Σε εκτεταμένο ανασχηματισμό της ουκρανικής κυβέρνησης προχωράει ο πρόεδρος της χώρας Βολοντίμιρ Ζελένσκι.

«Έπειτα από μία νύχτα κατά την οποία το Κίεβο και το Λβιβ δέχθηκαν ένα ακόμη κύμα ρωσικών εναέριων επιθέσεων, ξεκίνησε στην Ουκρανία την Τετάρτη ο μεγαλύτερος ανασχηματισμός της κυβέρνησης από την έναρξη της ρωσικής εισβολής», παρατηρεί η Süddeutsche Zeitung. «Ο πρόεδρος Ζελένσκι είχε εξαγγείλει ήδη από τον Ιούνιο εκτεταμένες αλλαγές στο υπουργικό συμβούλιο.

Σε αυτές συμπεριλαμβάνεται και η αίτηση παραίτησης του υπουργού Εξωτερικών Ντμίτρο Κουλέμπα, ο οποίος διατελεί επικεφαλής της ουκρανικής διπλωματίας από το 2020 και, πέραν του Ζελένσκι, αποτελεί τον σημαντικότερο και πλέον γνωστό εκπρόσωπο της χώρας, ιδίως σε συνομιλίες με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ή τα κράτη της G7. Σύμφωνα με το Bloomberg πιθανός διάδοχος του Κουλέμπα φέρεται να είναι ο μέχρι πρότινος αναπληρωτής του, ο Άντρι Σίμπιχα».

Όπως αναφέρει η οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt, «έξι υπουργοί υπέβαλαν την παραίτησή τους, […] ενώ εκπρόσωπος του Ζελένσκι είχε επιβεβαιώσει ήδη την Τρίτη (03/09) πως θα υπάρξουν αλλαγές στις μισές περίπου θέσεις του υπουργικού συμβουλίου, χωρίς να αναφέρει λεπτομέρειες. […] Σύμφωνα με αναφορές στα μέσα ενημέρωσης είναι πιθανό ορισμένοι υπουργοί να μην αποχωρήσουν εντελώς, αλλά να βρεθούν απλώς σε κάποια άλλη θέση».

Πάντως η Handelsblatt εκτιμά ότι «το χρονικό σημείο του ανασχηματισμού προκαλεί έκπληξη, καθώς βρισκόμαστε σε μία συγκυρία όπου η Ρωσία έχει εντατικοποιήσει τις επιθέσεις τόσο ενάντια στις μη στρατιωτικές υποδομές όσο και εναντίον του ουκρανικού πληθυσμού».

Η Τουρκία επεκτείνει τις συμμαχίες

Η Τουρκία αποτελεί το πρώτο κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ που εκδηλώνει ενδιαφέρον ένταξης στην ομάδα των χωρών BRICS, της οποίας ηγούνται η Κίνα και η Ρωσία.

«Η τουρκική εξωτερική πολιτική ακολουθεί ένα αρκετά απλό δόγμα που μπορεί να αποδοθεί σε τρεις λέξεις: Συνομιλούμε με όλους», σχολιάζει η Süddeutsche Zeitung. «Με εξαίρεση βέβαια το Ισραήλ, αλλά ακόμη και αυτό συμβαίνει μετά την έναρξη του πολέμου στη Γάζα. Μόλις πριν από έναν χρόνο ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε συναντήσει στη Νέα Υόρκη τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου.

[…] Εάν η Τουρκία ενταχθεί στην ομάδα των BRICS, θα ήταν το πρώτο κράτος του ΝΑΤΟ που κάνει κάτι τέτοιο. Ο Ερντογάν επομένως φαίνεται να ισορροπεί ανάμεσα σε δύο μπλοκ – στέκεται στο πλευρό του ΝΑΤΟ και της Ουκρανίας, αλλά ταυτοχρόνως καλλιεργεί και τη φιλία του με τον Βλάντιμιρ Πούτιν».

