Ανταπόκριση από το Παρίσι

Εννέα μέρες μετά την πτώση της μάλλον ατυχούς κυβέρνησης του Μισέλ Μπαρνιέ, κατάφερε τελικά ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν να καταλήξει στην επιλογή του Φρανσουά Μπαϊρού για την πρωθυπουργία της Γαλλίας, αν και όλες οι εκτιμήσεις μιλούν μάλλον για μια λύση ανάγκης.

Μια κατάληξη που επιτεύχθηκε με επεισοδιακό τρόπο κατά τη διάρκεια του πρωινού της Παρασκευής. Ξεκίνησε με την πρόσκληση του Μπαϊρού στο Παλάτι του Ελιζέ στις 8.30 το πρωϊ, για να ακολουθήσει τελικά η ανακοίνωση του διορισμού του στις 12.42 ώρα Γαλλίας. Στις ώρες που μεσολάβησαν θεωρείται ότι μεσολάβησε ένα ισχυρό «μπρα ντε φέρ» ανάμεσα στους δύο άνδρες, αφού ο Μπαϊρού στα 72 του χρόνια θεωρούσε ότι είχε έρθει η σειρά του, ενώ όλα έδειχναν ότι η προτίμηση του Μακρόν έκλινε προς τον υπό παραίτηση υπουργό άμυνας Σεμπαστιέν Λεκορνύ.

Μπροστά στα… Ιμαλάϊα

Σήμερα πάντως έστω και με καθυστέρηση, η Γαλλία έχει και πάλια πρωθυπουργό, όχι όμως ακόμα κυβέρνηση και σίγουρα όχι προϋπολογισμό, βρίσκεται δε «στους πρόποδες ενός Ιμαλάϊα δυσκολιών», όπως δήλωσε χθες κατά την ανάληψη των καθηκόντων του ο τέταρτος πρωθυπουργός της χώρας μέσα σε ένα χρόνο.

Και η πρώτη δυσκολία, που προέκυψε συγχρόνως με τον διορισμό του είναι η υποβάθμιση κατά μία βαθμίδα της οικονομίας της χώρας από τον οίκο αξιολόγησης Moody's σε Aa3, με την εκτίμηση ότι «είναι πολύ απίθανο για την επόμενη κυβέρνηση να μειώσει βιώσιμα την κλίμακα των  δημοσιονομικών ελλειμμάτων».

Ένας στόχος ζωής

Η μείωση χρέους  και ελλείμματος υπήρξε η έμμονη ιδέα του Μπαϊρού καθ’ όλη την πολιτική του πορεία. Και επί τούτου ξεκίνησε άλλωστε την παρθενική του ομιλία από τη νέα του θέση: «Είναι ηθική υποχρέωση προς τα παιδιά μας να μην τους αφήσουμε το βάρος του δικού μας χρέους», υπογράμμισε. Έτσι, όλοι περιμένουν να δουν πως θα τα καταφέρει να επιβιώσει τουλάχιστον για κάποιους μήνες, δημιουργώντας πλειοψηφίες έστω κατά θέμα.

Ως αρχηγός του κέντρου (Modem) έχει το πλεονέκτημα να μπορεί να συνομιλεί και με την Δεξιά και με την Αριστερά. Το μεγάλο μειονέκτημά του όμως για τους αποκαλούμενους αντι-Mακρονικούς είναι ότι βοήθησε τον πρόεδρο στην πρώτη εκλογή του το 2017 και του παρέμεινε έως τα χθες πιστός. Αυτό πιθανώς να αποτελέσει σημαντικό εμπόδιο στην αναζήτηση συμμάχων πέραν των σίγουρων «μακρονικών» και να οδηγήσει τελικά τη Γαλλία σε νέες πολιτικές περιπέτειες. Δεν είναι η αρχή της κρίσης, αλλά σίγουρα δεν είναι και το τέλος της.