Πρόκειται για το αεροπλανοφόρο USS George H.W. Bush το οποίο συνοδεύεται από άλλα δύο πολεμικά πλοία, το καταδρομικό USS Philippine Sea και το αντιτορπιλικό USS Truxtun, που είναι εξοπλισμένα με εκτοξευτήρες πυραύλων. Την Παρασκευή ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε ότι θα αποφάσιζε μέσα στις επόμενες ημέρες ποια τακτική πρέπει να ακολουθηθεί απέναντι στην προέλαση των τζιχαντιστών. Θα πρέπει οι Αμερικανοί να αναλάβουν τώρα εκ νέου δράση στο Ιράκ, ρωτήθηκε ο γερμανός πολιτικός επιστήμονας Κρίστιαν Χάκε σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Γερμανική Ραδιοφωνία:

«Είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς. Το τοπίο είναι τελείως θολό και η κατάσταση τόσο τεταμένη που δεν μπορεί να αποκλειστεί τίποτα. Ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα όμως περιέγραψε τις βασικές κατευθύνσεις, λέγοντας ότι δεν πρόκειται να υπάρξει άμεση επέμβαση χερσαίων δυνάμεων παρά μόνον, εφόσον χρειαστεί, περιορισμένης κλίμακας αεροπορικές επιθέσεις. Όλα αυτά δείχνουν ότι οι ΗΠΑ δεν παίζουν πλέον τον ρόλο που έπαιζαν κάποτε στην Εγγύς Ανατολή και φυσικά σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Ουσιαστικά (οι Αμερικανοί) είναι αμήχανοι».

Τα λάθη του παρελθόντος

Όπως επισημαίνει ο ειδικός, η σημερινή αμηχανία ή και διστακτικότητα της Ουάσιγκτον οφείλεται περισσότερο στο γεγονός ότι δεν είχαν συγκεκριμένο σχέδιο για την επόμενη μέρα της αποχώρησής τους από το Ιράκ:

«Ναι, αυτό είναι σωστό. Η ημερομηνία κλειδί είναι το 2011. Το 2008 η κατάσταση είχε σταθεροποιηθεί, ακόμη και η Αλ Κάιντα ήταν υπό έλεγχο, ωστόσο το 2011 οι Αμερικανοί δεν διαπραγματεύτηκαν στο βαθμό που θα έπρεπε με τον Μαλίκι. Ο ιρακινός πρωθυπουργός επέβαλε τις απόψεις του λέγοντας ότι όλα τα στρατεύματα, τα αμερικανικά στρατεύματα, θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα. Αυτό συνέβη το 2011. Σήμερα ο ίδιος ο Μαλίκι βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και ζητά τη βοήθεια των Αμερικανών».

Τα σχέδια των ισλαμιστών

Το σοβαρότερο λάθος της αμερικανικής πολιτικής όμως, σύμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα, συντελέστηκε πριν από 13 με 14 χρόνια, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν δεν εκτιμήθηκαν ορθά οι μακροπρόθεσμες συνέπειες συγκεκριμένων χειρισμών και επιλογών.

«Μιλάμε για ένα τόξο το οποίο περιλαμβάνει το σύνολο της Εγγύς Ανατολής, εν μέρει τη βόρεια Αφρική, την κεντρική Αφρική όπου δραστηριοποιούνται επίσης οι Ισλαμιστές, μέχρι το Αφγανιστάν. Τις τελευταίες μέρες διαβάσαμε και τις ειδήσεις από το Πακιστάν, όπου επίσης διογκώνονται τα προβλήματα. Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι δεν υπάρχουν πια σύνορα. Τα παραδοσιακά σύνορα μεταξύ κρατών καταργούνται από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και το Λεβάντε. Το όνομά τους τα λέει όλα. Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν ένα ισλαμικό κράτος, να επαναφέρουν ενδεχομένως το παλιό χαλιφάτο στο χώρο της Συρίας και του Ιράκ. Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: με αυτό οι ίδιοι εννοούν και τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Συρία και την Παλαιστίνη. Έχουμε λοιπόν δρόμο μπροστά μας».

DLF / Κώστας Συμεωνίδης

Υπεύθ. Σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου