Η αλλαγή της συνθήκης του Σένγκεν και οι μεγαλύτεροι έλεγχοι στα σύνορα κυριαρχούν στα ρεπορτάζ και τα σχόλια του γερμανόφωνου τύπου το τελευταίο διάστημα. Οι χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης αρνούνται να δεχθούν νέους μετανάστες στο έδαφός τους και ας προέρχονται από χώρες όπως η Λιβύη. Ο Γερμανογάλλος συγγραφέας Αλφρέντ Γκροσέ, εβραϊκής καταγωγής, κοινωνιολόγος και πολιτικός επιστήμονας, μιλώντας στο γερμανικό ραδιόφωνο Deutschlandfunk, χαρακτήρισε σκανδαλώδη τη στάση της Ευρώπης:

«Βρίσκω σκανδαλώδη την κρίση που έχει προκληθεί εξαιτίας των μεταναστών. Δεν πρόκειται για εισβολή. Πρόκειται για την ανάγκη να παράσχουμε βοήθεια. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Τυνησία. Η χώρα θα πρέπει να βοηθηθεί ώστε να γίνει δημοκρατική, όπως κάποτε βοηθήθηκε η Γερμανία μετά τον πόλεμο, όπως η Ουγγαρία το 1956, όπως η Τσεχία το 1968. Άλλοι θα θέλουν να επιστρέψουν και πάλι πίσω στην πατρίδα τους. Πρόκειται για μερικές χιλιάδες και εμείς κάνουμε σαν να πρόκειται για την επιδρομή των Βανδάλων.»

Η Αλφρέντ Γκροσέ είναι οργισμένος με την υποκρισία της Ευρώπης και το γεγονός ότι δεν τονίζεται αρκετά ποιοι είναι αυτοί που είναι οι πραγματικά κερδισμένοι:

«Κανείς δεν μιλάει και δεν λέει για παράδειγμα πόσο πολύ επωφελείται η Γερμανία, και πόσο καταστροφικό θα ήταν για τη Γερμανία εάν η Γαλλία έβγαινε από το ευρώ. Φυσικά και δεν θα βγει η Γαλλία από το ευρώ, αλλά ας το υποθέσουμε. Τότε το ταμείο θα διαλυόταν. Η Γαλλία δεν θα μπορούσε να κάνει πλέον εισαγωγές, πράγμα που σημαίνει πως η Γερμανία δεν θα μπορούσε να κάνει πια εξαγωγές. Και κανείς δεν λέει στη Γερμανία πόσο πολύ επωφελείται η χώρα από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν σύνορα».

Σύμφωνα με τον Αλφρέντ Γκροσέ στην εποχή μας δεν υπάρχουν πια μεγάλοι Ευρωπαίοι όπως κάποτε ήταν ο Ζακ Ντελόρ. Το δε πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχει 'πολύ Ευρώπη', αλλά 'λίγη Ευρώπη', όπως υποστηρίζει και ο Χανς Ντίντριχ Γκένσερ:

«Κατά τη γνώμη μου είναι απολύτως ορθό. Εδώ και χρόνια συμφωνώ με τον Γκένσερ. Σκεφτόμαστε, και στο Παρίσι και στο Βερολίνο, πως είναι κρίμα που εισήχθη το ευρώ χωρίς προηγουμένως να υπάρχει μια κοινή, φορολογική, νομισματική και οικονομική πολιτική. Αυτό είναι ίσως κάτι καλό που μπορεί να προκύψει από την κρίση. Δεν είναι σίγουρο, είναι όμως ένας δρόμος».