Ο πόλεμος στο Λίβανο τελείωσε και τώρα είναι η σειρά των κυανοκράνων να σταθεροποιήσουν την κατάσταση και να εγγυηθούν την ειρήνη στην περιοχή. Ωστόσο τα τραύματα του πολέμου δεν επουλώνονται εύκολα. Στην περιοχή βρίσκονται δυο ρεπόρτερ της Deutsche Welle, η Κάρεν Φίσερ στο Λίβανο και ο Ράινερ Ζόλιχ στο Ισραήλ, ο οποίος μας έστειλε ένα ρεπορτάζ για τους άραβες του βορείου Ισραήλ που έπεσαν και αυτοί θύματα των πυραύλων της Χεζμπολάχ.

Όταν συνέβη, ο Μοάζ από τη Ναζαρέτ ήταν έξω για να παίξει ποδόσφαιρο. Πρώτα ακούστηκε το σφύριγμα και μετά η έκρηξη. Τα δυο του αδέρφια που έπαιζαν μαζί του σκοτώθηκαν επί τόπου. Ο 14χορνος Μοάζ ήταν ο μόνος που επέζησε. Είδε όμως μπροστά τα μάτια του να σκοτώνονται τα αδέρφια του Ραμπίγια και Μοχάμεντ από έναν πύραυλο Κατιούσα που εκτόξευσε κατά του βορείου Ισραήλ η Χεζμπολάχ. Τα δυο παιδιά ήταν οι πρώτοι Άραβες του Ισραήλ που έπεφταν θύματα της σιιτικής ένοπλης οργάνωσης. Δυστυχώς όμως δεν παρέμειναν τα μόνα. 18 από τους συνολικά 43 άμαχους που σκοτώθηκαν στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών ήταν Άραβες. Ο πατέρας των δυο αγοριών Αμντέλ Ραχίμ Ταλούσι δεν κατηγορεί όμως όπως θα περίμενε κανείς την Χεζμπολάχ για το θάνατο των παιδιών του: «Υπεύθυνο είναι το Ισραήλ και η κυβέρνηση του. Το ισραηλινό κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύει τους πολίτες τους ανεξάρτητα από το αν είναι Άραβες ή Εβραίοι. Και εκτός αυτού: το Ισραήλ ήταν εκείνο που ξεκίνησε τον πόλεμο κι ας γνώριζε ότι η Χεζμπολάχ διαθέτει τέτοιους πυραύλους»!

Οι περισσότεροι Άραβες του Ισραήλ διερωτώνται πως είναι δυνατόν η Χεζμπολάχ να σκοτώνει Άραβες. Ο Αμπντέλ Ραχίμ Ταλούσι ανήκει σε μια ακραία μειονότητα που θεωρεί τιμή του ότι ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα ζήτησε συγνώμη για το θάνατο των δυο αγοριών αποκαλώντας τους «μάρτυρες». Ωστόσο πολλοί από τους συνολικά 1,2 εκ Άραβες που ζουν στο Ισραήλ επιβεβαιώνουν ιδίως μετά τον πόλεμο ότι το Ισραήλ τους αντιμετωπίζει ως πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Οι περισσότεροι Άραβες ζουν εδώ και δεκαετίες σε υποβαθμισμένες περιοχές που δεν ενισχύονται οικονομικά από την κεντρική κυβέρνηση. Ενδεικτικό είναι ότι η ισραηλινή κοινή γνώμη συνειδητοποίησε μόλις μετά τις πρώτες επιθέσεις της Χεζμπολάχ κατά της Ναζαρέτ ότι τα περισσότερα αραβικά χωριά δεν διαθέτουν ούτε καταφύγια, ούτε σειρήνες προειδοποίησης που να λειτουργούν.

Η έλλειψη συστημάτων προειδοποίησης απεδείχθη μοιραία για τον 24χρονο φυσιοθεραπευτή Μοχάμεντ Μανά, ο οποίος σκοτώθηκε στις 4 Αυγούστου από πύραυλο της Χεζμπολάχ την ώρα που πήγαινε στην τράπεζα. Ο αδερφός του Αλί Μανά μιλά για το δίλημμα, το οποίο ζουν καθημερινά οι Άραβες του Ισραήλ: «Το πρόβλημά μας είναι ότι ούτε οι Ισραηλινοί, αλλά ούτε και οι Άραβες του εξωτερικού μπορούν να καταλάβουν την κατάσταση μας. Βρισκόμαστε συνεχώς μεταξύ δύο κόσμων. Όταν ένας πύραυλος χτυπά το Ισραήλ πονάμε κι εμείς τον λαό με τον οποίο ζούμε. Όμως η οικογένειά μου έχει ένα θείο που ζει σε προσφυγικό στρατόπεδο του Λιβάνου. Αυτά που έγιναν εκεί είναι για μια καταστροφή χωρίς προηγούμενο. Γι αυτό και η κατάστασή μας είναι τόσο δύσκολη. Μια κατάσταση για την οποία οι Ισραηλινοί δεν δείχνουν κατανόηση. Πόσο μάλλον οι Άραβες ανά τον κόσμο που μας θεωρούν όλους προδότες».