Το τι σημαίνει η συμφωνία των χωρών μελών της ΕΕ για την μεταρρύθμιση της μεταναστευτικής πολιτικής της 8ης Ιουνίου στο Λουξεμβούργο, φαίνεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στη Μελίγια, τον ισπανικό θύλακα στο Μαρόκο, μεταδίδει η ανταποκρίτρια του ARD Φράνκα Βελς. Μελίγια και Θέουτα είναι τα μόνο εδάφη της ΕΕ στην βόρεια Αφρική. Πριν από περίπου ένα χρόνο, στις 24 Ιουνίου, 20 μετανάστες έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να υπερπηδήσουν τους φράχτες που περικλείουν την Μελίγια με σκοπό να ζητήσουν άσυλο. Αυτόπτες μάρτυρες μιλούν για «μάχες» μεταξύ μεταναστών, μαροκινών δυνάμεων ασφαλείας και ισπανικής αστυνομίας.

Ο ισπανός δημοσιογράφος Χαβιέ Γκαρσία Ανγκόστο ζει στη Μεγίλια και ήταν παρών στις περσινές συγκρούσεις μεταναστών και αστυνομίας. Αναφερόμενος στο ρόλο του Μαρόκου, το οποίο πληρώνεται αδρά για να εμποδίσει μετανάστες να περάσουν στους ισπανικούς θύλακες, λέει ότι οι μαροκινές αρχές έφτιαξαν τους τελευταίους μήνες με εκσκαφείς, τεράστιες τάφρους γύρω από τους πανύψηλους φράχτες: «Έχουν βάθος δύο μέτρων. Αν πέσει κάποιος μέσα δεν βγαίνει με τίποτα».

Το Μαρόκο κάνει την βρωμοδουλειά των Ευρωπαίων

Σήμερα όλα είναι ήρεμα στην Μελίγια. «Είμαστε ωστόσο σε συνεχή ένταση» λέει ο Σέρτζιο Μαρκές, επικεφαλής της τοπικής δύναμης της Guardia Civil στον ισπανικό θύλακα. Σχεδόν καθημερινά εργάζεται κοντά στο φράχτη. Μια απόπειρα μεταναστών να περάσουν σε ισπανικό έδαφος μπορεί να ξεκινήσει από στιγμή σε στιγμή: «Οι μετανάστες έρχονται σε κύματα. Πριν δύο περίπου μήνες σήμανε συναγερμός όταν θερμικές κάμερες εντόπισαν ομάδα 3-4 χιλιάδων ατόμων από χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Πληροφορηθήκαμε ότι πριν από μια εβδομάδας εθεάθησαν 4-5 χιλιάδες άνθρωποι».

Οι άνθρωποι αυτοί επιζούν όπως-όπως στα γύρω δάση περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Η Βιρτζίνια Αλβαρέζ από την Διεθνή Αμνηστία επικρίνει την ΕΕ λέγοντας ότι αναθέτει ολοένα και συχνότερα σε χώρες στα εξωτερικά της σύνορα, όπως το Μαρόκο, να κάνουν τη βρωμοδουλειά κρατώντας τους μετανάστες μακριά από την Ευρώπη:«Οι ευρωπαϊκές χώρες αποφεύγουν να δουν κατάματα την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι δεν θέλουν να τηρήσουν τις διεθνείς δεσμεύσεις για τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τουλάχιστον όχι απέναντι σε ανθρώπους από συγκεκριμένες χώρες.