Ο Ντόναλντ Τραμπ πρέπει να νοσταλγεί τις ημέρες, που είχε απέναντί του ως αντίπαλο τον Τζο Μπάιντεν. Σε κάθε ευκαιρία ειρωνευόταν τη νωχελικότητα και τις φραστικές… παρεκτροπές του αντιπάλου του, τον οποίο απολάμβανε να αποκαλεί «κοιμισμένο» (sleepy Joe). Στόχος του ήταν να φανεί πιο φρέσκος, πιο ακμαίος και ενεργός από τον σημερινό πρόεδρο και η τακτική αυτή φαινόταν να του αποδίδει καρπούς, από τη στιγμή που αρκετές δημοσκοπήσεις του έδιναν προβάδισμα.

Μια δυσάρεστη έκπληξη

Ήταν ακριβώς αυτή η κατάσταση, που οδήγησε τους έντρομους Δημοκρατικούς να πιέσουν τον πρόεδρο να αναθεωρήσει τη στάση του και να παραχωρήσει τη σκυτάλη στην Κάμαλα Χάρις. Αυτό ήταν ό,τι χειρότερο για τον Τραμπ, που είχε προσαρμόσει όλη την εκστρατεία του πάνω στο πρόσωπο του κατά τρία χρόνια γηραιότερου αντιπάλου του. Έφτασε μάλιστα κάποια στιγμή να πει ότι θα ζητήσει και αποζημίωση για την αλλαγή υποψηφίου, που θα τον υποχρέωνε σε αλλαγή γραμμής και απρόβλεπτα επιπλέον έξοδα.

Το πρώτο και προφανέστερο πρόβλημα είναι τώρα ότι απέναντι σε μια αντίπαλο που είναι κατά 20 χρόνια νεότερή του είναι ο δισεκατομμυριούχος υποψήφιος που φαντάζει γερασμένος. Το δεύτερο και σημαντικό είναι ότι οι επιθέσεις του απέναντι στην Χάρις δεν τον βοηθούν απαραιτήτως να εισχωρήσει σε δεξαμενές ψηφοφόρων, που έτσι και αλλιώς ήταν «εκτός έδρας» για τον ίδιο. Οι προσβολές του απέναντι σε μια γυναίκα και με δεδομένο το αμαρτωλό του παρελθόν εύκολα φέρνουν στο μυαλό την εικόνα ενός αντιπαθή μισογύνη. Η προσπάθειά του να πείσει ότι η Χάρις «δεν είναι μαύρη» περισσότερο γέλια προκάλεσε, παρά αμφιβολίες στους μαύρους ψηφοφόρους. Άλλωστε η Χάρις έχει προ πολλού δηλώσει την καταγωγή της, με μητέρα Ινδή και πατέρα από τη Τζαμάικα.

Ο μπαμπούλας της ακροαριστεράς

Όσο για τις προειδοποιήσεις του περί «ακροαριστερών» αντιλήψεων της Χάρις και του υποψήφιου αντιπροέδρου της Τιμ Γουόλτς μάλλον γραφικές ακούγονται, αφού εκσφενδονίζονται ρητορικά ως δόγματα και όχι ως τεκμηριωμένες εκτιμήσεις. Όσοι τις πιστεύουν θα ψήφιζαν Τραμπ, ακόμα και αν τους έλεγε ότι ο ήλιος βγαίνει στη Δύση. Συνολικά η στάση του διακατέχεται από μια αμηχανία απέναντι στο νέο δίδυμο των αντιπάλων του και αυτό μοιάζει να τον οδηγεί από τη μια σπασμωδική κίνηση στην επόμενη.

Ο λόγος είναι ότι ο Τραμπ συνηθισμένος στην απλοϊκότητα του τοξικού λόγου δεν έχει βρει εκείνο «Το θέμα», πάνω στο οποίο θα εστιάσει τα πυρά του εναντίον του αντιπάλου και αυτό τον κάνει να μοιάζει λίγο απεγνωσμένος, ακόμα και στα μάτια φανατικών οπαδών του, που περιμένουν και αυτοί το σύνθημα για να πιαστούν από κάπου. Ακόμα και ο τρόπος που αντέδρασε, όταν ο Τιμ Γουόλτς τον αποκάλεσε «αλλόκοτο» (weird) αποτέλεσμα αυτής της αμηχανίας ήταν, αν όχι αποκορύφωμά της. «Αλλόκοτοι είναι αυτοί. Πολλά με έχουν πει, αλλά δεν με έχουν ξαναπεί έτσι». Εδώ έμοιαζε να ακούγεται η φωνή ενός πληγωμένου παιδικού εγωισμού, παρά μια στοχευμένη απόκριση, μετά από συστάσεις χρυσοπληρωμένων πολιτικών συμβούλων.

Ικανός να τα χάσει και να… χάσει

Αυτό που φάνταζε ως το μεγάλο όπλο του Τραμπ, η αμεσότητα, η λαϊκότητα, η «βρώμική« του γλώσσα, η ικανότητά του να λειτουργεί ο ίδιος ατομικά ως «πολιτική δύναμη» μετατρέπεται σε μειονέκτημά του. Ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει «τα δικά του» και να καταστρέψει λεπτομερώς μελετημένες καμπάνιες. Στο αρχικό ερώτημα για το αν μπορεί να κερδίσει η Χάρις, μπορεί να προσθέσει κανείς και ένα ακόμα. Μήπως τελικά καταφέρει να χάσει ο Τραμπ;