Ο πόλεμος κατά τη τρομοκρατίας των αμερικανών και της συμμαχίας των προθύμων συνεχίζεται με κάθε τρόπο. Το επιβεβαίωσε χθες και πάλι ο πρόεδρος Μπους στη χθεσινοβραδινή συνέντευξη τύπου. Στο στόχαστρο αυτή τη φορά το Ιράν, που σύμφωνα με τη αμερικανική εκδοχή εξοπλίζει ιρακινούς αντάρτες. Η Ζυντντοιστε Τσάιτουγκ του Μονάχου συνδέει την αμερικανική στάση έναντι του Ιράν με τη χθεσινή τρομοκρατική επίθεση με 11 νεκρούς στο Βελουχιστάν, μια υπανάπτυκτη περιοχή στην άγρια ανατολή του Ιράν με κατοίκους σουνίτες Βελούχους. Και προσπαθεί να αναζητήσει το ποιος ωφελείται από την επίθεση.

Η χθεσινή επίθεση, γράφει ο σχολιαστής της, θα αποκτήσει νέα πολιτική διάσταση, αν αποδειχθεί το ποιος κίνησε τα νήματα. Το 2006 ένας δημοσιογράφος των N.York Times αποκάλυψε ότι η διοίκηση Μπους προσπαθεί να πιάσει επαφή με μειονότητες του Ιράν για να αποσταθεροποιήσει το ιρανικό καθεστώς. Από άλλες πηγές μαθαίνουμε ότι το Πεντάγωνο και η CIA διαθέτουν χρήματα για να διεισδύσουν και να διαβρώσουν τη Τεχεράνη. Επίσημα η Τεχεράνη ανακοίνωσε ότι πίσω από τη επίθεση κρύβεται μια οργάνωση- παρακλάδι της Αλ Κάιαντα, όμως αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο.

Η εφημερίδα Luxembourger Wort του Λουξεμβούργου υποστηρίζει ότι ενδεχόμενη αποδυνάμωση της ιρανικής κυβέρνησης με τα σημερινά δεδομένα θα ήταν μια ιδιαίτερα επικίνδυνη εξέλιξη. Στο Ιράκ ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ σιιτών και σουνιτών έχει αρχίσει, επισημαίνει ο σχολιαστής της. Η λωρίδα της Γάζας δεν ησυχάζει και στο Αφγανιστάν το Νάτο περιμένει με τρόμο την νέα επίθεση των Ταλιμπάν. Μεσα σε αυτό το αρνητικό σκηνικό θα ήταν επικίνδυνο για τη σταθερότητα στην ευρύτερη Μ. Ανατολή τυχόν αποδυνάμωση του Ιράν. Κα η χθεσινή τρομοκρατική επίθεση αποδεικνύει ότι παρά την ακαμψία του Αχματζινεντζαντ η Δύση θα πρέπει να έχει πάντα προ των οφθαλμών της τις αρνητικές επιπτώσεις από τυχόν εισβολή στο Ιράν.

Είναι λιγότερο ή περισσότερο ευτυχισμένα τα παιδιά του σήμερα από ότι παλαιότερα; Σχετική έκθεση της Γιουνισεφ, που δημοσιεύτηκε χθες στο Βερολίνο, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η οικονομική ευρωστία μιας χώρας δεν αποτελεί προυπόθεση για την ευτυχία των παιδιών. Η γερμανική Αλγκεμάινε της Φταγκφούρτης υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες και αναρωτιέται: Γιατί άραγε η κατάσταση είναι τόσο υποδειγματική στη Σουηδία και τη Δανία, όπου όπως όλοι γνωρίζουμε ο οικογενειακό ιστός είναι ισχνός; Γιατί η Βαυαρία συναγωνίζεται αυτές τις χώρες τη στιγμή που η οργάνωση για την φύλαξη των παιδιών θεωρείται ανεπαρκής ; Προφανώς η απάντηση βρίσκεται στον συνδυασμό όλων των παραγόντων. Ακόμη και οι καλύτερες συνθήκες φύλαξης των παιδιών ακυρώνονται όταν υπάρχει φτώχεια. Αλλά και ο ιδανικότερος τρόπος καταπολέμησης της φτώχειας δεν χρησιμεύει, όταν η οικογένεια είναι κατεστραμμένη. Αλλά και το καλύτερο οικογενειακό περιβάλλον αποδεικνύεται λίγο, όταν τα παιδιά κοιμούνται με τα τερατάκια στο κρεβάτι τους.

Στη Γερμανία πάντως τα αποτέλεσμα της έκθεσης της Γιουνισεφ έδωσε αφορμή για να λεχθούν μερικές αλήθειες σε σχέση με την πολιτική της χώρας απέναντι στον θεσμό της οικογένειας. Το λάθος της κοινωνίας μας, υπογραμμίζει η Αλλγκεμάινε του Αννοβέρου, είναι ότι βλέπουμε τα παιδιά σαν πρόβλημα. Οι πολιτικοί μιλούν για τα παιδιά, μόνο όταν προειδοποιούν για τη γήρανση του πληθυσμού της χώρας. Νέες πολιτικές και ευκαιρίες για τις οικογένειες δεν γίνονται εκ πεποιθήσεως, αλλά από δημογραφική ανάγκη. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να αισθάνονται ότι είναι αυτονόητα μέλη της κοινωνίας των μεγάλων και όχι πρόβλημα που καλείται να επιλύσει η πολιτική…