικό παράγοντα» υπογραμμίζει η γερμανική εφημερίδα Berliner Zeitung:

«Αυτή η εκεχειρία είναι περιορισμένη τοπικά και χρονικά και ασφαλώς ιδιαίτερα εύθραυστη.

Όμως εάν τηρούνταν, τότε την περιορισμένη συμφωνία θα ακολουθούσε μία απεριόριστης χρονικής διάρκειας και πιθανόν και μια ειρηνευτική συμφωνία.

Τελικά εφ’ όσον συνομιλούν με την Χαμάς, γιατί δεν πρέπει να συνομιλήσουν και με την λιβανική Χεσμπολάχ ή ακόμη και με την ηγεσία της Τεχεράνης;»

«Η διάθεση συμβιβασμού που εμφαίνεται στις ΗΠΑ και στους συμμάχους τους στην Εγγύς και Μέση Ανατολή στοχεύει κυρίως στο να αποσπάσουν από την αγκαλιά της Τεχεράνης τους Άραβες συμμάχους της και να την απομονώσουν πολιτικά» επισημαίνει η ελβετική Neue Zürcher Zeitung:

«Η επίτευξη αυτού του στόχου προϋποθέτει ότι το Ισραήλ θα ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της Συρίας, του Λιβάνου και των Παλαιστινίων σε τέτοιο βαθμό, ώστε η συμμαχία με το Ιράν να μην είναι πλέον ζωτικής σημασίας.

Μέχρι όμως το Ισραήλ να δρομολογήσει αυτή τη διαδικασία το Ιράν θα πετύχει να υποσκάψει τις προθέσεις αμφότερων των πλευρών για συνομιλίες και θα συνεχίσει να διεκδικεί την αναγνώρισή του ως τοπικής δύναμης στην περιοχή.»

Η ΕΕ και το ιρλανδικό όχι: ‘μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα’

«Εάν η σύνοδος κορυφής της ΕΕ, που αρχίζει σήμερα, εξετάσει εάν μπορεί να επιβιώσει η συνθήκη της Λισσαβόνας, τότε θα βρεθεί μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα» σημειώνει τέλος η γερμανική εφημερίδα Tagesspiegel:

«Από τη μια οι αρχηγοί των κρατών - μελών οφείλουν να τηρήσουν τη συνθήκη της Λισσαβόνας, ακριβώς επειδή διευρύνει την δημοκρατία στην ΕΕ εκχωρώντας περισσότερα δικαιώματα συναπόφασης στα εθνικά κοινοβούλια και στους πολίτες.

Από την άλλη δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουν το ιρλανδικό όχι.

Έτσι κατά τα ειωθότα θα συζητήσουν, θα διαβουλευτούν και θα αποφανθούν για εξαιρέσεις και προθεσμίες, ώστε να διασφαλίσουν την γενική ισχύ της συνθήκης της Λισσαβόνας.

Και όμως η τακτική αυτή εμπεριέχει τεράστιο ρίσκο, διότι σε πολλούς Ευρωπαίους θα αυξήσει περισσότερο την λανθάνουσα απόρριψη της ΕΕ».