Ο Μίνα, μαζί με τον αδελφό του, ειδικεύεται στα πλαστικά απορρίμματα. Στα κεσεδάκια γιαουρτιού και τα καπάκια των πλαστικών μπουκαλιών. Τα μαζεύει κάθε μέρα μετά το σχολείο και κατά τη διάρκεια των διακοπών για να τα πλύνει, να τα κόψει και να τα μεταπωλήσει. «Δουλεύω στις διακοπές και δεν παίζω. Πουλάω πλαστικά κουτάλια και καπάκια μπουκαλιών. Κρατάω τα χρήματα για να αγοράζω πράγματα», λέει.

Ο Μίνα παίρνει λιγότερα από 30 λεπτά για ένα κιλό καπάκια μπουκαλιών. Η φτώχεια είναι μέρος της καθημερινής ζωής στη γειτονιά.

«Ζούμε σε ένα πολύ μικρό διαμέρισμα. Υπάρχει μόνο ένα υπνοδωμάτιο και ένα σαλόνι. Κοιμάμαι σε ένα μικρό στρώμα στο πάτωμα», λέει και ο συμμαθητής του, ο Κάρα.

Το όνειρο του ποδοσφαιριστή

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του σχολείου και ο Κάρα δείχνει με υπερηφάνεια τον έλεγχο. Σε όλα άριστα. Ο 11χρονος έχει ένα όνειρο. Θα ήθελε πολύ να γίνει ποδοσφαιριστής:

«Κάθε μέρα παίζουμε ποδόσφαιρο στο δρόμο, κάθε μέρα βελτιώνομαι. Θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής, αλλά δεν έχουμε χρήματα γι' αυτό. Γι' αυτό δεν μπορώ να προπονηθώ σε έναν σύλλογο. Είμαστε φτωχοί άνθρωποι και δεν έχουμε χρήματα».

Οι γονείς του Κάρα γνωρίζουν για τα όνειρα του γιου τους, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Τα χρήματα αρκούν μόνο για τα απολύτως απαραίτητα.

Μεγάλη ακρίβεια και στην Αίγυπτο

Οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί πολύ στην Αίγυπτο, παραπονιέται η μητέρα του Κάρα:

«Ακόμα και τα παιδιά το καταλαβαίνουν. Όλα είναι ακριβά. Αλλά το χειρότερο πράγμα στη γειτονιά είναι η μυρωδιά. Δεν υπάρχει καθαρός αέρας. Με δυσκολία αναπνέουμε», λέει.

Τα σχολεία κλείνουν τώρα μέχρι τον Σεπτέμβριο. Μεγάλο χρονικό διάστημα για τον Κάρα και τους φίλους του. Δεν έχουν που να παιξουν γιατί δεν έχουν ούτε γήπεδο ποδοσφαίρου, ούτε παιδική χαρά, ούτε πάρκο, ούτε πισίνα.

Ο Κάρα θα ήθελε να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ή χειρούργος, λέει, αλλά πάνω απ' όλα θέλει ένα πράγμα. Να φύγει από τη συνοικία των σκουπιδιών το συντομότερο δυνατό.