«Περιορίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία» είναι ο λιτός τίτλος στο πρωτοσέλιδο της Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), η οποία επισημαίνει ότι «πολλοί Γερμανοί δεν θα μπορούν να μετακινηθούν σε απόσταση μεγαλύτερη των 15 χιλιομέτρων από τη μόνιμη κατοικία τους». Σε σχόλιό της η εφημερίδα της Φρανκφούρτης αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Τα αυστηρότερα περιοριστικά μέτρα που τώρα αποφασίζονται είναι σωστά, αλλά μετά από όσα έγιναν τις τελευταίες εβδομάδες δημιουργούν την εντύπωση ότι οι πρωθυπουργοί απλώς τρέχουν πίσω από την εξέλιξη της πανδημίας. Ένα σύστημα αντίδρασης πιο απλό και προσαρμοσμένο στις κατά τόπους ανάγκες θα ήταν καλύτερο από τις συνεχείς προσπάθειες συνολικής διευθέτησης σε ευρύτερο κύκλο».   

Κατανόηση με επιφυλάξεις από την Leipziger Zeitung της Λειψίας: «Εδώ και μήνες η πολιτική αναγκάζεται να σταθμίζει προτεραιότητες ανάμεσα στην καταπολέμηση της πανδημίας και τον περιορισμό της προσωπικής ελευθερίας. Κάθε τόσο προσαρμόζει τη στάθμιση στη μία ή στην άλλη κατεύθυνση. Η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι αυτές οι αποφάσεις είναι οι πιο δύσκολες στη διάρκεια της θητείας της. Λόγω της δικής της εμπειρίας στην Ανατολική Γερμανία γνωρίζει άλλωστε πολύ καλά τι σημαίνουν οι περιορισμοί στην ελεύθερη βούληση. Αλλά ποια άλλη εναλλακτική λύση υπάρχει, εωσότου οι εμβολιασμοί αρχίσουν να αποφέρουν τα πρώτα αποτελέσματα;»

«Μυωπική» τακτική των κυβερνώντων

Ιδιαίτερα κριτική προσέγγιση από την εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit στην ηλεκτρονική της έκδοση: «Οι κυβερνώντες δεν κάνουν παρά μόνο ό,τι όλοι θεωρούν αναπόφευκτο και κατά συνέπεια αποδέχονται αδιαμαρτύρητα. Αυτό είναι εύκολο, αλλά και μυωπικό. Αυτή η στρατηγική- που μόνο στρατηγική δεν είναι- προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά από εκείνη που βραχυπρόθεσμα αποτρέπει. Και μακροπρόθεσμα γίνεται η ίδια πρόβλημα για την πολιτική, που βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με τη δυσπιστία των πολιτών. Γιατί υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και εναλλακτικά μέσα: για παράδειγμα ένα λόκνταουν που θα μπορούσε να επιβληθεί πιο νωρίς ή να είναι πιο αυστηρό, περιορίζοντας τους αριθμούς (των νέων κρουσμάτων) τόσο πολύ, ώστε οι όποιες εστίες μετάδοσης να ελέγχονται πριν καν εκδηλωθούν. Αλλά αυτό θα προϋπέθετε μεγαλύτερο κρατικό έλεγχο, δημόσιο σύστημα υγείας με γρήγορα αντανακλαστικά, υπηρεσίες με πλήρη ψηφιοποίηση, δομές προσαρμοσμένες στις σύγχρονες απαιτήσεις».

Ένα πιο αυστηρό λόκνταουν φαίνεται να προκρίνει και η Tageszeitung (ΤΑΖ): «Για μία ακόμη φορά οι τοπικοί πρωθυπουργοί κατάφεραν να αποτρέψουν τα πλέον δραστικά περιοριστικά μέτρα. Ναι, ακούγεται σκληρή η απαγόρευση εξόδου, η οποία όμως συνοδεύεται απο πολλά ‘αλλά' και ‘εφόσον'. Οι πρωθυπουργοί εκτιμούν, όπως φαίνεται, ότι με αυτά τα μέτρα περιορισμένης εμβέλειας θα μειωθεί ο αριθμός των νοσούντων και θα αποκατασταθεί η ομαλή λειτουργία των νοσοκομείων. Μπορεί να γίνει έτσι. Αλλά δυστυχώς ελάχιστα συνηγορούν υπέρ αυτου του σεναρίου».

O ...άπατρις που έγινε σταρ στην Αμερική

Ένα ξεχωριστό πορτρέτο του Γιάννη Αντετοκούνμπο φιλοξενεί η Rheinische Post, με αφορμή το «μυθικό» συμβόλαιο που υπέγραψε πρόσφατα ο Έλληνας παίκτης με τους Μιλγουόκι Μπακς. «228 εκατομμύρια δολάρια είναι πολλά λεφτά, ακόμα και για το ΝΒΑ», επισημαίνει ο αρθρογράφος. «Κανένας παίκτης του μπάσκετ δεν έχει πάρει τόσα πολλά χρήματα, ούτε ο Μάικλ Τζόρνταν, ούτε ο εκπληκτικός σουτέρ Στεφ Κάρι, ούτε και ο ‘Βασιλιάς' Λεμπρόν Τζέιμς. Κι όμως, αυτό το ποσό, που αντιστοιχεί σε 187,5 εκατομμύρια ευρώ θα λάβει ο άνθρωπος με το ηχηρό όνομα Γιάννης Σίνα Ούγκο Αντετοκούνμπο για άλλα πέντε χρόνια στους Μιλγουόκι Μπακς. Εν μέσω πανδημίας. Και χωρίς να είναι καν καλός σουτέρ. Όμως τα αφεντικά του πιστεύουν στη θέλησή του, στη δίψα του για τίτλους, στην αγωνιστική του διάθεση».

Ανατρέχοντας στο παρελθόν του Αντετοκούνμπο, ο Γερμανός δημοσιογράφος σημειώνει ότι «πριν από οκτώ χρόνια ακόμα ο γιος Νιγηριανών μεταναστών ζούσε υπό τον καθημερινό φόβο της απέλασης. Ως απόγονοι μεταναστών ο ίδιος και τα αδέρφια του δεν έπαιρναν χαρτιά για να παραμείνουν στην Ελλάδα. Μέχρι να κλείσουν τα 18 τους χρόνια ήταν απάτριδες, χωρίς δικαιώματα. Τα αγόρια προσπαθούσαν να συνεισφέρουν στο οικογενειακό εισόδημα πουλώντας γυαλιά ηλίου και DVD στα Σεπόλια, μια εργατική γειτονιά της Αθήνας. Μέχρι που τον ανακάλυψε ο Σπύρος Βελλινιάτης, που εντυπωσιάστηκε από το πολύπλευρο παιχνίδι και τα σωματικά προσόντα του. Ο σκάουτερ (Βελλινιάτης) έχει ελληνική και γερμανική υπηκοότητα. Καθώς ναυάγησε το όνειρό του να αγωνιστεί στο NBA, έπαιξε για μερικά χρόνια ημι-επαγγελματικά στο Βούπερταλ».

Γιάννης Παπαδημητρίου