Γεγονός είναι ότι η ιταλική οικονομία δεν αναπτύσσεται. Με ένα ΑΕΠ της τάξης των 1,5 τρις ευρώ και ούσα η 8η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, η Ιταλία δεν κατάφερε μεταξύ του 2000 και του 2010 να παρουσιάσει πραγματική οικονομική ανάπτυξη. Παρόλα αυτά όμως η κατάσταση θεωρούνταν για μεγάλο χρονικό διάστημα σταθερή και ελέγξιμη. Μπορεί το δημόσιο χρέος της να αγγίζει τα 1,9 τρις ευρώ και να κυμαίνεται στο 120 % του ΑΕΠ, ωστόσο η ιδιωτική περιουσία των Ιταλών υπολογίζεται στο 180 % επί του ΑΕΠ την ώρα που σε Γαλλία και Γερμανία κυμαίνεται στο 140 %. Επίσης το 60 % των ιταλικών ομολόγων βρίσκεται στα χέρια Ιταλών επενδυτών.

Δαπάνες, φορολογικό και εξαγωγές

Τον Οκτώβριο το ΔΝΤ διαπίστωσε τεράστια διαρθρωτικά προβλήματα στην Ιταλία. Οι ολοένα αυξανόμενες δημόσιες δαπάνες και κυρίως η αναποτελεσματική αξιοποίηση δημοσίων πόρων και ένα φορολογικό σύστημα με ποσοστό εισφορών 43 %, συγκαταλέγονται στα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας. Την ίδια ώρα η παραοικονομία υπολογίζεται στο 18 έως και 30 % του ΑΕΠ.

Πριν από 10 χρόνια οι ιταλικές εξαγωγές αντιστοιχούσαν στο 30 % του ΑΕΠ, το 2005 είχαν υποχωρήσει ήδη στο 20 %. Επίσης, το εμπορικό ισοζύγιο της Ιταλίας εμφάνιζε πλεόνασμα πριν από μια δεκαετία, σήμερα παρουσιάζει έλλειμμα.

Οι ιταλικές επιχειρήσεις δεν θεωρούνται πλέον ανταγωνιστικές στο διεθνές περιβάλλον. Η χαμηλή παραγωγή, συνέπεια της αύξησης του κόστους εργασίας και των φορολογικών εισφορών, καθιστούν τα ιταλικά προϊόντα όλο και λιγότερο ελκυστικά.

Καλπάζει η ανεργία των νέων

Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και το πρόβλημα της ανεργίας. Μπορεί με 8,7 % η Ιταλία να βρίσκεται κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ωστόσο και εδώ τα φαινόμενα απατούν. Μόλις το 59 % του εργατικού δυναμικού έχει μια σταθερή δουλειά ενώ η ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών εκτοξεύθηκε πάνω από το 30 %.

Ο χρόνος πιέζει τώρα ασφυκτικά. Η Ιταλία καλείται άμεσα να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών. Αναλυτές εκτιμούν ότι η χώρα είναι σε θέση να θέσει υπό έλεγχο την κατάσταση με τις δικές της δυνάμεις. Ωστόσο οι διαρθρωτικές αλλαγές απαιτούν πάντα χρόνο. Η χώρα πρέπει να παρουσιάσει άμεσα αποτελέσματα, καθώς ούτε η ΕΚΤ αλλά ούτε και το EFSFείναι σε θέση να τη σώσουν σε περίπτωση που δεν καταφέρει να ορθοποδήσει.

Rolf Wenkel / Κώστας Συμεωνίδης

Υπεύθ. σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου