Οι προκριματικές εκλογές για την ανάδειξη των προεδρικών υποψηφίων των κομμάτων στις ΗΠΑ είναι μακρές και περίπλοκες. Στην ουσία όμως τα δύο στρατόπεδα έχουν πια τους υποψηφίους τους: η Χίλαρι Κλίντον θα αγωνιστεί με τον Ντόναλντ Τραμπ για την είσοδο στον Λευκό Οίκο. Και όμως δεν θυμίζουν υποψηφίους που έχουν πίσω τους σύσσωμα και ενωμένα τα κόμματά τους. Οι λόγοι είναι διαφορετικοί.

Ο χειρότερος αντίπαλος του Τραμπ είναι ο εαυτός του. Είναι ένας μαικήνας στα πρόθυρα του γήρατος που με τις γεμάτες μίσος και αυταρέσκεια γκάφες του έχει κάνει και θα συνεχίσει να κάνει πολλούς εχθρούς στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Αλλά και ο χειρότερος αντίπαλος της Κλίντον είναι ο εαυτός της, μόνο για άλλους λόγους. Κατά τη μακρά θητεία της σε πολλά αξιώματα έχει κάνει πολλά λάθη και επίσης αντίστοιχους εχθρούς. Σ’ αυτούς προστίθεται και ένα ακόμα πρόσωπο που μπορεί να το βρει μπροστά της.

Μία πρόκληση για την Κλίντον

Ο Μπέρνι Σάντερς με τους πύρινους λόγους του για την επανάσταση έκανε την ανταγωνίστριά του Κλίντον να μοιάζει με μια φιγούρα του χθες, σαν μια γυναίκα που παλεύει για τη διατήρηση του συστήματος, ενός συστήματος που προσπόρισε στην ίδια δύναμη και πλούτο. Ο Σάντερς κέρδισε θίγοντας ουσιαστικά ζητήματα, όπως είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, πολλούς νέους Αμερικανούς και Αμερικανίδες, έστω κι αν συνολικά η εικόνα της επανάστασης που προβάλλει είναι εξιδανικευμένη. Όλοι αυτοί οι νέοι έχασαν, επειδή η Κλίντον συγκέντρωσε περισσότερες ψήφους, αλλά δεν θα το ξεχάσουν έτσι εύκολα.

Το ερώτημα είναι αν η Χίλαρι Κλίντον, ως πρώτη υποψήφια γυναίκα για το προεδρικό αξίωμα στην ιστορία των ΗΠΑ, καταφέρει να απελευθερωθεί από τις τετριμμένες κοινοτοπίες και να δείξει ένα πιο ειλικρινές και πιο έντιμο πρόσωπο. Αν θα καταφέρει να παραδέχεται και τα λάθη της, να δείχνει ελεύθερα τους συναισθηματικούς κραδασμούς της χωρίς να το έχει μάθει από τα βιβλία. Γιατί η όλη προκριματική διαδικασία στις ΗΠΑ έδειξε ξεκάθαρα ότι ο πολύς κόσμος αναζητά πλέον την αυθεντικότητα.

Ίνες Πολ