Στην προεκλογική αρένα της Κύπρου για τις προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Φεβρουαρίου μπαίνει εκτός από τον Τάσσο Παπαδόπουλο και τον Γιάννη Κασσουλίδη και ο Δημήτρης Χριστόφιας, όπως ανακοινώθηκε πριν από λίγες μέρες. Η είσοδος στο προεκλογικό παιχνίδι του δευτέρου τη τάξη ανδρός της Κυπριακής Δημοκρατίας προκάλεσε την κατάρρευση της κυβέρνησης με την αποχώρηση και των 4 υπουργών του ΑΚΕΛ, που στήριζε την κυβέρνηση Παπαδόπουλου, αλλά αφήνει ωστόσο να διαφανεί η ελπίδα ότι θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το Κυπριακό.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας έφερε τύχη στην Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004. Διότι κάθε φορά που ομάδα κέρδιζε σημαντικούς της αντιπάλους, τύχαινε ο κύριος Χριστόφιας να έχει συνομιλίες με την ελληνίδα ομόλογό του και να παρακολουθούν μαζί τα παιχνίδια από την τηλεόραση. Ποδοσφαιρόφιλος από τα γεννοφάσκια του, «έπαιζα από παιδί ποδόσφαιρο στο χωριό μου, το Δίκωμο της Κέρύνειας» όπως λέει, ο πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής πήρε την μεγάλη και δύσκολη απόφαση να παίξει μπάλα σε ένα πιο δύσκολο γήπεδο και να κερδίσει, αν ο κυπριακός λαός τον τιμήσει με την ψήφο του. Θα μπορέσει όμως να φέρει πίσω τους δείχτες του ρολογιού και να περιορίσει τις επιπτώσεις από τον χρόνο που χάθηκε στο Κυπριακό. «Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θέλουν να ρίχνουν τα φταιξίματα στους προηγούμενους και να μηδενίζουν και τους αγώνες και τις προσπάθειες που έγιναν. Νομίζω ότι αν χάθηκε χρόνος αυτό οφείλεται στους σχεδιασμούς των εκάστοτε τουρκικών κατεστημένων. Η Τουρκία δυστυχώς σε όλες τις προσπάθειες που έχουν αναληφθεί, έχει πίσω από το κεφάλι της πώς θα αναβαθμίσει αυτήν τη δεύτερη παράνομη οντότητα για να είναι μέρος συστατικό της λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα. Κατά συνέπεια δεν μπορώ να πω ότι χάθηκε χρόνος έτσι απλά. Έγιναν και λάθη και παραλείψεις και ουδείς αναμάρτητος, θα έλεγα. Η δική μας άποψη και θέση είναι ότι χρειάζεται περίσκεψη, χρειάζεται να βάλουμε μπροστά μας μια στρατηγική με συνέπεια προώθησης λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας»

Οι προοπτικές νίκης για τον Χριστόφια δεν είναι κακές, όμως ο δρόμος προς τα εκεί είναι εξαιρετικά δύσκολος. Χρειάζεται κατ’ αρχήν την στήριξη όλων των δυνάμεων του ΑΚΕΛ, ακόμη και εκείνων που αποσκίρτησαν από την κομματική γραμμή και ψήφισαν υπέρ του σχεδίου Ανναν, αλλά και εκείνων από τα άλλα κόμματα που φοβούνται ότι ο Χριστόφιας θα τηρήσει, αν εκλεγεί, ενδοτική στάση στο Κυπριακό. Η στρατηγική Χριστόφια στηρίζεται στο διάλογο με τους αρχηγούς των τουρκοκύπρίων με τους οποίούς το ΑΚΕΛ διατηρεί παραδοσιακές σχέσεις. «Το μεγάλο ζητούμενο είναι να στραφούμε προς τους ΤΚ με τους οποίους εμείς τουλάχιστον νομιμοποιούμαστε να πούμε ότι έχουμε φιλικότατες σχέσεις από την εγκαθίδρυση του δικού μας κόμματος. Όπως έλεγε ο αείμνηστος γενικός γραμματέας του κόμματος, από την δράση του ΑΚΕΛ δεν έχει σπάσει ούτε μύτη Τουρκοκυπρίου. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. . Θα στραφούμε και προς την Ε.Ε., αλλά ει δυνατόν και προς την Τουρκία. Να γίνει κατανοητό, ότι πιθανή ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα πρέπει να συνδυάζεται με τον εκδημοκρατισμό και της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας και όχι μόνο με τον εκδημοκρατισμό στο εσωτερικό της χώρας. Και την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όχι μόνο των Τούρκων και τον Κούρδων που ζουν στην Τουρκία αλλά και των Κυπρίων». Ο Δημήτρης Χιστόφιας αποκαλεί παλιό φίλο και συναγωνιστή τον Μεχμετ Αλί Ταλατ και πιστεύει ότι υφίσταται μεγάλες πιέσεις από την τουρκική κυβέρνηση με αποτέλεσμα να δέονται τα χέρια του σε κάθε προσπάθεια διαλόγου. «Η έκκλησή μου προς τον Ταλάτ είναι να ανταποκριθεί στην πρόσκληση του ΠτΔ να αρχίσει ένας διάλογος με στόχο την υλοποίηση της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου υπό τον κ. Καμπάρι, τον τότε αναπληρωτή Γεν. Γραμματέα Η.Ε. για να αναπνεύσουμε έναν αέρα σχετικής αισιοδοξίας , ότι στον μέλλον μετά τις εκλογές στη Τουρκία και την Κύπρο θα έχουμε έναν εφ όλης τη ύλης διάλογο για να ψάξουμε από κοινού να βρούμε μια λύση επαναλαμβάνω κοινά αποδεκτή και για τις δύο κοινότητες».

Ο Χριστόφιας παραμένει απλός άνθρωπος, προσιτός στον απλό λαό και προσηλωμένος στις αρχές του ως παλαιός κομμουνιστής. Αρχές που δεν πρόκειται να απεμπολήσει. «Με ρωτούν, όταν πηγαίνω στον μπακάλη, στο μίνι σούπερ μάρκετ της γειτονιάς ή όταν πηγαίνω στο take away ή όταν πηγαίνω σε ένα κατάστημα για να ψωνίσω κάτι ή στο περίπτερο κι αυτό είναι καθημερινότητα, εάν αύριο όταν θα γίνεις πρόεδρος θα συνεχίσεις να έρχεσαι. Η απάντηση που δίνω είναι ότι και σήμερα είμαι πρόεδρος απλώς είμαι πρόεδρος της Βουλής, αλλά είμαι κάθε μέρα μαζί σας. Αυτό για μένα είναι τρόπος ζωής, βίωμα και θα έλεγα ότι είναι και όρκος, τον οποίο έχω δώσει στον εαυτό μου όταν μου έκαναν την μεγάλη τιμή να με αναδείξουν πρώτο μεταξύ ίσων στο ΑΚΕΛ. Και αυτός ο όρκος θα με συνοδεύει μέχρι το τέλος της ζωής μου. Απλότητα, σεμνότητα και προπάντων καθημερινή επαφή με τον απλό άνθρωπο.