Το περασμένο έτος σκοτώθηκαν στην Ελλάδα 621 άνθρωποι σε τροχαία ατυχήματα – σε αναλογία με το μέγεθος του πληθυσμού μόνο πέντε κράτη της ΕΕ είχαν περισσότερα θύματα από τροχαία.

«Τα μισά περίπου από τα θανατηφόρα δυστυχήματα στην Ελλάδα γίνονται μέσα στις πόλεις, με τους πεζούς και τους μοτοσικλετιστές να είναι τα συχνότερα θύματα», παρατηρεί η Stuttgarter Nachrichten. «Ένας πρώτος λόγος για τον υψηλό αριθμό των θυμάτων είναι πως πάνω από τα δύο τρίτα των μοτοσικλετιστών που σκοτώθηκαν δεν φορούσαν κράνος. Και ένας δεύτερος λόγος είναι πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει ένα αποτελεσματικό σύστημα άμεσης παροχής ιατρικής φροντίδας πρώτων βοηθειών, όπως υπάρχει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Ακόμη και στις πόλεις περνάει έτσι πολλή ώρα έως ότου να φτάσει ένα ασθενοφόρο στον τόπο του δυστυχήματος.

Η κυβέρνηση απαντά με έναν νέο ΚΟΚ με γενικό όριο ταχύτητας στις πόλεις στα 30 χλμ/ώρα, αλλά και με την καμπάνια «Όχι καύσιμα χωρίς κράνος». Κατά το γερμανικό μέσο ωστόσο «είναι αβέβαιο το εάν θα αποδειχθούν αποδοτικά τα εν λόγω μέτρα. Επειδή στους ελληνικούς δρόμους υπάρχει πραγματική αναρχία. Το να οδηγεί κανείς μιλώντας ταυτόχρονα στο κινητό απαγορεύεται επίσης, αλλά είναι κάτι που παρ’ όλα αυτά συνηθίζουν να κάνουν πολλοί Έλληνες οδηγοί συχνά ενώ καπνίζουν κιόλας. Επτά στους δέκα οδηγούς αυτοκινήτων παραδέχονται πως μερικές φορές αγνοούν τα κόκκινα φανάρια. Το 35% οδηγεί στις λεωφορειολωρίδες, όπως αποκαλύπτει έρευνα του ινστιτούτου Ipsos. Και η τροχαία συνήθως δεν κάνει τίποτα».

50 χρόνια από την ίδρυση της ελληνικής ενορίας του Νταχάου

Αφιέρωμα στην ελληνική ορθόδοξη ενορία του Νταχάου δημοσιεύει η Süddeutsche Zeitung, μία ενορία που συμπληρώνει 50 χρόνια ζωής.

«Η Ενορία Αγίου Στεφάνου ιδρύθηκε το 1974 στο Νταχάου από τους Έλληνες "γκασταρμπάιτερ” που είχαν μετακομίσει στην περιοχή. Ο 57χρονος Λάμπρος Τσίνας, μέλος της Ενορίας, γεννήθηκε στο Νταχάου και έζησε από κοντά ως παιδί τη δημιουργία της Ενορίας. Όπως λέει ο Τσίνας, η σύνδεση της Ελλάδας και της Βαυαρίας φτάνει ως τα βάθη της ιστορίας. […] Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνα δημιουργήθηκαν τα θεμέλια για τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου κράτους. Εκείνη την περίοδο πολλοί Βαυαροί αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και το ελληνικό δίκαιο θεωρείται πως έχει γερμανικές επιρροές».

Πολλά χρόνια αργότερα, τη δεκαετία του 1960, «ήρθαν και πολλοί Έλληνες στη Γερμανία ως μετανάστες σε αναζήτηση δουλειάς. […] Και καθώς στο Νταχάου υπήρχαν πολλές θέσεις εργασίας, όπως στα εργοστάσια χαρτιού, δημιουργήθηκε γρήγορα στην περιοχή μία ελληνική παροικία, όπως εξηγεί ο Τσίνας.

