Η Τζόρτζια Μελόνι δεν συναίνεσε. Η Ιταλία είπε "όχι" στις υποψηφιότητες Κόστα και Κάλλας και προτίμησε την αποχή σε ό,τι αφορά την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. «Λανθασμένη η μέθοδος και η ουσία που επέλεξαν το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, οι Σοσιαλιστές και οι Φιλελεύθεροι», έγραψε στο Χ η Ιταλίδα πρωθυπουργός αμέσως μετά την ολοκλήρωση της χθεσινής Συνόδου Κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών στις Βρυξέλλες.

Το όλο θέμα όμως δεν έχει ακόμη λήξει. Η Μελόνι θέλει ένα ισχυρό χαρτοφυλάκιο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μαζί με θέση εκτελεστικού αντιπροέδρου. Προς το παρόν, σύμφωνα με τον ιταλικό τύπο, η εκτελεστική αντιπροεδρία φέρεται να έχει εξασφαλιστεί από τη Γαλλία, αν και η όλη διαπραγμάτευση συνεχίζεται. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κατά κάποιον τρόπο η Ευρώπη χρειάζεται τη Μελόνι, αλλά και η Μελόνι την Ευρώπη.

Ασύμφορη μια σύγκρουση με τις Βρυξέλλες

Σύμφωνα με την εφημερίδα La Stampa, η επικεφαλής της κυβέρνησης της Ρώμης γνωρίζει καλά ότι για την έγκριση της νέας θητείας της φον ντερ Λάιεν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κατά την ψηφοφορία που ορίσθηκε για τις 18 Ιουλίου, χρειάζεται ευρύτερη συναίνεση από εκείνη των τριών ευρωομάδων, που έως τώρα τη στηρίζουν. Διότι πριν από πέντε χρόνια, στα "χαρτιά" η πρόεδρος της Κομισιόν είχε εξασφαλίσει 483 ψήφους, αλλά στην πραγματικότητα έλαβε μόνον 383. Παρά τους υψηλούς τόνους δηλαδή, η Μελόνι θα συνεχίσει να διαπραγματεύεται «για να εξασφαλίσει στην Ιταλία τη θέση που της αξίζει», όπως δήλωσε. Και για να μετατρέψει τη χθεσινή αποχή σε στήριξη.

Ξέρει καλά, άλλωστε, ότι δεν μπορεί να πάει σε ευθεία σύγκρουση με τις Βρυξέλλες. Διότι πολλοί αναλυτές υπογραμμίζουν ότι μια χώρα σαν την Ιταλία δεν πρέπει να απομονωθεί, αλλά και για ένα άκρως πρακτικό θέμα: Tο νέο Σύμφωνο Σταθερότητας προβλέπει μείωση της σχέσης δημόσιου χρέους-ΑΕΠ με ετήσιες περικοπές που, για την Ιταλία, θα ξεπερνούν τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Κάτι που σημαίνει ότι η Τζόρτζια Μελόνι θα πρέπει να ξεκινήσει «αποδοτικό διάλογο» σε θετικό κλίμα, για να εξασφαλίσει -ενδεχομένως- μια κάπως μεγαλύτερη ελαστικότητα, ιδίως σε ό,τι αφορά τις στρατηγικές επενδύσεις της χώρας της. Είναι σαφές δηλαδή ότι απαιτείται μια θετική -έστω και αν όχι εγκάρδια- σχέση με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και με το σύνολο της νέας Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πρόκειται για μια επιλογή αναγκαίου, πολιτικού ρεαλισμού, που στο τέλος είναι αρκετά πιθανό να υπερισχύσει.