Κατά την εφημερίδα του Μονάχου πάντως οι σχέσεις της Τουρκίας με κράτη όπως η Ρωσία ή το Ιράν δεν είναι σχέσεις «φιλίας, αλλά συμμαχίες συμφερόντων, οι οποίες μπορούν να τερματιστούν, άπαξ και υπάρξουν αλλαγές στο γεωπολιτικό τοπίο.

O Ερντογάν έχει καταλάβει πως η περίοδος της δυτικής κυριαρχίας έχει παρέλθει. Ούτως ή άλλως πιστεύει – και μάλλον όχι αδίκως – πως η Δύση δεν έχει αποδεχτεί εντελώς την Τουρκία. Γι’ αυτό επιδιώκει […] να διατελέσει ρόλο μεσολαβητή σε έναν πολυπολικό κόσμο. Tο μεγαλύτερο πλεονέκτημά του αποτελεί η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ. Η εγγύτητα στην Ευρώπη. Χωρίς αυτήν η Τουρκία δεν θα ενδιέφερε τόσο πολύ τις χώρες BRICS. Εξ ου και η Τουρκία ποτέ δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τη Δύση».

Γερμανία: Ωφελεί η αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής;

Μέσα στο καλοκαίρι η γερμανική κυβέρνηση έλαβε διάφορα μέτρα με σκοπό τη μείωση των μεταναστευτικών ροών, περιορίζοντας μεταξύ άλλων τις κοινωνικές παροχές προς τους μετανάστες, ενώ μετά και την επίθεση στο Ζόλινγκεν η πολιτική ηγεσία της χώρας εξετάζει νέες απαντήσεις στη «μεταναστευτική κρίση», όπως τη χαρακτήρισε ο επικεφαλής του Κόμματος των Φιλελευθέρων (FDP) και υπουργός Οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ.

«Αν ακούσει κανείς αυτούς που κυριαρχούν στις πολιτικές συζητήσεις αυτών των ημερών, ο κόσμος είναι απλός. Είτε πρόκειται για ισλαμιστική τρομοκρατία, είτε για την απειλή της Ακροδεξιάς ή για τις κοινωνικές υποδομές που εδώ και χρόνια υποχρηματοδοτούνται και ρημάζουν σε όλη τη χώρα – για όλα φταίνε οι πρόσφυγες», σχολιάζει με καυστικό τρόπο η tageszeitung του Βερολίνου. «Και αντιστοίχως όλα είναι και πάλι μια χαρά, όταν αρνηθούμε με τον πλέον αυστηρό τρόπο να προστατεύσουμε τους πρόσφυγες ή μετατρέπουμε σε κόλαση τη ζωή εκείνων που βρίσκονται ήδη εδώ».

Οι προτάσεις για ακόμη μεγαλύτερη αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής όμως δείχνουν πως «οι πολιτικοί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα με ολοένα και περισσότερες επιδερμικές λύσεις. Τον Αύγουστο η αυστηρότερη πολιτική ασύλου υποτίθεται πως θα συνέβαλε στην αντιμετώπιση του ισλαμισμού και ταυτοχρόνως θα απέτρεπε τους ανθρώπους από το να ψηφίσουν AfD στη Σαξονία και τη Θουριγγία. Παρ' όλα αυτά πάνω από το 30% των ψηφοφόρων σε αμφότερα τα κρατίδια έκανε ακριβώς αυτό. Θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε μία ενδοσκόπηση και να αναρωτηθούμε: είναι αποτελεσματική αυτή η στρατηγική; Αλλά όχι, ο κυβερνητικός συνασπισμός και οι χριστιανοδημοκράτες συμφωνούν πως οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν απλώς δεν ήταν αρκετά αυστηρές».

Η εφημερίδα του Βερολίνου επισημαίνει ότι από το 2014 η πολιτική ασύλου έχει αυστηροποιηθεί είκοσι φορές στη Γερμανία, Όμως, «αντί να περιθωριοποιηθούν οι ακροδεξιές θέσεις, κατέληξαν να είναι περισσότερο μέρος της κανονικότητας απ’ όσο οποτεδήποτε άλλοτε. Πρόκειται για μία πολιτική που δηλητηριάζει τον κοινωνικό διάλογο στη χώρα και θέτει ζωές σε κίνδυνο».