υπουργού Εξωτερικών Ράις, Σιρίν Ταχίρ-Κέλι, είπε χαρακτηριστικά ότι με την προτεινόμενη μορφή διεύρυνσης, το Συμβούλιο Ασφαλείας θα έχανε την αποτελεσματικότητά του…

Ήταν όμως εξαρχής ρεαλιστικά τα σχέδια της γερμανικής κυβέρνησης, ρωτήσαμε τον αντιπρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Γκέρνοτ Έρλερ;

«Θα έλεγα πως ναι, γνωρίζαμε ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις, κυρίως από εκείνες τις χώρες που θα λέγαμε ότι έχουν κάποιες ‘προσωπικές διαμάχες΄ μεταξύ τους. Η Ιταλία για παράδειγμα που δεν στηρίζει τη Γερμανία, το Πακιστάν που θέλει σε κάθε περίπτωση να εμποδίσει την υποψηφιότητα της Ινδίας, το Μεξικό που θέλει να εμποδίσει τη Βραζιλία. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ένα μεγάλο μέρος των μελών της συνέλευσης θα υποστηρίξει την πρότασή μας».

Στο σημερινό Συμβούλιο Ασφαλείας υπάρχουν ήδη δύο ευρωπαϊκές χώρες με στάτους μονίμων μελών, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία. Γιατί πρέπει να υπάρξει μία τρίτη, ρωτήσαμε τον κ. Έρλερ;

«Δεν είναι αυτό το ζήτημα. Το θέμα είναι ότι αυτό το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν έχει αλλάξει εδώ και 40 χρόνια. Η σημερινή εκπροσώπηση των ηπείρων, π.χ. της Αφρικής και της Ασίας, δεν ανταποκρίνεται πλέον στη διεθνή πραγματικότητα. Γι΄ αυτό πιστεύουμε ότι και οι αφρικανικές χώρες θα ψηφίσουν την πρότασή μας, καθώς προβλέπουμε δύο θέσεις μονίμων μελών και γι΄ αυτές».

Το στάτους μονίμου μέλους σημαίνει αυτόματα και περισσότερες ευθύνες. Είναι η Γερμανία σήμερα σε θέση να συμμετάσχει πιο ενεργά για παράδειγμα σε στρατιωτικές επιχειρήσεις;

«Καταρχήν η θέση μονίμου μέλους θα ήταν μία επιβεβαίωση για την γερμανική πολιτική. Το ότι παρουσιάζεται καν μία τέτοια ευκαιρία για τη Γερμανία είναι από μόνο του εξαιρετικό για τη χώρα. Θα ήταν μία αναγνώριση της στάσης της Γερμανίας στον πόλεμο του Ιράκ, των ευθυνών που ανέλαβε στο Αφγανιστάν και στα Βαλκάνια. Το θέμα δεν είναι λοιπόν να κάνει η Γερμανία τώρα περισσότερα. Είναι απλά η αναγνώριση της πολιτικής της χώρας».

Η πρόταση των τεσσάρων που ζητούν για τον εαυτό τους θέση μονίμου μέλους προβλέπει την ίδια ώρα ότι τα πρώτα 15 χρόνια δεν θα έχουν δικαίωμα βέτο. Ποιο λοιπόν το νόημα όταν η Γερμανία δεν θα έχει για παράδειγμα το δικαίωμα να μπλοκάρει μία απόφαση που οδηγεί σε νέο πόλεμο;

«Τα τελευταία χρόνια δεν έγινε συχνά χρήση του δικαιώματος βέτο από τα μόνιμα μέλη. Ούτως ή άλλως όμως στην προκειμένη πρόκειται για έναν συμβιβασμό με στόχο να περάσει η πρόταση γιατί τα μόνιμα μέλη έχουν ξεκαθαρίσει ήδη ότι δεν επιθυμούν άλλες χώρες με δικαίωμα βέτο».