Είναι η πρώτη φορά που στο Κακουργιοδικείο Παρισίων δικάζονται ερήμην, με την κατηγορία της «συνέργειας σε εγκλήματα πολέμου» τρεις υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Συρία. Πρόκειται για μια δίκη που θεωρείται «ιστορική».

Οι τρεις αξιωματούχοι, για τους οποίους υπήρχαν διεθνή εντάλματα σύλληψης είναι: ο Αλί Μαμλούκ πρώην επικεφαλής της Υπηρεσίας Ασφάλειας και Πληροφοριών της Συρίας, ο Τζαμίλ Χάσαν πρώην διευθυντής Πληροφοριών της Πολεμικής Αεροπορίας και ο Αμπντέλ Σαλάμ Μαχμούντ διευθυντής του Τομέα Ερευνών για τις ίδιες υπηρεσίες Πληροφοριών.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (FIDH), αυτή η δίκη θα κρίνει τους αξιωματούχους «για εγκλήματα από το ξέσπασμα της συριακής επανάστασης τον Μάρτιο του 2011», για τα οποία δεν έχουν ενοχληθεί ποτέ έως σήμερα.

Σκληρά βασανιστήρια και εξαφανίσεις

Για τη δίκη συνέβαλε και ο πεισματικός για δέκα χρόνια αγώνας του 64χρονου Ομπέιντα Νταμπά, με καταγωγή από τη Γαλλία  και τη Συρία, ο οποίος δεν μπόρεσε να αποδεχθεί τη σιωπή της εξαφάνισης και του θανάτου του αδελφού του Μαζέν Νταμπά και του 20χρονου ανιψιού του Πατρίκ στη Δαμασκό το 2013.

Ο αδελφός του Μαζέν εργαζόταν για 25 χρόνια στο γαλλικό λύκειο της Δαμασκού, ο γιος του ήταν φοιτητής στο δεύτερο έτος της γαλλικής φιλολογίας. Μετά από  άκαρπες προσπάθειες στη γαλλική δικαιοσύνη, ο Ομπέιντα αποφάσισε το 2016 να χτυπήσει για πρώτη φορά την πόρτα του Κεντρικού Γραφείου για την Καταπολέμηση Εγκλημάτων Πολέμου στο Παρίσι και να συναντήσει τους εκεί ερευνητές.

Τα δύο συγγενικά του άτομα είχαν και τη γαλλική υπηκοότητα, πράγμα που έδινε ελπίδες. Παρ’ όλα αυτά «δεν πίστευα ότι θα φτάναμε στη δίκη», ομολόγησε σήμερα στο ραδιόφωνο, λίγο πριν από την έναρξη της δίκης. Τα προβλήματα της οικογένειας Νταμπά ξεκίνησαν λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 3ης Νοεμβρίου του 2013, όταν 4 στρατιωτικοί χτύπησαν την πόρτα της οικογένειας στη Δαμασκό.

Επανήλθαν την επομένη με κατηγορίες για κακή ανατροφή του γιου από τον πατέρα και μετέφεραν και τους δύο στο κτήριο της Υπηρεσίας Πληροφοριών, η οποία στεγάζεται στο παλιό αεροδρόμιο της Δαμασκού.Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις μιλούν για σκληρά βασανιστήρια, εκεί όπου γίνονται οι ανακρίσεις καθώς και για εξαφανίσεις χωρίς επιστροφή.