Μπορεί οι ΗΠΑ να αναζητούν εταίρους για να πάρουν κοινές αποφάσεις στο εάν και με ποιο τρόπο η διεθνής κοινότητα θα απαντήσει στη χρήση χημικών όπλων στη Συρία, αλλά για τον γερμανό καθηγητή Γκύντερ Μάιερ, επικεφαλής του Κέντρου Ερευνών για τον Αραβικό Κόσμο το δίλημμα είναι μεγάλο. Σε περίπτωση που αποφασιστεί στρατιωτική επέμβαση, δεν θα υπάρχει στρατηγική εξόδου. Επί πλέον, εάν το καθεστώς Ασάντ καταρρεύσει, η εξουσία θα περάσει στα χέρια των ισλαμιστών και των μαχητών της Αλ Κάιντα, που αποτελούν και τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στη χώρα μετά τον συριακό στρατό

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Όπως υποστηρίζει, με αυτά τα δεδομένα, στρατιωτική επέμβαση θα ήταν ένα εξαιρετικά απίθανο ενδεχόμενο. «Καταρχήν, το αμερικανικό Πεντάγωνο δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να στείλει στρατιώτες επί τόπου», λέει ο γερμανός καθηγητής σε συνέντευξη στην Ντόιτσε Βέλλε. «Μια άλλη εκδοχή θα ήταν η επιβολή απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Συρία, αλλά χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη του Συμβ. Ασφαλείας των ΗΕ. Επί πλέον, το εύρος και το κόστος της επιχείρησης θα ήταν μεγάλο, επειδή θα πρέπει να εξουδετερωθεί ολόκληρος ο αντιπυραυλικός μηχανισμός της Συρίας που είναι τεχνολογικά προηγμένος χάρη στη βοήθεια της Ρωσίας. Μια πιο απλή λύση θα ήταν η καταστροφή με τη ρήψη πυραύλων των διαδρόμων προσγείωσης και απογείωσης του αεροδρομίου, αλλά κι αυτοί κατασκευάζονται γρήγορα, εκτός του ότι και σε αυτήν την περίπτωση χρειάζεται η συγκατάθεση των ΗΕ, που προφανώς δεν θα έδιναν Ρωσία και Κίνα».

«Καμένη γη»

Ο γερμανός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μάιντς υποστηρίζει ότι ενδεχόμενο στρατιωτικό πλήγμα θα άφηνε πίσω του καμένη γη σε ολόκληρη την περιοχή, ενώ στην ίδια τη χώρα το κενό εξουσίας θα καταλάμβαναν οπαδοί της Αλ Κάιντα. Αυτό θα οδηγούσε σε αιματοχυσία ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους πολέμιους του προέδρου Ασάντ και η Συρία θα μετατρέπονταν σε ισλαμιστικό χαλιφάτο με πυρήνα του την Αλ Κάιντα.
«Στις ΗΠΑ μεγάλο τμήμα των ΜΜΕ καθοδηγείται από τους Ρεπουμπλικάνους που ζητούν εμφατικά στρατιωτική παρέμβαση, γιατί θέλουν έτσι να υπενθυμίσουν την ευθύνη της αμερικανική ηγεμονικής δύναμης στον κόσμο. Στη Σύρια ο λαός είναι διαιρεμένος. Από τη μια μεγάλη μερίδα των κατοίκων υποστηρίζει το καθεστώς, από την άλλη η πλειοψηφία αντιστέκεται και θα έβλεπε με καλό μάτι στρατιωτική επέμβαση. Υπάρχουν και οι αντάρτες που στο μεταξύ έχουν χάσει τον ενθουσιασμό τους από τότε που η Αλ Κάιντα έγινε η μεγαλύτερη αντιπολιτευόμενη δύναμη».

Christian Ignatzi/Ειρήνη Αναστασοπούλου
Υπεύθ. Σύνταξης Σπύρος Μοσκόβου