Η - κατά τα άλλα - φιλοσυντηρητική εφημερίδα εξηγεί γιατί αυτές οι εκλογές πρέπει να σημάνουν την απομάκρυνση των Συντηρητικών από την εξουσία. «Έρχεται η στιγμή που η αλλαγή είναι η μόνη επιλογή που υπάρχει».

Αν κάποιος σκεφτόταν να κάνει απολογισμό των τελευταίων 5 ετών, από τις προηγούμενες εθνικές εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου του 2019 θα είχε αρκετά να αναλογιστεί. Η πανδημία του κορωνοϊού, η προσπάθεια το Brexitνα μπει σε εφαρμογή, ο υψηλός πληθωρισμός μετά το πόλεμο στην Ουκρανία, οι εσωτερικές αναταραχές στις αποφάσεις του κυβερνώντος Συντηρητικού κόμματος που μόλις τα τελευταία πέντε χρόνια έφερε τρεις διαφορετικούς Βρετανούς πρωθυπουργούς: Μπόρις Τζόνσον,Λιζ Τρας (49 ημέρες θητεία) και τώρα Ρίσι Σούνακ.

Τι συμβαίνει όμως όταν κάποιος αναλογιστεί τι έχει συμβεί στη χώρα 14 χρόνια πριν; Ό,τι και να είναι αυτό, είναι το διάστημα που βρίσκεται στην εξουσία το Συντηρητικό κόμμα και αυτή την καταγραφή των γεγονότων κάνει τώρα με άρθρο γνώμης η εφημερίδα των Sunday Times. Και δεν καταλήγει σε ένα συμπέρασμα με διακριτικό τρόπο αλλά απόλυτα ξεκάθαρο: «Έρχεται η στιγμή που η αλλαγή είναι η μόνη επιλογή», είναι οι τελευταίες λέξεις του άρθρου ενώ από τον τίτλο κιόλας ξεκαθαρίζει την ουσία του κειμένου: «Οι Συντηρητικοί έχουν χάσει το δικαίωμα να κυβερνούν. Πάμε για Εργατικούς», γράφει χαρακτηριστικά.

Σταθερό προβάδισμα των Εργατικών στις δημοσκοπήσεις

Βρισκόμαστε μόλις τέσσερις ημέρες πριν τις εθνικές εκλογές της χώρας καθώς την 4η Ιουλίου οι Βρετανοί πολίτες θα κληθούν στις κάλπες. Με σχεδόν όλες τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν διαφορά, μεταξύ Εργατικών και Συντηρητικών, ανώτερη των 20 ποσοστιαίων μονάδων ο κόσμος φαίνεται ότι το έχει καταλάβει και οδηγείται προς αυτή την ‘ανάγκη’.

Σε μια κριτική και προς τα δύο κόμματα ξετυλίγονται οι κορυφαίες πολιτικές φιγούρες που βρίσκονται τώρα στο προσκήνιο ενώ από την πρώτη παράγραφο αναφέρονται και οι ‘σωστές’, όπως σχολιάζει η εφημερίδα, κατηγορίες του Ινστιτούτου Δημοσιονομικών Μελετών (Institute for Fiscal Studies) για «συνωμοσία σιωπής» σχετικά με τα επιβαρυμένα δημοσιονομικά μεταξύ των δύο κομμάτων (Labours – Tories). Υπενθυμίζεται, για παράδειγμα, ότι το δημόσιο χρέος βρίσκεται στο 98% και παρόλα αυτά δεν βρέθηκε στο επίκεντρο των προεκλογικών συζητήσεων.

Παράλληλα δε, αναφέρεται και το τελευταίο πλήγμα της κυβέρνησης των Συντηρητικών που είχε να κάνει με τα παιχνίδια στοιχηματισμού κορυφαίων μελών του κόμματος σχετικά με το πότε θα διεξαχθούν οι εκλογές, που επανέφερε το θέμα της ‘διαφθοράς’ εντός της κυβέρνησης. Η κριτική προς τον Σερ Κιρ Στάρμερ, ηγέτη του Εργατικού κόμματος είναι σχεδόν αναπάντεχη. Η εφημερίδα επικρίνει το κόμμα ότι δεν έκανε ουσιαστική συζήτηση κατηγορώντας το ότι το απέφυγε ώστε να μην διαταράξει το διψήφιο αριθμό υπεροχής του στις δημοσκοπήσεις.

Παρά τα θολά σημεία των Εργατικών μονόδρομος η αλλαγή

Παρά την κριτική που γίνεται όμως στο Εργατικό κόμμα, αναφέρεται εντόνως και γίνεται διαρκώς αντιληπτό μέσα στο κείμενο ότι «δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι όπως είμαστε». «Η Βρετανία χρειάζεται ριζική επαναφορά», τονίζει η εφημερίδα, ενώ αναφέρει ότι παρά τα θολά σημεία στις προεκλογικές δεσμεύσεις των Εργατικών ο ηγέτης τους Σερ Κιρ Στάρμερ έχει επιλέξει το σωστό δρόμο σχετικά με την Ουκρανίακαι το Ισραήλ.

Το βλέμμα δεν φεύγει όμως και από τους Συντηρητικούς. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ και ο υπουργός Οικονομικών Τζέρεμι Χαντ αναφέρονται ως «αξιοπρεπείς δημόσιοι λειτουργοί» οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν ούτε να ενώσουν το κόμμα τους ούτε να επιδιορθώσουν τη ζημιά που έκαναν οι προηγούμενοι. «Πρέπει το κόμμα τώρα να ανασυγκροτηθεί και να ενωθεί, να ανακαλύψει ξανά τις βασικές του αρχές και να πάρει τον απαραίτητο χρόνο από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης», αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Μένει να δούμε σε λίγες ημέρες, αν η μεγάλη ανάγκη που αναδεικνύεται για αλλαγή φέρει τόσο μια ιστορική νίκη για τους Εργατικούς όσο και μια ιστορική ήττα για τους Συντηρητικούς καθώς από τις 650 έδρες του βρετανικού κοινοβουλίου οι Εργατικοί αναμένεται να καθίσουν στις 400 και οι Τόρις να ‘στριμωχτούν’ σε μόλις 100.