Τα ρεπορτάζ είναι συνεχή, οι ζωντανές συνδέσεις επίσης και ακολουθούν τα αφιερώματα. Για τη χώρα της μεταρρύθμισης του Λούθηρου αυτό φαντάζει υπερβολή. Με την εκτίμηση αυτή δεν συμφωνεί ο θεολόγος καθηγητής στο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου» Michael Bongardt. Θεωρεί ότι η έκταση της κάλυψης από τα μέσα ενημέρωσης δείχνει ότι "πρόκειται για ένα γεγονός, στο οποίο πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αποδίδουν μεγάλη σημασία. Στην Καθολική Εκκλησία είναι δεδομένο ότι το πρόσωπο του Πάπα βρίσκεται στο επίκεντρο, με την επισήμανση βεβαίως ότι πρέπει να γίνεται ένας διαχωρισμός μεταξύ του αξιώματος του Πάπα και του προσώπου. Το επίμαχο θέμα είναι πότε επιβάλλεται και εάν μπορεί να γίνει αυτός ο διαχωρισμός. Στην περίπτωση του Ιωάννη Παύλου του δεύτερου η σύνδεση προσώπου και αξιώματος ήταν τέτοια που ο διαχωρισμός ήταν σχεδόν αδύνατος", εκτιμά ο καθ Bongardt.

Ο θάνατος του Πάπα έθεσε άμεσα και το θέμα της διαδοχής του. Δεν είναι ασέβεια οι εικοτολογίες για τον πιθανό νέο ποντίφικα ενώ δεν έχει γίνει ακόμη κηδεία του προηγούμενου; «Και στο θέμα αυτό το ζήτημα είναι ο συσχετισμός προσώπου και αξιώματος. Υπάρχει η παλιά εκκλησιαστική παράδοση για τη διαχρονικότητα του αξιώματος έναντι του θνητού προσώπου, ώστε για το διάστημα που η εκκλησία ντεφάκτο είναι ακέφαλη, να είναι αυτονόητες οι σκέψεις για τη διαδοχή. Ασέβεια θα ήταν κατά την άποψή μου, από το σημείο που η αναζήτηση δεν θα γινόταν υπό τον τίτλο, ποια είναι η κληρονομιά του Ιωάννη Παύλου του ΙΙ και ποιές είναι οι συνέπειες για τη διαδοχή του», σημειώνει ο θεολόγος καθηγητής.

Ο Ιωάννης Παύλος ο ΙΙ προκάλεσε και πολλές ενδοεκκλησιαστικές αντιπαραθέσεις π.χ. στο θέμα της σεξουαλικής ηθικής. Τώρα όμως δίνεται η εντύπωση ότι οι επικριτές του έχουν εξαφανισθεί. «Η εντύπωσή μου είναι διαφορετική στα διάφορα σχόλια και συνεντεύξεις αναφέρονται συνεχώς και οι επίμαχες πλευρές του, σε σημείο μάλιστα που ορισμένοι να διαπιστώνουν ότι δεν ενδείκνυται αυτή τη στιγμή τόσο μεγάλη κριτική. Πιστεύω όμως ότι είναι ερμηνεύσιμο. Διότι αυτός ο Πάπας ήθελε καθαρές θέσεις, έπαιρνε καθαρές θέσεις, ήθελε με τον τρόπο αυτό να πολώσει. Μία τέτοια πόλωση είναι αναμενόμενο να αντικατοπτρίζεται και στις μεταθανάτιες αναφορές και είναι κατά τη γνώμη μου σωστή, στο μέτρο που γίνεται με το σεβασμό έναντι του νεκρού και της αδιαμφισβήτητης προσφοράς του», καταλήγει ο καθ. Bongardt.