«Από το χωριό μας μέχρι τα τουρκικά σύνορα είναι μόλις 7 χιλιόμετρα», λέει ο 78χρονος Κόστα, βοσκός στο επάγγελμα. «Όσοι καταφέρνουν να τα περάσουν περνούν αναγκαστικά από το χωριό μας». 18 όλους κι όλους συγχωριανούς έχει. Το Ντόλνο Γιαμπάλκοβο βρίσκεται στην άκρη του κόσμου. Ψωμί μοιράζεται τρεις φορές την εβδομάδα και για τα κινητά δεν υπάρχει δίκτυο. Πρόσφατα το χωριό έγινε θέμα στα δελτία ειδήσεων χάρη στον Ντίνκο. Ο Ντίνκο είναι ένας νεαρός από τη διπλανή πόλη Γιάμπολ, που με τη γουρούνα του κυνηγά πρόσφυγες στο δάσος «με τα ίδια του τα χέρια», όπως έγραψε μια λαϊκή εφημερίδα της Βουλγαρίας. Αυτόν τον καιρό προσπαθεί να μαζέψει εθελοντές για κυνήγι προσφύγων. «Όσους πιάνουμε, μένουν στα χέρια μας. Είναι σαφές ότι θέλω να τους σκοτώσω, θέλουν κι αυτοί να με σκοτώσουν, σωστά;»

«Πρόσφυγες ίσον τζιχαντιστές»

Αλλά και στη Deutsche Welle ο Ντίνκο υποστήριξε ότι το εγχείρημά του δεν έχει τίποτα το επιλήψιμο. «Όταν επιτρέπεται να ρίχνουν βόμβες, τότε επιτρέπεται να το κάνω κι εγώ», λέει. Γι αυτόν όλα είναι απλά: κάθε πρόσφυγας είναι και τζιχαντιστής. Σε λίγες μέρες μάλιστα η πολιτοφυλακή που έφτιαξε θα επιτηρεί τα σύνορα. Η βουλγαρική αστυνομία δεν ασχολείται προς το παρόν με τα βίαια σχέδιά του. Για τους τοπικούς πολιτικούς ο Ντίνκο είναι απλά ένας γελοίος που επιζητά τη δημοσιότητα και κάνει τρέλες. Από την άλλη ωστόσο ο Ντίνκο είναι ένας επιτυχημένος έμπορος παλαιών μεταλλικών αντικειμένων που ταξιδεύει στο εξωτερικό και είναι γνωστός. Ένα από τα τελευταία του ταξίδια τον οδήγησε στη Δαμασκό. Στο facebook έγραψε ότι έχει γεμίσει με τζιχαντιστές. Σε ένα σχόλιο κάποιος τον παρακινεί να τους εξολοθρεύσει. Πολλοί φίλοι του στο facebook τον θεωρούν «σούπερ ήρωα».

Στην νέα ομάδα που ίδρυσε έχουν ήδη δηλωθεί 20 εθελοντές, όλοι μανιώδεις οδηγοί γουρούνας. Στην αρχή υποστήριξαν την πρωτοβουλία του Ντίνκο, στη συνέχεια όμως κατέβασαν του τόνους, γιατί δεν βρήκαν καμιά πολιτική υποστήριξη. Οι περισσότεροι ωστόσο παραμένουν απηνείς διώκτες των προσφύγων.

Όμως στο χωριό Ντόλνο Γιαμπάλκοβο κανείς δεν παραπονιέται για τους πρόσφυγες. Κανείς δεν έχει ακούσει για ληστείες. «Μα πώς μπορεί κανείς να μιλά έτσι», αναρωτιέται ο βοσκός Κόστα. «Οι άνθρωποι δραπετεύουν από τον πόλεμο, έρχονται γυμνοί, χωρίς παπούτσια, διψασμένοι. Το επιβάλει ο ανθρωπισμός να τους βοηθήσουμε, να τους δώσουμε τα απαραίτητα, και μετά να ειδοποιήσουμε την αστυνομία».

«Δεν φοβάμαι τους πρόσφυγες»

Στις εκθέσεις αναφέρεται ότι τις τελευταίες ημέρες έχουν συλληφθεί τρεις άνθρωποι για παράνομη διάβαση συνόρων. Οι μεθοριακές αρχές πιστεύουν ότι ο αριθμός θα αυξηθεί. Στη Βουλγαρία κάθε μήνα έρχονται 1500 πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Όλοι θέλουν να συνεχίσουν στη Σερβία και στη Δυτική Ευρώπη. Οι κάτοικοι του χωριού προετοιμάζονται να τους δεχτούν ανθρώπινα. Υπάρχουν όμως κι άλλοι χωρικοί που θέλουν να τους πυροβολήσουν. Ένας εξ αυτών λέει ότι γεννήθηκε στο Μπακού και ότι την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης πολεμούσε στο Αφγανιστάν. Λέει ότι δεν τον παραπλανούν οι συγκινητικές ιστορίες για πεινασμένα παιδιά και γυναίκες. Γι' αυτόν όλοι οι πρόσφυγες είναι τρομοκράτες. Και επειδή η συνοριακή αστυνομία δεν μπορεί να τους σταματήσει, χρειάζονται άνθρωποι όπως ο Ντίνκο, υποστηρίζει.

Η 25χρονη Ρούσκα από το διπλανό χωριό Φακίγια κάθε τόσο συναντά πρόσφυγες σε ομάδες 5-6 ανθρώπων, κυρίως νέων. Την ρωτούν πως πάει ο δρόμος για τη Σόφια. «Δεν έχουν άλλη διέξοδο και κρέμονται από τη δική μας βοήθεια», λέει. Αλλά αισθάνεται παρόλα αυτά φόβο, όταν μάλιστα τα ΜΜΕ αναφέρονται τόσο αρνητικά στους πρόσφυγες; «Φόβο για τους πρόσφυγες; Γιατί να έχω;» αναρωτιέται. «Δεν τους ξέρω, ούτε με ξέρουν, αλλά όταν ανταλλάσσω μερικές λέξεις με κάποιον ξέρω ότι δεν είναι επικίνδυνος. Και συνήθως έχω δίκαιο».

Τατιάνα Βαξμπεργκ/Ειρήνη Αναστασοπούλου