Πάνω από 1.300 αστυνομικοί συμμετείχαν σε εφόδους που πραγματοποιήθηκαν στα μέσα Ιανουαρίου σε ναργιλέ μπαρ, γραφεία στοιχημάτων και καφέ της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας στη Γερμανία, στο πλαίσιο ερευνών κατά του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, της φοροδιαφυγής και της μαύρης εργασίας. Ήταν η μεγαλύτερη αστυνομική επιχείρηση που πραγματοποιήθηκε ποτέ στην ιστορία του μεγαλύτερου γερμανικού κρατιδίου κατά της μαφίας. Η νέα αυτή πολιτική έχει κεντρικό σύνθημα τη «μηδενική ανοχή» απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα. Πρόκειται μόνον για την αρχή μιας συντονισμένης δράσης, υπόσχεται ο αρμόδιος περιφερειακός υπουργός Εσωτερικών Χέρμπερτ Ρόιελ.

Πόσο αποτελεσματικές είναι όμως όντως αυτές οι επιχειρήσεις της αστυνομίας; Προκαλούν όντως φόβο και ανησυχία στις εγκληματικές φατρίες; που δρουν εδώ και δεκαετίες στις μεγάλες γερμανικές πόλεις, όπως στο Ντόρτμουντ και το Έσσεν; Όπως σχολιάζει ο ισλαμολόγος και ειδικός σε θέματα μετανάστευσης Ραλφ Γκάντμπαν: «Φυσικά και προκαλείται μια ανασφάλεια στο οργανωμένο έγκλημα, αλλά ακόμη πιο σημαντικό είναι το μήνυμα που εκπέμπει το κράτος: προχωρούμε σε ‘ανακατάληψη των δρόμων'. Και αυτό με τη σειρά του προσδίδει ένα αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες».

Ισχυρές δομές και παράλληλες κοινωνίες

Επί πολλές δεκαετίες οι γερμανικές αρχές ήταν αρκετά συγκρατημένες ως προς τη δίωξη μεγάλων εγκληματικών φατριών, από φόβο μην κατηγορηθούν για εθνοτικές διακρίσεις, όπως επισημαίνουν ειδικοί. Η διστακτικότητα αυτή όμως είχε ως συνέπεια η πρόκληση να είναι σήμερα πολύ μεγαλύτερη απ΄ ό;τι παλαιότερα, αφού οι εγκληματικές δομές είναι πλέον πιο ισχυρές και έχουν οδηγήσει σε παράλληλες κοινωνίες.

«Σε όλη τη Γερμανία ζουν σήμερα μισό εκατομμύριο άνθρωποι οι οποίοι, αν και δεν είναι όλοι εγκληματίες, ανήκουν σε κάποια φατρία». Οι περισσότεροι προέρχονται από τον Λίβανο, την Τουρκία, την Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο αλλά και την Τσετσενία.

Η γερμανική πολιτική φαίνεται να έχει αντιληφθεί, επιτέλους, το πρόβλημα των εγκληματικών αυτών οργανώσεων και γι΄ αυτό αναπροσαρμόζει την ακολουθούμενη στρατηγική: οι επιχειρήσεις της αστυνομίας πραγματοποιούνται πλέον πιο συντονισμένα και πιο τακτικά ενώ η δικαιοσύνη εξαντλεί όλες τις νομικές δυνατότητες. Αυτό που εξακολουθεί να λείπει όμως είναι προγράμματα «εξόδου», όπως λέει ο Ραλφ Γκάνταμπαν: «Σχεδόν το ένα τρίτο των μελών των φατριών θέλει μια φυσιολογική ζωή, αλλά αισθάνονται φυλακισμένοι στις οργανώσεις τους. Πρέπει να προσεγγίσουμε κυρίως τους νέους και τις γυναίκες. Είναι μια μακρά διαδικασία και στη Γερμανία δεν διαθέτουμε ακόμη τις κατάλληλες δομές».

Όλιβερ Πίπερ

Επιμέλεια: Κώστας Συμεωνίδης