Από το Παρίσι στο Βερολίνο. Περπατώντας και χωρίς λεφτά στη τσέπη. Όχι, δεν πρόκειται για άλλη μία ανθρώπινη ιστορία πόνου, αλλά για μία προσπάθεια ενός γερμανού ρεπόρτερ να δει και να βιώσει τη σημερινή Ευρώπη από τη σκοπιά ενός ζητιάνου. Το προηγούμενο καλοκαίρι ο Αντρέας Αλτμαν ξεκίνησε από το Παρίσι με προορισμό τη γερμανική πρωτεύουσα. Μοναδικά εφόδια στην περιπέτειά του αυτή, 2 ευρώ και 77 λεπτά, μερικά σαλαμάκια και δύο πακέτα πουράκια.

«Όταν μου ήρθε αυτή η ιδέα, κυριεύθηκα καταρχήν από φόβο, κυρίως όταν άκουγα τους φίλους μου να λένε ότι η αδιαφορία και η σκληρότητα των ανθρώπων που θα συναντήσω στο δρόμο μου θα αποβούν μοιραίες για τη ζωή μου. Ότι κάποια στιγμή θα με χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και θα πεθάνω στο δρόμο, νηστικός και διψασμένος».

Παρά τις δυσοίωνες αυτές προβλέψεις, ο κ. Αλτμαν ξεκίνησε το ταξίδι του σε μία Ευρώπη χωρίς σύνορα: Γαλλία. Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Γερμανία:

«Το ότι σήμερα δεν υπάρχουν σύνορα είναι αναμφίβολα ένα ευρωπαϊκό μεγαλούργημα. Ότι μπορούμε να πηγαίνουμε όπου θέλουμε χωρίς ελέγχους».

Ο κ. Αλτμαν έχει κάνει άπειρα ταξίδια, κυρίως σε Αφρική και Ασία, αναζητώντας πάντοτε την περιπέτεια και νέες ανθρώπινες ιστορίες. Όπως μας είπε, οι δύο αυτοί ήπειροι δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με την Ευρώπη, ωστόσο παραδέχεται ότι και εδώ μπορείς να συναντήσεις πολλούς κινδύνους στο δρόμο σου:

«Στο ταξίδι μου αυτό δεν είχα φυσικά το φόβο ότι θα με φάνε δεινόσαυροι ή ότι θα βρεθώ θεατής ενός εμφυλίου πολέμου. Ηταν όμως αρκετά δύσκολο για μένα το γεγονός ότι ήταν ένα από τα πιο θερμά καλοκαίρια. Επίσης το ότι δεν μπορείς να πλυθείς για πέντε μέρες, ή όταν αρχίζεις να τρέμεις από την πείνα».

Η ταλαιπωρία και ο σωματικός πόνος τον συνόδευαν συνεχώς σε αυτό το ταξίδι. Η επιβίωσή του εξαρτιόταν από την καλοσύνη των ανθρώπων που συναντούσε, καθώς αναγκαζόταν να ζητιανέψει για να μην πεθάνει από την πείνα. Επρεπε όμως να μάθει γρήγορα και πώς να ζητιανεύει. Στη Γαλλία τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα. Αντίθετα στη δυτική Γερμανία βρέθηκε προ εκπλήξεως, όπως μας είπε:

«Οι Δυτικογερμανοί ήταν τελείως διαφορετικοί από αυτό που περίμενα: Ηταν ανοιχτοί και έτοιμοι να μου δώσουν. Αλλά στο μεταξύ είχα μάθει να ζητιανεύω πιο αποτελεσματικά και αφηγούμουν και πολλές ιστορίες. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι δεν υπήρχε ο κίνδυνος να με ληστέψει κάποιος. Από 10 χιλιόμετρα μακριά φαινόμουν ότι δεν είχα τίποτα».

Νικητές στην ανθρωπιά, όπως λέει χαρακτηριστικά, είναι μετά το ταξίδι αυτό οι Ανατολικογερμανοί:

«Την εποχή της Ανατολικής Γερμανίας οι άνθρωποι εκεί έπρεπε να στηρίζουν ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουν. Και αυτό το νιώθει κανείς ακόμη και σήμερα. Παρά το γεγονός ότι έχουν τους περισσότερους ανέργους και τη μεγαλύτερη φτώχια, είναι με διαφορά οι πιο γενναιόδωροι. Αυτοί που με κάλεσαν πιο συχνά να μοιρασθώ τα λίγα που έχουν».

Επειτα από 34 ημέρες και 33 νύχτες ο κ. Αλτμαν έφτασε στον τελικό προορισμό του. Και είναι ιδιαίτερα ευτυχής που τα κατάφερε. Να ταξιδέψει από το Παρίσι προς το Βερολίνο, με τα πόδια και χωρίς δεκάρα στη τσέπη.