Ενόψει του β' γύρου των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης είναι το φαβορί για την προεδρία του κόμματος, αν και, όπως παρατηρεί η Frankfurter Allgemeine Zeitung, «πρόκειται για έναν υποψήφιο που μέχρι τον Ιούλιο σχεδόν κανείς δεν γνώριζε.»

«Το βιογραφικό του Κασσελάκη είναι κάτι το ασυνήθιστο για τους αριστερούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος, διεκδικεί την νομική αναγνώριση των ομόφυλων γάμων και θέλει να μεγαλώσει ένα παιδί με τον Αμερικανό σύντροφό του, δεν αποτελεί πρόβλημα για την πλειοψηφία της αριστεράς, όπου όλα αυτά είναι ευρέως αποδεκτά.

[…] Αυτό με το οποίο δεν είναι εξοικειωμένη η βάση του ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως, είναι το επαγγελματικό παρελθόν του Κασσελάκη. Το γεγονός ότι ο υποψήφιος για την ηγεσία της αυτοαποκαλούμενης ριζοσπαστικής αριστεράς της Ελλάδας εργαζόταν στη Goldman Sachs και δραστηριοποιούταν στον τομέα της ναυτιλίας είναι, για ορισμένους, προσωποποίηση του εχθρού. Είναι τελικά ο Κασσελάκης αριστερός ή μήπως πρόκειται για έναν δούρειο ίππο του καπιταλισμού, που βρίσκεται προ των πυλών του κόμματος; Αυτό είναι ουσιαστικά το ερώτημα.

Πάντως, η διαβεβαίωση του Κασσελάκη πως έχει δει από κοντά "τι είναι το κεφάλαιο" στην Goldman Sachs, δεν κατάφερε να κατευνάσει τις ανησυχίες. Το δε γεγονός ότι ο ίδιος έχει επιδοκιμάσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη πολλές φορές είναι επίσης επιβαρυντικό.

Άλλοι πάλι επικρίνουν ότι ο Κασσελάκης δεν είναι τίποτα περισσότερο από το σόου που παρουσιάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ότι στερείται ουσίας - μια αξιοσημείωτη κριτική για ένα κόμμα που ανήλθε στην εξουσία το 2015 μονάχα λόγω της φτηνής ρητορικής του τότε ηγέτη του Αλέξη Τσίπρα», σχολιάζει η εφημερίδα της Φρανκφούρτης.

Πάντως, το σίγουρο είναι ότι ο Κασσελάκης έχει διχάσει τα πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως επισημαίνει η FAZ, «ο πρώην υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς και δεξί χέρι του Τσίπρα […] ζήτησε τώρα από τους ψηφοφόρους του να στηρίξουν τον Κασσελάκη. […] Από την άλλη πλευρά, ο πρώην υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος […] τάχθηκε υπέρ της Αχτσιόγλου, δίχως να κρύψει πως και ο ίδιος συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων που δεν εμπιστεύονται τον Κασσελάκη, δεν τον θεωρούν πραγματικό αριστερό και φοβούνται ότι θέλει να χρησιμοποιήσει το κόμμα μονάχα ως όχημα για τις προσωπικές του φιλοδοξίες». Σε κάθε περίπτωση, «ο Κασσελάκης προσποιείται ότι ο εσωκομματικός του αντίπαλος δεν υπάρχει και η προεκλογική του εκστρατεία είναι εξ ολοκλήρου προσαρμοσμένη στον πρωθυπουργό».

Μοχάμεντ και Φάντι, τα πρόσωπα μίας τραγωδίας

Μετά το τραγικό ναυάγιο στην Πύλο, όπου εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, έκανε τον γύρο του κόσμου η φωτογραφία δύο ανδρών που προσπαθούν να αγκαλιαστούν παρά τα σιδερένια κάγκελα που βρίσκονται ανάμεσά τους.

