Μία και μόνο λέξη: «Θυμήσου» είναι χαραγμένη με μεγάλα γράμματα στην πλάκα του τοίχου στο δρομάκι που οδηγεί στο λεγόμενο Κέντρο Μνήμης του χωριού Οραντούρ-συρ-Γκλαν, νότια, κοντά στην πόλη Λιμόζ.

Για τους κατοίκους του φιλήσυχου αυτού χωριού, ο Ιούνιος κουβαλάει μνήμες σκληρές. Έχουν περάσει 79 χρόνια  από το μεσημέρι της 10ης Ιουνίου 1944, μέρα της αποτρόπαιης σφαγής 642 κατοίκων από ένα γερμανικό τάγμα 200 περίπου στρατιωτών των SS.

Την τότε αποφράδα μέρα, οι Γερμανοί περικύκλωσαν το χωριό, συγκέντρωσαν τους άνδρες σε αποθήκες και τους τουφέκισαν, τις γυναίκες και τα παιδιά στην εκκλησία, όπου τους πυροβόλησαν εν ψυχρώ. Στη συνέχεια τους πυρπόλησαν.

Η βάναυση αυτή τιμωρία ήταν για τους Γερμανούς ένας παραδειγματισμός για να τσακίσουν κάθε αντίσταση απελευθέρωσης, στην κατεχόμενη περιοχή, τρομοκρατώντας τον πληθυσμό. Εκείνες τις μέρες είχε ξεκινήσει η απόβαση των Συμμάχων στη Νορμανδία.

Αυτό που δυσκολεύει ιδιαίτερα τους Γάλλους στο να ξεχάσουν το Οραντούρ είναι ότι στη σφαγή συμμετείχαν και νεαροί Γάλλοι στρατευμένοι από την τότε κατεχόμενη Αλσατία. Ήταν οι λεγόμενοι «παρά-θέληση» στρατιώτες που ο νόμος του Τρίτου Ράϊχ υποχρέωνε να καταταγούν στο γερμανικό στρατό.