«Για τον πληθωρισμό ισχύει ότι πρέπει να κατανοήσουμε την ασθένεια, όχι μόνο τα συμπτώματα» τιτλοφορεί ένα μάλλον… αισιόδοξο δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, το οποίο επισημαίνει πως το γεγονός ότι ο πληθωρισμός στην Ευρώπη ξεπερνά πλέον το 10%«κάθε άλλο παρά έκπληξη είναι». Σχετικά με τις αντιδράσεις και τις διαφωνίες των οικονομολόγων παρατηρεί: «Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μία κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να αντιδράσει απέναντι στην έλλειψη προσφοράς, ιδίως σε ό,τι αφορά την ενέργεια. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι η ζήτηση μπορεί να αμβλυνθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην χρειαστεί να αυξηθούν οι τιμές. (…) Τέτοιες συζητήσεις θυμίζουν συχνά πορίσματα γιατρών, οι οποίοι βλέπουν μόνο τα συμπτώματα, δίχως να κατανοούν την ασθένεια. Εν τέλει το πρόβλημα έχει ως εξής: Έχουμε δύο κρίσεις, την πανδημία και τον πόλεμο, και το κόστος των συνεπειών πρέπει με κάποιον τρόπο να κατανεμηθεί. Η λύση που έχει επιλεχθεί είναι: Το διαμοιράζουμε όσο το δυνατόν περισσότερο -μέσω του πληθωρισμού- και το αφήνουμε να απλωθεί σε βάθος χρόνου – μέσω ενός υψηλότερου δημόσιου χρέους. Για κάποιους αυτή η επιλογή μπορεί να είναι λανθασμένη και επικίνδυνη, καθώς είναι σημαντικό ο πληθωρισμός να διατηρείται υπό έλεγχο. Αλλά το ερώτημα παραμένει: Ποια είναι η εναλλακτική;».

Σύμφωνα με τον Γερμανό σχολιαστή, τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, καθώς «παρά τη διπλή κρίση -την πανδημία και τον πόλεμο- εξακολουθούμε να ζούμε εντυπωσιακά καλά. Οι περισσότεροι έχουν ακόμη τις δουλειές τους, πολλές εταιρείες, συχνά μικρές επιχειρήσεις, έχουν επιβιώσει από μακρές περιόδους λιτότητας. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα», τονίζει, ενώ κλείνοντας, θέτει το -μάλλον ρητορικό- ερώτημα: «Ποιος θα μπορούσε να περιμένει ότι οι μεγάλες κρίσεις θα περάσουν έτσι απλά, χωρίς λάθη και διαφωνίες;».

Οι πιο "τεταμένες εκλογές" στην ιστορία της Βραζιλίας

Ο γερμανικός Τύπος σχολιάζει σήμερα εκτενώς και ποικιλοτρόπως τα εκλογικά αποτελέσματα στη Βραζιλία. «Μία από τις πιο σημαντικές και τεταμένες εκλογές στην πρόσφατη ιστορία της μεγαλύτερης δημοκρατίας της Νότιας Αμερικής φτάνει στο τέλος της», παρατηρεί η Süddeutsche Zeitung, ωστόσο ο συντάκτης θεωρεί πως τα προβλήματα για τη Βραζιλία τώρα ξεκινούν. Πάντως «όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα τις ερχόμενες εβδομάδες, μήνες και χρόνια: Γι’ αρχή θα έπρεπε να χαρεί κανείς. Για τη νίκη του Λούλα ντα Σίλβα και όχι του Ζαΐρ Μπολσονάρο, γιατί νίκησε η Δημοκρατία και όχι ο άνθρωπος που πάντα απειλούσε να την καταστρέψει».

«Η οριακή εκλογική νίκη του Λούλα ντα Σίλβα ολοκληρώνει μία από τις πιο θεαματικές επιστροφές, μετά την ανάσταση του Λαζάρου», σχολιάζει καυστικά η Welt, ενώ σε άλλο δημοσίευμα η συντηριτική εφημερίδα γράφει πως «Με τη νίκη του Λούλα, η "Λαϊκή Δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής" έχει σχεδόν ολοκληρωθεί», σχολιάζοντας ότι σχεδόν όλες οι μεγάλες οικονομίες εκεί «κυβερνώνται πλέον από την αριστερά ή την άκρα αριστερά. Οι συντηρητικές ή νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις βρίσκονται στην αντιπολίτευση ή στη φυλακή». Το δημοσίευμα εστιάζει και στα πολιτικά συμφέροντα της Δύσης στην περιοχή, η διεκδίκηση των οποίων ενδέχεται μετά τη νίκη του Λούλα να γίνει πιο δαπανηρή – κάτι που έχει ιστορικούς λόγους, θεωρεί ο συντάκτης: «Η Αριστερά της Λατινικής Αμερικής βλέπει τη Δύση κυρίως ως μια πρώην αποικιακή δύναμη που πρέπει να πληρώσει αποζημιώσεις, να αισθάνεται ένοχη και μερικές φορές να λειτουργεί ως αποδιοπομπαίος τράγος, όταν οι κυβερνήσεις αποτυγχάνουν να εκπληρώσουν τις προεκλογικές υποσχέσεις τους. Στο μεταξύ, οι εμπορικές συναλλαγές γίνονται κυρίως με τους Κινέζους, οι οποίοι συνεργάζονται με όλες τις περιοχές δίχως ιδεολογίες, ενώ είναι και απαλλαγμένοι από το στίγμα της αποικιοκρατίας στη Λατινική Αμερική. Σε αντίθεση με τον Μπολσονάρο, ο Λούλα μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα σε ό,τι αφορά το Πεκίνο».

Χρύσα Βαχτσεβάνου