Πρόκειται για τον Μοχάμεντ και τον Φάντι: δύο αδέρφια από τη Συρία, τα οποία ζούσαν χωριστά τα τελευταία εννέα χρόνια. Σε αφιέρωμά του για την τύχη των δύο νεαρών, το περιοδικό SPIEGEL πιάνει το νήμα από την αρχή: «Ήταν 2014 όταν ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Φάντι, κατέφυγε στην Ολλανδία σε ηλικία 21 ετών. Φέτος, εννέα χρόνια αργότερα, ο μικρότερος αδελφός του, ο Μοχάμεντ, βρισκόταν επί ενάμιση χρόνο καθ' οδόν, παρ' ότι είναι μόλις 18 ετών».

Κοιτάζοντας φωτογραφίες από τον καταυλισμό των προσφύγων μετά το ναυάγιο, ο Φάντι αναγνώρισε τον αδερφό του και αμέσως έκλεισε ένα αεροπορικό εισιτήριο για την Αθήνα. Όταν έφτασε στην Καλαμάτα, «περίμενε για ώρες δίπλα στον μπλε φράχτη στο λιμάνι της πόλης. Τίποτα. Καθώς όμως οι επιζώντες στήνονταν στην ουρά για να μεταφερθούν σε έναν άλλο καταυλισμό, τον είδε. Οι φωτογραφίες και τα βίντεο από τις στιγμές που ακολούθησαν σχολιάστηκαν από πολλούς, ίσως περισσότερο απ' ό,τι το ίδιο το δυστύχημα. Τα αδέλφια να στέκονται στις δύο μεριές του φράχτη, με τα κάγκελα να τους χωρίζουν, καθώς ο Φάντι απλώνει τα χέρια του, χαϊδεύει το πρόσωπο του μικρού του αδερφού και τον φιλάει στο μέτωπο, λέγοντας συνεχώς στα αραβικά: "Δόξα τω Θεώ, είσαι ασφαλής!"

[…] Έτσι τα δύο αδέλφια έγιναν τα πρόσωπα μίας τραγωδίας. Ανάμεσά τους ένας φράχτης, ένα σύμβολο από μέταλλο, σαν σύνορο μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων: Από την πλευρά του Φάντι, μία καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, από την άλλη το τραύμα που προκαλεί ο παραλίγο θάνατος, από την ελπίδα για ζωή».

Δύο εβδομάδες αργότερα ο Μοχάμεντ μεταφέρθηκε στον προσφυγικό καταυλισμό της Μαλακάσας. «Μερικές φορές πήγαινε μόνος του στην Αθήνα και περπατούσε στους δρόμους χωρίς προορισμό. Έβλεπε ανθρώπους να τρώνε χοιρινό, γυναίκες να φορούν φούστες, άνδρες να πίνουν αλκοόλ. Όλα αυτά του προκαλούσαν απορία, όμως του αρέσει η Ευρώπη, η Αμερική, η Δύση. Του αρέσει η Nike και η Adidas. Του αρέσει η μουσική του Eminem και της Rihanna και οι Lamborghini. Όπως λέει, "η Ευρώπη είναι συνώνυμο της ελευθερίας. Εδώ μπορεί κανείς να κάνει ό,τι θέλει. Γι' αυτό ήρθαμε εδώ». Στη Συρία, αντιθέτως, «υπάρχει μόνο πόλεμος και νεκροί».

Τελικά, με τον μεγάλο του αδερφό να καλύπτει όλα τα έξοδα και να εγγυάται προσωπικά για τον Μοχάμεντ, ο τελευταίος μπόρεσε να ολοκληρώσει τα χαρτιά του και να ταξιδέψει στην Ολλανδία, όπου βρήκε ξανά τον αδερφό του, οριστικά αυτή τη φορά. Εγκαταλείποντας τον καταυλισμό, «ο Μοχάμεντ δεν αποχαιρετά κανέναν. Απλώς φεύγει. Παίρνει το τρένο για την Αθήνα και μετά ένα άλλο τρένο για το αεροδρόμιο [... ] Καθώς έχει απογειωθεί, ο μικρότερος αδελφός βλέπει τη Μεσόγειο από ψηλά. Εκεί όπου, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μετά τη διάσωσή του έχουν εξαφανιστεί εκατοντάδες ακόμη πρόσφυγες»