«Σουδάν, Ζιμπάμπουε, Σομαλία και τώρα η Ελλάδα, από τα μεσάνυχτα μέλος του κλαμπ των χρεοκοπημένων κρατών». Σε αυτόν τον τίτλο της λαϊκής εφημερίδας Bild συνοψίζεται το στίγμα της Ελλάδας μετά την αποχώρησή της από την προστατευτική ομπρέλα της ΕΕ και την άρνησή της να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της έναντι του ΔΝΤ. Από μια άλλη οπτική γωνία, τμήμα του γερμανικού τύπου επιχειρεί να αναδείξει τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτές τις εξελίξεις και κατά την Süddeutsche Zeitung, η αναζήτηση οδηγεί στο Βερολίνο και στην καγκελάριο.

Καμιά γενναιοδωρία, καμιά συμπόνια

«Η 30η Ιουνίου του 2015 είναι χωρίς αμφιβολία η χειρότερη στιγμή της Αγκελα Μέρκελ στη δεκάχρονη θητεία της σε επίπεδο δημοσιονομικής πολιτικής», διαπιστώνει ο σχολιαστής και εξηγεί το γιατί: «Η καγκελάριος δεν έλαβε υπόψη της τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού προβλήματος. Σε κλειστό κύκλο ήταν σε θέση να εξηγήσει ποιες ήταν αυτές οι ιδιαιτερότητες και το ότι δεν μπορούσε να υπάρχει σύγκριση με άλλες χώρες όπως την Πορτογαλία ή την Ισπανία. Αλλά δεν ακολούθησαν πράξεις, η Μέρκελ δεν θέλησε να προσαρμόσει τη σωστή κατά βάση φιλοσοφία της σε αυτές τις ιδιαιτερότητες. Ναι μεν ήταν γενναιόδωρη στην παροχή τεχνικής βοήθειας, αλλά δεν επέδειξε θάρρος στο να καταστρώσει ένα πρόγραμμα κρατικής αναδιάρθρωσης (σ.σ. της Ελλάδας), όπως και να οργάνωσει μια μεγάλη διάσκεψη διαχείριση του χρέους. Και κατά την ίδια έννοια που για την ίδια της χώρα δεν διαθέτει την αίσθηση των συμβολισμών, της λείπει απέναντι στους Έλληνες κάθε αίσθηση κατανόησης για τη σημασία των χειρονομιών, κάθε γενναιοδωρία και συμπόνια», σημειώνει η εφημερίδα του Μονάχου.

Και η γερμανική εφημερίδα καταλήγει: «Η καγκελάριος θα πρέπει να ελπίζει ότι οι Ελληνες θα ψηφίσουν στο δημοψήφισμα πιο έξυπνα από ό,τι οι πολιτικοί της. Όμως ακόμη κι αν αυτό συμβεί, η πολιτική της δεν θα γίνει ένα αφήγημα επιτυχίας, εάν η ίδια δεν επιδείξει ευλυγισία και αφοσίωση σε αυτό που ζητούν οι Ελληνες δικαίως εδώ και πέντε χρόνια».

Πολιτικοί και οι αρχές της οικονομίας

Η Frankfurter Allgemeine Zeitung αναζητεί τα βαθύτερα αίτια της ευρωκρίσης στα λάθη που έγιναν στην προσπάθεια των πολιτικών να παραβιάσουν βασικούς κανόνες της οικονομίας, τόσο στη νομισματική ενοποίηση των δύο γερμανικών κρατών όσο στη συνέχεια και με τη θέσπιση κοινού νομίσματος στην ΕΕ. «Όπως ο Χέλμουτ Κολ έτσι και η Αγκελα Μέρκελ διατύπωσαν υποσχέσεις που δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να υλοποιήσουν», σημειώνει ο σχολιαστής της. «Η πολιτική Μέρκελ έναντι της Αθήνας, διατυπωμένη στη φόρμουλα χορήγησης βοήθειας έναντι όρων απέτυχε». Παρά το κούρεμα το χρέος εκτοξεύτηκε σε πέντε χρόνια στα 330 δις ευρώ «ενώ η ανεργία διπλασιάστηκε. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις απέτυχαν να προχωρήσουν στην επανίδρυση του κράτους και παρόλα αυτά ζητούσαν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη».

Και αφού ο σχολιαστής περιγράφει τις αβλεψίες που έγιναν στις προσπάθειες οικοδόμησης της νομισματικής κοινότητας καταλήγει: «15 χρόνια μετά από την υιοθέτηση του ευρώ η σύγκλιση του βιοτικού επιπέδου είναι πιο μακριά από ποτέ (…) Έχει φτάσει η ώρα να αναρωτηθούν οι ‘ευρωδιασώστες’ τι θα ακολουθήσει για τη νομισματική ένωση».

Το ευρώ ως έκφραση βούλησης

Για τη βελγική De Standaard θεωρεί ότι είναι μια ντροπιαστική ήττα για όλους τους ηγέτες όταν μια χώρα της ευρωζώνης οδηγείται στο να παραβιάζει τις οικονομικές της υποχρεώσεις. «Το ευρώ δεν είναι εργαλείο της αγοράς, που πρέπει να υπηρετεί τους κανόνες προσφοράς και ζήτησης, αλλά συγκεκριμένη έκφραση βούλησης εκατομμυρίων ευρωπαίων να μοιραστούν τη μοίρα τους», υπογραμμίζει ο σχολιαστής. «Ο τρόπος που παίχτηκε το παιγνίδι τελευταία αγγίζει την αξιοπιστία ολόκληρου του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Κράτη –μέλη απειλούν να θέσουν σε κίνδυνο το μέλλον του ευρώ με την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα υπηρετούσαν εθνικά συμφέροντα. Πρόκειται για αίσχος, που θα πρέπει κανείς να σταματήσει. Ανεξαρτήτως της έκβασης του δημοψηφίσματος την Κυριακή και της απόφασης των Ελλήνων, η Ευρώπη θα πρέπει να συνεχίσει να ζει με αυτό το απίστευτο λάθος».

Ειρήνη Αναστασοπούλου