Βρίσκομαι στο Γκαζιαντέπ. Έφτασα νύχτα. Μετά από μισή σχεδόν μέρα στον αέρα ή μέσα σε ένα αεροπλάνο. Οι καιρικές συνθήκες και η δυσκολία συντονισμού της διανομής βοήθειας έχουν δημιουργήσει κονφούζιο και στις αερομεταφορές. Στην κατάσταση προστίθεται και η αεροπορική διακομιδή τραυματιών σε μεγάλες πόλεις. Οι τραυματίες έχουν ξεπεράσει τις 35.000 και τα νοσοκομεία των δέκα πόλεων δεν επαρκούν. Έτσι τα σχετικά μικρά αεροδρόμια των πόλεων αυτών δεν μπορούν να καλύψουν τέτοια κίνηση.

Η πόλη του Γκαζιαντέπ που άλλοτε έσφυζε από ζωή, ακόμη και το πρωί, μοιάζει τώρα με πόλη φάντασμα. Κλειστά όλα τα καταστήματα. Δε κυκλοφορεί κανείς. Οι λιγοστοί κάτοικοι είναι συγκεντρωμένοι γύρω απο τα συντρίμμια όπου υπάρχουν ενδείξεις για επιζώντες. Περιμένουν καρτερικά κάποια χαρμόσυνη είδηση, ένα θαύμα για συγγενείς και φίλους που βρίσκονται κάτω απο τα συντρίμμια.

Οι τραγικές ... ευθύνες

Το αλλόκοτο και τραγικό είναι πως στο Γκαζιαντέπ υπάρχουν πολλές περιοχές της πόλης που δεν υπάρχει ίχνος των καταστροφικών σεισμών. Δεν λέω φονικών γιατί τελικά φονικά ειναι τα κτίρια που φτιάχνουμε εμείς, με τα ίδια μας τα χέρια. Ενώ σε άλλα σημεία η εικόνα δεν περιγράφεται.

Μια έκθεση που πριν από δυο χρόνια έφθασε και στα χέρια των αρμοδίων εξηγεί τα πάντα. Σύμφωνα με αυτή την εκθεση, μεγάλες συνοικίες του Μάρας, του Γκαζιαντέπ και της Αντιόχειας, εκτός του ό,τι βρίσκονται πάνω σε ενεργό ρήγμα έχουν και μαλακό υπέδαφος, ακατάλληλο για δόμηση και με κτήρια που δεν τηρούν τις προδιαγραφές για τέτοιο υπέδαφος.

Εκτός αυτού, όπως τονίζεται στην ίδια εκθεση, το ρήγμα του Παζαρτζίκ που έδωσε τον πρώτο σεισμό των 7,8 ρίχτερ, είχε σιγήσει και συσσώρευε ενέργεια απο το 1513. Δυστυχώς, παρά τις προειδοποιήσεις, το κακό βρήκε την περιοχή απροετοίμαστη.

Τώρα χιλιάδες διασώστες δίνουν αγώνα για να απεγκλωβίσουν όσους είναι ζωντανοί κάτω από τόννους τσιμέντου. Οι 8.000 απεγκλωβισμένοι, τα πρώτα δύο εικοσιτεράωρα, δίνουν νότες ελπίδας μέσα στη μεγαλύτερη, μέχρι στιγμής τραγωδία του αιώνα.

Ανδρέας Ρομπόμπουλος, Γκαζιαντέπ