Οι λεγόμενοι γκασταρμπάιτερ δεν ήταν απλώς Gäste (επισκέπτες) τελικά, αλλά έμειναν στη χώρα […] και σήμερα ανήκουν πραγματικά στο Νταχάου. Ο Τσίνας χαίρεται που ενσωματώθηκε εύκολα στην τοπική κοινωνία και δεν βίωσε την ξενοφοβία. "Σιγά-σιγά βρήκαμε εδώ μία νέα πατρίδα”, λέει. Η επόμενη πρόκληση τώρα είναι η συνέχιση της Ενορίας μέσα από την επόμενη γενιά», καταλήγει η SZ.

«Ανέμελες διακοπές δίπλα στις γκρίζες σκιές της ιστορίας»

Η tageszeitung του Βερολίνου φιλοξενεί δημοσίευμα σχετικά με τη θεατρική παράσταση «Ανέμελες διακοπές δίπλα στις γκρίζες σκιές της ιστορίας», ένα ελληνογερμανικό πρότζεκτ για τη γερμανική εισβολή στην Κρήτη και την εβραϊκή κοινότητα του νησιού.

Πριν από 80 και πλέον χρόνια, το 1941, «οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές έφτασαν στο νησί και το κατέλαβαν τρομοκρατώντας τον πληθυσμό που αντιστάθηκε και σφάζοντας πολλούς ανθρώπους. Τα Χανιά, η τότε πρωτεύουσα του νησιού, αποτελούσε επίσης και το κέντρο της εβραϊκής κοινότητας της Κρήτης. Εκεί έμεναν σχεδόν όλα τα 300 μέλη της.

Στις 21 Μαΐου 1944», συνεχίζει η εφημερίδα του Βερολίνου, «οι Γερμανοί στρατιώτες μάζεψαν τους Εβραίους των Χανίων από τα σπίτια τους και τους οδήγησαν στη φυλακή. Περίπου τρεις εβδομάδες αργότερα τους στρίμωξαν στα στενά αμπάρια του ατμόπλοιου "Ταναΐς” μαζί με αντιστασιακούς Κρητικούς και Ιταλούς αιχμαλώτους πολέμου, με σκοπό να τους μεταφέρουν στον Πειραιά και από εκεί με το τρένο στο Άουσβιτς.

Το ατμόπλοιο όμως έφερε γερμανική σημαία και ως εκ τούτου δεν αναγνωρίστηκε ως πλοίο που μετέφερε αιχμαλώτους πολέμου – με αποτέλεσμα να τορπιλιστεί από το βρετανικό ναυτικό και να βυθιστεί μέσα σε λίγα λεπτά. Όλοι οι κρατούμενοι πνίγηκαν.

Το 2024 συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από το ναυάγιο του Ταναΐς. […] Και φέτος ένα ελληνογερμανικό πρότζεκτ θέλησε να επαναφέρει τις μνήμες της εβραϊκής κοινότητας της Κρήτης και της διαχρονικής ιστορίας της που κρατάει εδώ και 2.300 χρόνια», γράφει η taz.

«Η συνεργασία ανάμεσα στο Κέντρο Πολιτισμού Ariowitsch-Haus της Λειψίας και τη μικρή κοινότητα Ετζ-Χαγίμ, η οποία χρησιμοποιεί σήμερα τη συναγωγή στα Χανιά, καταφέρνει να συνδυάσει την επιστημονική έρευνα, το θέατρο και την παιδαγωγική των κρητικών σχολείων, προκειμένου να αναδείξει τις πτυχές της ανεπανόρθωτης καταστροφής που έφερε η γερμανική κατοχή στους Εβραίους της Κρήτης.

Από το πρότζεκτ αυτό προέκυψε και η παράσταση "Ανέμελες διακοπές δίπλα στις γκρίζες σκιές της ιστορίας”. Στη συναγωγή των Χανίων επτά ηθοποιοί από τη Γερμανία και την Ελλάδα παρουσιάζουν σκηνές από τη ζωή των μελών της κοινότητας, λίγο πριν την απέλασή τους.

[…] Η ιστορική εβραϊκή περιοχή των Χανίων είναι σήμερα ένα από τα αγαπημένα σημεία των τουριστών. Εκεί που βρισκόταν παλαιότερα το εβραϊκό νεκροταφείο, στο οποίο δεν μπόρεσαν ποτέ να θαφτούν όσοι κρατούμενοι βρίσκονταν στο Ταναΐς, δεσπόζει σήμερα ένα ξενοδοχείο».