Για πολλά χρόνια ο Χίτλερ περιβαλλόταν με τον μύθο του απρόσιτου ηγέτη. Ο Άλμπερτ Σπέερ, ο «αρχιτέκτονας» του ηγετικού προφίλ του Φύρερ, έλεγε ότι ο Χίτλερ ήθελε γύρω του «έναν χώρο με απουσία ανθρώπων». Παρουσιαζόταν ως απομονωμένος ενώ μια κατιδίαν συνομιλία μαζί του ήταν σχεδόν αδύνατη. Για τον Σπέερ και για άλλα κορυφαία στελέχη των Ναζί, το επιχείρημα αυτό αρκούσε για να καλλιεργήσει τον μύθο του ισχυρού αρχηγού. Μετά τον πόλεμο ήταν επίσης βολικό για να αποποιηθούν οι ίδιοι των ευθυνών τους. Η εικόνα του μοναχικού ηγέτη που είναι αποκομμένος στη δική του απροσπέλαστη σφαίρα εξουσίας ήταν αρκετή για να αποβάλουν την συνευθύνη για τα αποτρόπαια ναζιστικά εγκλήματα.

Όσο ζούσε ο Χίτλερ καλλιεργούνταν επίσης η φήμη ότι δεν είχε προσωπική ζωή, παρουσιαζόταν ως ο απόλυτος ηγέτης που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο καλό του λαού. Το 2010 μια βιογραφία της Εύα Μπράουν από την συγγραφέα Χάικε Γκερτεμάκερ εστίαζε στον ρόλο της Μπράουν ως συντρόφου του Χίτλερ, δεδομένου ότι ελάχιστες πληροφορίες για τη ζωή και τη σχέση της με τον Χίτλερ ήταν γνωστές. Στο νέο βιβλίο της με τίτλο «Η Αυλή του Χίτλερ» (Hitlers Hofstaat), η Γκερτεμάκερ ρίχνει φως στους ανθρώπους του στενού περιβάλλοντος του Χίτλερ. Αυτό που διαφαίνεται είναι, ότι ο Χίτλερ  όχι μόνο δεν ήταν μόνος, αλλά σε όλη του τη ζωή περιβαλλόταν από έμπιστους. Το ενδιαφέρον βέβαια στην όλη ιστορία είναι ότι αυτοί οι έμπιστοι δεν ήταν κατά κύριο λόγο σημαίνουσες προσωπικότητες ή υψηλόβαθμα στελέχη του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος αλλά κυρίως δευτεροκλασάτα στελέχη, βοηθοί, γραμματείς, γιατροί και φωτογράφοι.

«Η Αυλή του Χίλτερ»

Το βιβλίο ξεκινά από τη δεκαετία του ´20 και τον κύκλο που σχηματίστηκε γύρω από τον τότε ανερχόμενο πολιτικό, Αδόλφο Χίτλερ. Μεταξύ αυτών ήταν μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, όπως ο Ερνστ Ρεμ, ο σχολιαστής Ντίτριχ Έκαρτ, ο συντάκτης Χέρμαν Έσερ αλλά και ένας εκ των βασικών ιδεολόγων του Εθνικοσοσιαλισμού, ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ. Ωστόσο όταν ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία τα άτομα αυτά υποβαθμίστηκαν. Έκτοτε μια νέα «αυλή» άρχισε να δημιουργείται γύρω από τον Χίτλερ, γνωστή ως «Berghof Gesellschaft». Πήρε το όνομά της από το ορεινό ησυχαστήριο (Βerghof) του Χίλτερ στην ειδυλλιακή περιοχή Ομπερσάλτσμπεργκ στην καρδιά των Άλπεων.

Ένα απομονωμένο και καλά φυλαγμένο οίκημα που λειτουργούσε σαν αρχηγείο του Φύρερ και στο οποίο είχαν πρόσβαση μόνο αυστηρά επιλεγμένα άτομα από τον στενό κύκλο του Χίτλερ. Από τα υψηλόβαθμα στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος στον κύκλο ανήκαν μόνο ο Γκέμπελς με την οικογένειά του, ο Σπέερ και η σύζυγός του καθώς και ο γραμματέας του Χίτλερ Μάρτιν Μπόρμαν. Στους υπόλοιπους έμπιστους του Χίτλερ ανήκαν άγνωστα στο ευρύ κοινό πρόσωπα: οι γιατροί Τέο Μόρελ και Καρλ Μπραντ, ο βοηθός του Χίτλερ Νικολάους φον Μπέλοφ, ο φωτογράφος Χάινριχ Χόφμαν και οι γραμματείς Κρίστα Σρέντερ και Γκέρντα Νταρανόφσκι. Κεντρικό ρόλο κατείχε φυσικά η σύντροφός του Εύα Μπράουν, επίσης φωτογράφος και μοντέλο.

Λίγα πράγματα είναι γνωστά για το τι λεγόταν σε αυτόν τον κύκλο. Η Γκερτεμάκερ στο βιβλίο της αναφέρεται σε απογεύματα με τσάι, μηλόπιτα και σοκολάτα, για μαξιλαροπόλεμους και συζητήσεις πλάι στο τζάκι. Κάποτε στο ορμητήριο του Χίτλερ έφτασαν μάλιστα και 100 κιλά με λιχουδιές από το ντελικατέσεν Dallmayr. Oι ακριβείς διάλογοι χάθηκαν μέσα στο σκοτάδι της ιστορίας. Τι γνώριζε ο καθένας εξ αυτών δεν έχει γίνει γνωστό, στο ορμητήριο του Χίτλερ δεν υπήρχαν άλλωστε αρχεία και πρωτόκολλο. Μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντως έχει και το τελευταίο μέρος του βιβλίο που εστιάζει στις σχέσεις των ανθρώπων της αυλής του Χίτλερ, όσων δηλαδή επέζησαν, μεταπολεμικά. Σύμφωνα με το βιβλίο τα άτομα αυτά κράτησαν επαφές, ενώ δημιούργησαν και ένα άτυπο δίκτυο που είχε επαφές με την μεταπολεμική ακροδεξιά σκηνή. Σχεδόν όλοι έμειναν πιστοί στα τρομακτικά ιδεώδη του εθνικοσοσιαλισμού.

Σιμπίλε Πάινε, dpa

Επιμέλεια: Δήμητρα Κυρανούδη