Το είχαμε σχεδιάσει στην εντέλεια: Χριστούγεννα στο Παρίσι χωρίς Λούβρο και Πύργο του Άιφελ, χωρίς Γκαλερί Λαφαγιέτ ή άλλους ναούς της κατανάλωσης. Η παρέα θα έμενε στην Place Voltaire, μία από τις πιο αυθεντικές συνοικίες της πόλης, εκεί που οι traiteurs βγάζουν πραμάτεια στο πεζοδρόμιο και χίπστερ μπαμπάδες κυκλοφορούν αγκαλιά με ένα μωρό και μία μπαγκέτα ολικής αλέσεως. Φτάνω λοιπόν στο Gare du Nord. Από συνήθεια μπαίνω στο μετρό, αλλά βλέπω κατεβασμένα ρολά. Ρωτάω πότε περνάει μετρό, μου λένε ότι έχουν είκοσι μέρες να δουν μετρό.

Εναλλακτική λύση είναι το λεωφορείο 46, αλλά κανείς δεν ξέρει πότε έρχεται το επόμενο. Μια αναμονή είκοσι λεπτών με θέα τα στοκατζίδικα του δέκατου arrondissement δεν βελτιώνει την κατάστασή μου. Παίρνω ταξί. Μποτιλιάρισμα, κόρνες, μηχανές κάνουν ελιγμούς στο φανάρι. Είναι σαν να ανεβαίνω τη Φιλολάου, μόνο που η αρχιτεκτονική είναι πιο εκλεπτυσμένη. «Έχει απεργίες, γι αυτό βγαίνουν όλοι με το αυτοκίνητο», μου εξηγεί ο ταξιτζής. Καθησυχαστικός εγώ: «Μην ανησυχείς, Έλληνας είμαι, ξέρω απ' αυτά». Φτάνω στο ξενοδοχείο. Από κάτω ένας Τυνήσιος άνοιξε wine bar σε οκτώ τετραγωνικά, μία κομψή μαύρη τέντα διαφημίζει «το ξακουστό βερολινέζικο κεμπάπ», ενώ ο μπακάλης της γειτονιάς διαθέτει δέκα διαφορετικά καμαμπέρ Νορμανδίας (κάποια με δυσδιάκριτη ημερομηνία λήξης). Μου φαίνονται τόσο ενδιαφέροντα όλα αυτά, που έχω ξεχάσει την ταλαιπωρία.

Από τον Νταλάρα στο ...Χανουκά

Είναι παραμονή Χριστουγέννων, αλλά δεν ξέρουμε που θα κάνουμε ρεβεγιόν. Ακούγαμε ότι στο Παρίσι αναβιώνουν τα bouillon, τα παραδοσιακά μπιστρό με αυθεντικές συνταγές και προσιτές τιμές. Είχαμε κάνει κράτηση, για την οποία αρχικά μας ευχαρίστησαν και μετά μας ενημέρωσαν ότι ακυρώνεται. Λόγω απεργίας; Άγνωστο. Σχεδόν όλα τα εστιατόρια στη γειτονιά κλείνουν μετά τις έξι το απόγευμα, οπότε αρχίζουμε την εξερεύνηση ελπίζοντας ότι θα δούμε κάτι που δεν έχει μάθει ακόμη το TripAdvisor. Και πράγματι, στο επόμενο τετράγωνο ανακαλύπτουμε ένα γαλλοποιημένο ιταλικό μπιστρό με έναν αεικίνητο Άραβα σεφ. Ο οποίος αρχικά δυστροπεί γιατί δεν επιλέγουμε το χριστουγεννιάτικο μενού, αλλά τελικά ενθουσιάζεται όταν ακούει ότι είμαστε Έλληνες και βάζει Νταλάρα χριστουγεννιάτικα. Bon. Ανατρέπεται ευτυχώς το στερεότυπο που λέει ότι «δεν τρως καλά στο Παρίσι» και είναι ελλιπές γιατί το πραγματικό νόημα είναι ότι «δεν τρως καλά στο Παρίσι αν δεν δώσεις μια περιουσία». Στις ανατολικές συνοικίες σέβονται την τσέπη μας, αυτό είναι βέβαιο.

Η επόμενη μέρα αφιερώνεται στην τέχνη. Έχουμε προπληρώσει εισιτήρια για το Μουσείο Ορσέ, τον «ναό του ιμπρεσιονισμού», αλλά και το Μουσείο Ορανζερί, ακριβώς απέναντι, το οποίο, για να το πούμε απλά, φιλοξενεί τους ιμπρεσιονιστές που δεν χώρεσαν στο Ορσέ. Η απεργία στα μέσα μεταφοράς συνεχίζεται, γι αυτό παίρνουμε ταξί. Το Ορσέ πρέπει να είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο που προσπερνάς Σαγκάλ και Μπρακ για να δεις «τα βασικά». Άλλωστε βιαζόμαστε, μας περιμένει και δεύτερο μουσείο την ίδια μέρα. Όμως στις τρεις το μεσημέρι μία αναγγελία μας προειδοποιεί  ότι λόγω κινητοποιήσεων τα μουσεία κλείνουν, εκτάκτως, πιο νωρίς. Θα πρέπει να ξεγράψουμε την Ορανζερί, κρίμα τα εισιτήρια. Αποφασίζουμε να επιστρέψουμε με τα πόδια, κάπου πρέπει να μπει ένα φρένο στο ταξί. Η ανταμοιβή μου είναι μία από τις πιο ωραίες βόλτες που έχω κάνει ποτέ. Περνάω την αριστερή όχθη του Σηκουάνα, το «νησί» (Île de la Cité) με τις μεσαιωνικές προσόψεις και το Μαρέ, την παλαιά εβραϊκή συνοικία, που εξελίσσεται στην πιο μποέμ γειτονιά της πόλης. Ορθόδοξοι Εβραίοι με παραδοσιακές ενδυμασίες κυκλοφορούν στους δρόμους και τιμούν τη  θρησκευτική γιορτή Χανουκά. Σε μια γωνία πάνω από 60 άτομα περιμένουν για ένα φαλάφελ. Στην είσοδο αναγράφεται ότι τα προϊόντα έχουν αποσπάσει τη συγκατάθεση του ραβίνου, αλλά και του Λένι Κράβιτς. Καλύτερο μάρκετινγκ δεν γίνεται, νομίζω.

Κάθε βόλτα μία εμπειρία

Πλησιάζουμε στο ξενοδοχείο, χαζεύουμε στην πλατεία της Βαστίλης. Η βραδιά θα κλείσει με ποτό σε ένα από τα παρακμιακά μπαρ της περιοχής. Με τους κράχτες στην είσοδο θυμίζουν λίγο την Πλάκα του '80, ωστόσο έχουν τη γοητεία τους. Θα κάναμε κι άλλες διαδρομές, αλλά χωρίς μετρό δεν συμφέρει, οπότε ας το αναβάλλουμε για μία επόμενη φορά. Συμπερασματικά θα έλεγα ότι για έναν ταξιδιώτη στο Παρίσι των κινητοποιήσεων υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: Αν απαιτήσει αγγλοσαξονική business efficiency δεν θα κάνει αυτά που θέλει, μπορεί και να εκνευριστεί κιόλας λίγο. Αν αντιμετωπίσει την κατάσταση με άλλη διάθεση, θα βγει κερδισμένος και θα κερδίσει εικόνες, εντυπώσεις και εμπειρίες που δεν φανταζόταν καν. Προτείνω το δεύτερο.

Γιάννης Παπαδημητρίου