Η Φαουζί, μια μικρόσωμη γυναίκα μια χρωματιστή μαντίλα στο κεφάλι, χαίρεται όταν έχει επισκέψεις. Βολεύει τους επισκέπτες της σε ένα μακρόστενο καναπέ. Είναι μπετονένιος και βρίσκεται μπροστά από ένα δρόμο ανάμεσα σε μέντες και βασιλικούς. Αυτό είναι το καθιστικό της, το οποίο βρίσκεται μεταξύ ενός πάρκινγκ και μιας αποθήκης:

«Το σπίτι μας στη Συρία καταστράφηκε εντελώς. Χτυπήθηκε από έναν πύραυλο. Δεν έμεινε τίποτα. Ήταν ένα μεγάλο σπίτι με τέσσερα δωμάτια. Με παράθυρα, με πόρτες, με ανεμιστήρες και ψυγείο. Τώρα έχουμε μια τενεκεδένια παράγκα».

Η Άμιρα όμως, η τετράχρονη κόρη της, δεν γνωρίζει κάτι άλλο. Εκεί γεννήθηκε. Ο αδελφός της ο Σααντ πάει ήδη στο σχολείο. Γείτονες δίνουν στην οικογένεια κάθε μήνα χρήματα ώστε να μπορέσει να αποκτήσει μια καλή εκπαίδευση. Οι γονείς του δεν έχουν τη δυνατότητα:

«Δεν έχω δουλειά», λέει ο Μοχάμεντ. Υπογράψαμε ένα χαρτί στην αστυνομία ότι δεν δουλεύουμε στο Λίβανο. Αλλά πώς να πληρώσουμε το φαγητό μας και τα φάρμακά μας; Πώς να μεγαλώσω τα παιδιά μου, πώς να ζήσουμε; Είμαστε πέντε στην οικογένεια αλλά δεν μπορούμε να εργαζόμαστε», λέει ο Μοχάμεντ.

Το όνειρο της πατρίδας αλλά και της Ευρώπης

Ο Μοχάμεντ και η γυναίκα του κάνουν ευκαιριακές δουλειές για να ζήσουν. Από την Υπάτη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες των ΗΕ δεν παίρνουν πλέον κανένα επίδομα. Μόνο οι γείτονες τους βοηθούν. Λίγα μέτρα πιο κάτω από το σπίτι άνοιξαν πολλά καινούργια μαγαζιά με γλυκά από τη Συρία. Σε ένα από αυτά εργάζεται νόμιμα ο Ζάχερ. Τρία από τα παιδιά του και τη γυναίκα του κατάφερε να τα στείλει ήδη πίσω στη Συρία:

«Το γεγονός ότι βρίσκομαι στη Βυρηττό οφείλεται στο ότι στη Συρία δεν υπάρχει δουλειά. Όταν όμως κερδίσω αρκετά χρήματα τότε θα επιστρέψω και θα ανοίξω ένα δικό μου μαγαζί στο χωριό μου».

Ηλεκτρικό και νερό υπάρχει ήδη και πάλι στο χωριό. Ακόμα και το σχολείο για τα παιδιά λειτουργεί και μάλιστα είναι πιο οικονομικό σε σχέση με την ακριβή Βυρηττό.

Δεν θέλουν όμως όλοι να επιστρέψουν στη Συρία, όπως για παράδειγμα η Μπάσα από το Χαλέπι. Ο άντρας της Μπάσα και η κόρη της ζουν εδώ και δυο χρόνια στη Γερμανία. Εδώ και ένα χρόνο περιμένει να πάρει βίζα για να πάει να τους βρει. Μάταια όμως, μέχρι σήμερα δεν είχε καμία ειδοποίηση από τις γερμανικές αρχές. Στο Λίβανο αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες. Τα παιδιά της συχνά γίνονται στόχος επιθέσεων γιατί είναι πρόσφυγες και η ίδια δεν μπορεί να βρει δουλειά. Για την Μπάσα η λύση είναι η Ευρώπη. Για άλλους η Συρία, αλλά όπως λέει και ο Μοχάμεντ, πώς να επιστρέψει αφού το σπίτι του καταστράφηκε και δεν έχει μείνει τίποτα;

Άνε Αλμέλινγκ / Μαρία Ρηγούτσου