Ο Γκερντ Μίλερ στο γηροκομείο; Εξαρτημένος από τη βοήθεια των γύρω του; Ένας από τους τοπ-σκόρερ όλων των εποχών; Θα πρέπει να παραδεχθώ ότι η είδηση αυτή με συγκλόνισε. Υπήρχαν στιγμές, όταν ήμουν εννέα, δέκα χρόνων, που ήταν σαφές για μένα: ο Γκερντ Μίλερ θα καταφέρει τα πάντα, θα γίνει 100 χρόνων και μέχρι τότε θα βάλει χιλιάδες γκολ. Το ότι θα γερνούσε και θα αρρώσταινε δεν μου περνούσε από το μυαλό.

Δεν ήμουν ποτέ οπαδός της Μπάγερν. Πάνω από το κρεβάτι μου όμως κρεμόταν μια τεράστια αφίσα που έδειχνε τον Μίλερ στο Μουντιάλ του 1970. Φορούσε την πράσινη για εκτός έδρας παιχνίδια φανέλα και, φυσικά, μόλις είχε βρει δίχτυα. Έτρεχε κατά μήκος του γηπέδου με ανοιχτά τα χέρια και κοιτώντας τον ουρανό, λες και ήταν αεροπλάνο. Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένη η αίσθηση ότι το να βάζεις γκολ σε Μουντιάλ είναι κάτι το αυτονόητο. Πόσο θα 'θελα να 'μουν εκεί.

Δεν ήμουν όμως. Ήμουν ένα ντροπαλό παιδί. Στη ομάδα που έπαιζα πολλοί (αλλά όχι όλοι) ήταν καλύτεροι από μένα. Λίγο μετά το Μουντιάλ έβαλα τελικά και εγώ το πρώτο μου τέρμα, τυχαία βέβαια, αλλά δεν πειράζει. Πάντως και εγώ έτρεξα μετά με ανοιχτά τα χέρια και κοιτώντας τον ουρανό, μόνον για μένα. Αισθανόμουν ότι φορούσα και εγώ πράσινη φανέλα.

Μερικά χρόνια αργότερα τον είδα εν τέλει, σε ένα φιλικό της Εθνικής εναντίον της Σουηδίας στο Αμβούργο. Ένα ματς που έχασαν οι Γερμανοί απ΄ ό,τι θυμάμαι. Το παιγνίδι μου ήταν έτσι κι αλλιώς αδιάφορο. Το είδωλό μου, ζωντανό μπροστά μου. Τότε οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν πανταχού παρόντες όπως σήμερα, δεν είχαν twitter ή facebook, δεν έδιναν τόσο συχνά συνεντεύξεις μετά τα ματς.

Ο Μίλερ δεν ήταν άλλωστε και δεινός ρήτορας, δεν χρειαζόταν όμως. Μετά ήρθε ο θρίαμβος στο Μουντιάλ του Μονάχου το 1974 με το γκολ της νίκης από τον Μίλερ, έπειτα από ένα εξαιρετικό γύρισμα, που ήταν σήμα κατατεθέν του. Στη συνέχεια όμως ένα μικροεπεισόδιο. Στη γιορτή που ακολούθησε δεν είχαν προσκληθεί οι σύζυγοι των παικτών, εν αντιθέσει με τις συζύγους των στελεχών. Ο Πάουλ Μπράιτνερ και ο ήρωάς μου Μίλερ μποϋκοτάρισαν την εκδήλωση. Υπάρχει μια φωτογραφία που δείχνει τους δύο με πούρο μπροστά από την αίθουσα. Και πάλι ο Μίλερ είχε αυτό το βλέμμα του ανίκητου.

Αργότερα τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν τόσο καλά. Πήγε στις ΗΠΑ και άνοιξε ένα εστιατόριο, στο οποίο έβαλε μετά λουκέτο. Έπινε πολύ. Η Μπάγερν Μονάχου τον έφερε πίσω και τον στήριξε, έτσι όπως κάνει πάντα το Μόναχο με όλους τους ήρωές του. Πριν από μερικά χρόνια ο Γκερντ έπαιξε σε ένα διαφημιστικό για το γάλα Μίλερ μαζί με τον Τόμας Μίλερ. Ο νεαρός Μίλερ που κάνει αστεία. Ο Γκερντ από την άλλη φαινόταν γέρος και κουρασμένος, αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να τον μπερδέψει με άλλον. Και μετά ήρθε η είδηση ότι έφυγε μπερδεμένος από το Μόναχο με κατεύθυνση την Ιταλία, πως καθόταν μέσα στο τρένο χωρίς να γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκεται. Πόσο θλιβερό.

Η Bild λέει ότι την περασμένη εβδομάδα τον επισκέφθηκε στο γηροκομείο ο Φραντς Ροτ, ένας άλλος παλαίμαχος της Μπάγερν. Ο Μίλερ, όπως λένε, μίλησε ελάχιστα, τον καλωσόρισε όμως λέγοντάς του ‘γειά σου ταύρε’. Τουλάχιστον αυτό. Διότι στην πραγματικότητα τον λένε Ταύρο (bulle) και όχι Φραντς.

Αυτό με άγγιξε. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θέλω να δω φωτογραφία του από το γηροκομείο. Θέλω να διατηρήσω στη μνήμη μου τη φωτογραφία με την πράσινη φανέλα και τα ανοιχτά χέρια. Τη φωτογραφία του ανθρώπου που είχε περισσότερα γκολ από ό,τι συμμετοχές με τη φανέλα της Εθνικής. Και όπου φαινόταν να έχει πάντα τόση αυτοπεποίθηση.

Γενς Τούραου