1. Μετάβαση στο περιεχόμενο
  2. Μετάβαση στο κύριο μενού
  3. Μετάβαση σε περισσότερους ιστοτόπους της DW

"Μουσική για πνευστά"

23 Μαρτίου 2012

Η συλλογική προσγείωση σε μια αφιλόξενη πραγματικότητα δεν συνιστά νεοελληνική αποκλειστικότητα. Τη γερμανική εκδοχή της είχε κάνει θέμα ενός νεανικού ποιήματός του ο νομπελίστας Γκύντερ Γκρας.

Εικόνα: picture alliance/dpa-Zentralbild

Ποιος θυμάται ότι ο νομπελίστας Γερμανός πεζογράφος Γκύντερ Γκρας ξεκίνησε τη συγγραφική καριέρα του ως ποιητής με τρεις συλλογές τις δεκαετίες του 50 και του 60; Ήταν στίχοι έκρυθμοι και εμπύρετοι, στίχοι δυσφορίας και διαμαρτυρίας για τη μεταπολεμική Γερμανία της εποχής του, για τις εμμονές, τις αυταπάτες και τις αγκυλώσεις της. Από την πρώτη του συλλογή "Ανεμοπούλια" που κυκλοφόρησε το 1956 επιλέγουμε το ποίημα "Μουσική για πνευστά" που μυκτηρίζει την απότομη συνειδητοποίηση μιας γενιάς και την έκπτωσή της από την παραδείσια αφέλεια:

Τότε κοιμόμασταν μέσα σε μια τρομπέτα.
Ήταν πολύ ήσυχα, το παραμικρό σήμα
δεν ενοχλούσε τα όνειρά μας,
σαν απόδειξη μέναμε ξαπλωμένοι
με ανοιχτό στόμα στη σπηλιά της –
τότε, πριν ακόμα μας εκδιώξουν.

Εικόνα: AP

Ήταν κάποιο παιδί φορώντας κράνος
από τσαλακωμένη εφημερίδα,
ήταν κάποιος ουσάρος,
που διέταξαν να βγει απ’ την κορνίζα,
ή μήπως τότε κιόλας ο θάνατος,
που θέλησε να φυσήξει πάνω στη νωπή του βούλα;

Σήμερα, δεν ξέρω ποιος μας ξύπνησε
μεταμφιεσμένους σε λουλούδια πάνω σε βάζα
ή σε ζαχαριέρες,
στο έλεος του καθενός που πίνει καφέ
και ανακρίνει τη συνείδησή του:
ένα ή δύο κύβους ζάχαρη, ή μήπως τρεις;

Εικόνα: Fotolia/Michael Welzel

Τώρα το βάζουμε στα πόδια μαζί με τα μπαγάζια μας.
Μισογεμάτες σακούλες, χωνιά της μπύρας,
χιλιοφορεμένα παλτά, σταματημένα ρολόγια.
Διευθετούμε βιαστικά
τάφους που πλήρωσαν άλλοι
και γυναίκες που έχουν ελάχιστο χρόνο.

Σε συρτάρια γεμάτα ρούχα κι έρωτα,
σε μια σόμπα, που λέει όχι
και ζεσταίνει μόνο τη γωνιά της,
σ’ ένα τηλέφωνο έμειναν τα’ αυτιά μας κολλημένα
κι ακούνε, εξοικειωμένα κιόλας,
το νέο σήμα «κατειλημμένο».

Εικόνα: flickr / Projekt 404

Τότε κοιμόμασταν μέσα σε μια τρομπέτα.
Κάπου-κάπου ονειρευόμασταν
φαρδείς δρόμους με δενδροστοιχίες.
Μια ήρεμη απεραντοσύνη στα νώτα μας
κι εμείς ακουμπισμένοι στην καμάρα της
κι ούτε ένα σήμα στα όνειρά μας.

Γιατί το θυμηθήκαμε αυτό το ποίημα του Γκύντερ Γκρας; Μα, γιατί κάτι μας θυμίζει από το ελληνικό σήμερα. Πέρα από τους ολολυγμούς και τις κατάρες μας για τις χθόνιες δυνάμεις που επιτέθηκαν στο έθνος, πίσω από όλα αυτά τα προπετάσματα καπνού, βαθειά μέσα μας ξέρουμε ότι το δημοσιονομικό βραχυκύκλωμα σημειώθηκε στη χώρα μας, επειδή κάτι σάπιο υπήρχε στην επικράτειά μας, κάτι σάπιο με δική μας ευθύνη. Και ξυπνήσαμε μια άσχημη πρωία έξω από την ασφάλεια των φαντασιώσεών μας, με μια πικρή γεύση στο στόμα. Και τώρα, μήπως αντί να κλαιγόμαστε, θα ήταν καλύτερο να ανασκουμπωθούμε;

Εικόνα: Fotolia/Spidi1981

Σπύρος Μοσκόβου

Υπεύθ. σύνταξης: Στέφανος Γεωργακόπουλος

Παράλειψη επόμενης ενότητας Ανακαλύψτε περισσότερα

Ανακαλύψτε περισσότερα

Παράλειψη επόμενης ενότητας Κύριο θέμα της DW

Κύριο θέμα της DW

Παράλειψη επόμενης ενότητας Περισσότερα άρθρα από την DW