Βιογραφικό, διεθνής εμπειρία, ευφράδεια λόγου, ξένες γλώσσες, αναγνωρισιμότητα, κομματική νομιμοφροσύνη; Με ποια κριτήρια (πρέπει να) ορίζονται οι υποψήφιοι για να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις η Deutsche Welle είχε θέσει το ερώτημα σε Έλληνες και ξένους ευρωβουλευτές στο Στρασβούργο. Ας θυμηθούμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές απαντήσεις: Ένας καλός ευρωβουλευτής πρέπει να έχει γνώση του αντικειμένου, διακριτή άποψη, ικανότητα επικοινωνίας, αλλά και σοβαρότητα. Να μιλάει ξένες γλώσσες, να κινείται με άνεση σε διεθνές περιβάλλον. Να μην προσκολλάται αποκλειστικά στο «εθνικό συμφέρον», να μην περιμένει ανταμοιβή για κομματικές υπηρεσίες του παρελθόντος.

Όσοι βγαίνουν από τα εθνικά σύνορα με σκοπό «να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι» ή «να τα πουν στους ξένους χύμα και τσουβαλάτα» θα γίνουν πολύ γρήγορα γραφικές φιγούρες. Ακόμη και για «τον θυρωρό της πολυκατοικίας τους», για να θυμηθούμε μία έκφραση που άφησε εποχή…

Απαραίτητη η εξωστρέφεια

Εκτός τόπου και χρόνου είναι όμως και όσοι περιορίζονται στον μικρόκοσμο της κοινοβουλευτικής ομάδας, στην οικειότητα της εκλογικής περιφέρειας, στις θωπείες των εθνικών λόμπι. Ελάχιστο είναι το όφελος όταν μεταξύ μας ανακυκλώνουμε τα ήδη γνωστά και ειπωμένα επιχειρήματα για οικονομικά αιτήματα ή για «εθνικά θέματα», στα οποία έχουμε πειστεί πως έχουμε δίκιο. Το ζήτημα είναι να πείσουμε εκείνους, που δεν έχουν πειστεί ακόμη. Να αναζητήσουμε ερείσματα εκτός συνόρων, να κτίσουμε συμμαχίες σε βάθος χρόνου.

Ειδικά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αυτό είναι ένα κρίσιμο κομμάτι της καθημερινής δουλειάς. Διότι, σε αντίθεση με τα περισσότερα εθνικά Κοινοβούλια, οι διαχωριστικές γραμμές δεν φαίνονται ανυπέρβλητες, οι πλειοψηφίες δεν είναι μονομπλόκ, οι συμμαχίες επανεξετάζονται κατά περίπτωση. Μπορεί οι Έλληνες ευρωβουλευτές της φιλελεύθερης παράταξης να διαφωνήσουν με τους Ισπανούς σοσιαλιστές για το προσφυγικό, αλλά λίγο αργότερα να συμπλεύσουν μαζί τους σε μία ψηφοφορία για τη στήριξη των ελαιοπαραγωγών ή για την πολιτική της «νησιωτικότητας» στην ΕΕ. Έτσι παίζεται το παιχνίδι.

Μόλις 21 ευρωβουλευτές για την Ελλάδα

Η Ελλάδα είναι μία μικρή χώρα, η οποία διαθέτει μόλις 21 ευρωβουλευτές επί συνόλου 705. Κατά συνέπεια, δεν έχει την πολυτέλεια να στείλει στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο ανθρώπους που δεν γνωρίζουν, δεν ενδιαφέρονται, δεν συμμετέχουν. Και βέβαια δεν περιποιεί τιμή για την εικόνα της χώρας το γεγονός ότι σχεδόν για το 25% των Ελλήνων ευρωβουλευτών έχει ζητηθεί ή και έχει εγκριθεί άρση βουλευτικής ασυλίας, προκειμένου να διερευνηθούν τυχόν ευθύνες για ποινικά αδικήματα.  

Από κει και πέρα, σε έναν ιδεατό κόσμο θα είχαμε και άλλες απαιτήσεις από τους υποψήφιους ευρωβουλευτές μας. Θα θέλαμε να γνωρίζουμε αν είναι υπέρ ή κατά της ομοσπονδιακής Ευρώπης, αν εγκρίνουν τη διακυβερνητική λογική στην εκτελεστική εξουσία που αποδυναμώνει τον ρόλο της Κομισιόν, αν θεωρούν απαραίτητη την κατάργηση της ομοφωνίας στη λήψη αποφάσεων, αν συμφωνούν ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει επιτέλους να αποκτήσει το δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας. Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτά είναι θέματα που ελάχιστα θα συζητηθούν στην προεκλογική περίοδο, ακόμη και σε χώρες που θεωρούνται η «ατμομηχανή της Ευρώπης»…