Στα 15 περίπου χρόνια που έζησα στην Αυστρία έχω δει πολλές φορές δημοσιογράφους να σπεύδουν να κάνουν λόγο για μια αναβίωση της «Wunderteam», της ομάδας-θαύμα του Μεσοπολέμου που παρέμεινε αήττητη για 14 συνεχή παιχνίδια το διάστημα 1931-33 ξεκινώντας με ένα εντυπωσιακό 6-0 εναντίον της Γερμανίας μέσα στο Βερολίνο. Το όνειρο της... μετενσάρκωσης συνήθως κατέρρεε πολύ γρήγορα, αφού συνήθως μετά από μια επιτυχία ερχόταν η απότομη προσγείωση, που γέμιζε θλίψη τους Αυστριακούς μου φίλους και μου έδινε την ευκαιρία να τους πειράζω... παρηγορώντας τους.

Μαθημένοι στις ήττες

Υπήρξαν κατά καιρούς κάποιοι εξαιρετικά προικισμένοι ποδοσφαιριστές, που έπαιξαν και στο εξωτερικό: ο Χανς Κρανκλ και ο Χέρμπερτ Προχάσκα στα τέλη του '70 αρχές του '80 ή αργότερα ο Τόνι Πόλστερ και ο Αντρέας Χέρτσογκ, αλλά η εθνική ομάδα της Αυστρίας δεν κατάφερε ποτέ μια αξιόλογη εμφάνιση σε μια μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση. Συχνά δεν έδινε καν το «παρών» στις τελικές φάσεις. Οι Αυστριακοί απαντούσαν στις ειρωνείες φίλων και γειτόνων επικαλούμενοι τις ατομικές επιτυχίες αθλητών τους σε αλπικά αθλήματα πάνω... στο χιόνι.

Φέτος τα πράγματα έχουν αλλάξει και η χώρα ζει ξαφνικά το δικό της «καλοκαιρινό παραμύθι», ελπίζοντας σε μια νέα ομάδα-θαύμα, που θα φέρει την επιτυχία. Τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά την απροσδόκητη για τους περισσότερους νίκη απέναντι στους πορτοκαλί της Ολλανδίας ήταν διθυραμβικά. Ήδη για ορισμένους ο δρόμος για το Βερολίνο, για τον τελικό της 14ης Ιουλίου, φαντάζει διάπλατα ανοικτός. Ως τότε βεβαίως πολλά μπορεί να συμβούν, αλλά μέχρι το επόμενο νοκ άουτ παιχνίδι την ερχόμενη Τρίτη, το όνειρο μπορεί να παραμείνει ζωντανό.

Ο Γερμανός καθηγητής

Το παράδοξο της ιστορίας είναι ότι κανένας στη Βιέννη ή στο Σάλτσμπουργκ δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο πατέρας της επιτυχίας είναι Γερμανός, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ιδιόμορφη σχέση των δύο λαών με την κοινή γλώσσα. Ο Ραλφ Ράνγκνικ, ο «κύριος καθηγητής» όπως τον αποκαλούν, είναι ένας ήρεμος και φιλικός τύπος, που έχει μελετήσει και φιλοσοφήσει βαθιά το ποδόσφαιρο και αρέσκεται να υπενθυμίζει ότι αυτή η μελέτη δεν τελειώνει ποτέ. Οι Αυστριακοί τον αγάπησαν ακόμα περισσότερο όταν αρνήθηκε την πρόταση να τους εγκαταλείψει για τα μάτια της Μπάγερν Μονάχου. Κατάφερε να εμφυσήσει στην ομάδα σιγουριά και νοοτροπία νικητή χωρίς να αγχώνει τους παίκτες του. Την παραμονή του κρίσιμου αγώνα με την Ολλανδία τους έστειλε για παιχνίδια και χαλάρωση στην πισίνα.

Όπως είπε ο άλλοτε διεθνής Αντρέας Χέρτσογκ, ο Γερμανός κόουτς έδωσε στην ομάδα το φιλί που την έκανε να ξυπνήσει από το λήθαργο. Ο ίδιος κρατά χαμηλά τις προσδοκίες του: «Είχα πει στην αρχή της διοργάνωσης ότι το θεωρώ απίθανο να είμαστε εμείς οι πρωταθλητές Ευρώπης στο τέλος, και αυτό εξακολουθώ να πιστεύω» δήλωσε μετά την πανηγυρική πρόκριση. Αλλά αυτό δεν μοιάζει να μειώνει τον ενθουσιασμό που έχει κατακλύσει τη διψασμένη για επιτυχίες ποδοσφαιρική κοινή γνώμη στην «Δημοκρατία των Άλπεων». Πρώτος και καλύτερος στα πανηγύρια ο συντηρητικός καγκελάριος Καρλ Νέχαμερ, που «εισέβαλε» στα αποδυτήρια για να τραγουδήσει μαζί με τους αθλητές το «Sweet Caroline». Ίσως να ελπίζει και αυτός ότι κλέβοντας λίγη ποδοσφαιρική δόξα, μπορεί να αποφύγει την κατρακύλα που προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις για το κόμμα του στις εκλογές του ερχόμενου Σεπτεμβρίου.

Επόμενο τεστ με την Τουρκία

Ο Ράνγκνικ άφησε πάντως τους παίκτες του να το χαρούν και ξεκίνησε με τη γνωστή του μεθοδικότητα να μελετά το επόμενο παιχνίδι πριν ακόμα γίνει γνωστό ότι ο αντίπαλος θα είναι η Τουρκία, η «δεύτερη γηπεδούχος της διοργάνωσης» όπως την έχουν αποκαλέσει, λόγω της μεγάλης τουρκικής κοινότητας στη Γερμανία. Όπως υπάρχει φυσικά και στην Αυστρία. Η λογική λέει ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος η νύχτα θα είναι πολύ μεγάλη στη Βιέννη...

Πάντως η... εμπλοκή με την ισχυρή γειτόνισσα δεν σταματά εδώ. Στη Γερμανία βγάζει το ψωμί του και ο αρχηγός και πιο γνωστός παίκτης της ομάδας Μαρσέλ Ζάμπιτσερ, όπως και άλλοι έντεκα συμπαίκτες του. Το γεγονός ότι όλοι αυτοί έχουν «ψηθεί» στο πολύ πιο δύσκολο πρωτάθλημα της γειτονικής Γερμανίας και δεν διαθέτουν απλώς εμπειρίες από τη φτωχή αυστριακή λίγκα, σίγουρα συνέβαλε στην επιτυχία. Είναι αλλιώς να αγωνίζεσαι σε γήπεδα που γνωρίζεις, σε ένα περιβάλλον που σου είναι οικείο. Και σίγουρα για έναν Αυστριακό δεν θα υπήρχε μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να φτάσει στον τελικό περνώντας από τα γήπεδα που βγάζει το... ψωμί του.

Την ερχόμενη Τρίτη το βράδυ θα ξέρουμε αν το αυστριακό παραμύθι θα συνεχιστεί για μερικές ημέρες ακόμα και, γιατί όχι, θα φτάσει και μέχρι το ονειρεμένο τέλος. Σίγουρα πάντως από τον χαρακτηρισμό, που είχαν δώσει στην ομάδα μετά τα δύο πρώτα ματς ως «κρυφό φαβορί», κάποιοι έχουν ήδη αφαιρέσει από το βράδυ της περασμένης Τρίτης την πρώτη λέξη...