O ολικός εξευτελισμός μπορεί να αποτράπηκε για τον Εμμανουέλ Μακρόν και το κόμμα του, αλλά το αποτέλεσμα-έκπληξη με την πρωτιά του αριστερού μετώπου είναι και πάλι ήττα για το «πρότζεκτ» που ξεκίνησε πριν από επτά χρόνια. Μάλιστα έρχεται σε μια συγκυρία που δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη για τον ίδιο.

Ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας είχε επιχειρήσει το τελευταίο διάστημα να προωθήσει την παλιά ιδέα του για μια αυτόνομη στρατιωτικά Ευρώπη, με την ενίσχυση της αμυντικής βιομηχανίας. Είχε φτάσει επίσης να μιλήσει ανοικτά ακόμα και για το ενδεχόμενο συμμετοχής νατοϊκών δυνάμεων στον πόλεμο της Ουκρανίας. Οι ιδέες αυτές δεν είχαν προκαλέσει ενθουσιασμό στους υπόλοιπους Ευρωπαίους και είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς με ποιον τρόπο θα μπορούσε ο πολιτικά αποδυναμωμένος Γάλλος πρόεδρος να τις προωθήσει.

Υποχώρηση για την Κομισιόν

Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και οι επιφυλάξεις που είχε πριν από τις ευρωεκλογές για την επανεκλογή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στη θέση της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μπήκαν στο συρτάρι μετά το ντροπιαστικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Τα φιλόδοξα σχέδια για μια πιο «ενωμένη Ευρώπη» μπορεί να φαίνονταν έτσι κι αλλιώς υπερφίαλα σε κάποιους. Αυτοί που εμπνεύστηκαν πάντως από τα λόγια του Μακρόν, καταλαβαίνουν το αργότερο μετά τις ευρωεκλογές ότι δεν είναι της παρούσης η υλοποίησή τους. Αυτό που προείχε στις γαλλικές εθνικές εκλογές, αλλά και στις αναμετρήσεις των επόμενων μηνών και ετών στην Ευρώπη, είναι να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Χορηγός της πόλωσης

Μαζί με όλα αυτά τα σχέδια φαίνεται να καταρρέει και το αφήγημα με το οποίο ο φιλόδοξος Γάλλος ανέβηκε πάνω στο κύμα το 2017, πετυχαίνοντας έναν προσωπικό θρίαμβο στη μάχη για την προεδρία, που επιβεβαιώθηκε και στις αμέσως επόμενες εκλογές για την Εθνοσυνέλευση, δίνοντας την πλειοψηφία σε ένα κόμμα που δεν είχε ούτε σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό, ούτε γερά οργανωτικά θεμέλια.

Η λογική της κυριαρχίας ενός μάλλον άνευρου, πολυσυλλεκτικού Κέντρου, που θα συσπείρωνε τη γαλλική κοινωνία γύρω από τη λαμπερή προσωπικότητα ενός πρόεδρου με υπερεξουσίες που θύμιζαν «ημι-μονάρχη», οδηγώντας σε πλήρη διάλυση τα «παλιά» κόμματα και κυρίως διαγράφοντας παλιές διαχωριστικές γραμμές, τελικά αποδείχτηκε εξαιρετικά βραχύβια. Η νίκη της Αριστεράς, που «ξύπνησε» έστω την τελευταία στιγμή, το επιβεβαιώνει.

Αυτό που τελικά κατάφερε ο Μακρόν στις αρχές κιόλας της δεύτερης θητείας του ήταν να ενισχύσει την πόλωση, να φουσκώσει τα «άκρα» και να βρεθεί τελικά χωρίς ένα ισχυρό κόμμα και χωρίς την αναγκαία κοινοβουλευτική στήριξη, που θα μπορούσε να στηρίξει τη φιλοδοξία του. Η Γαλλία μοιάζει σήμερα χωρισμένη σε δύο μεγάλα στρατόπεδα και αυτοί που επιμένουν να παραμένουν κάπου ανάμεσα δεν πείθουν για την ικανότητά τους να βγάλουν τη χώρα από τον βάλτο, που την έφεραν οι απανωτές κρίσεις, αλλά και η αβλεψία (;) του ηγέτη, ο οποίος πολλές στιγμές τα τελευταία επτά χρόνια έδειξε να μην διαθέτει καμία επαφή με την πραγματικότητα στις πόλεις και κυρίως στην περιφέρεια της πατρίδας του.

Θα υπάρχει «Μαζί» μετά από αυτόν;

Η προσπάθειά του μάλιστα να διασώσει πρωτίστως τη δική του πολιτική εικόνα αφαιρεί μάλλον από το κόμμα του «Μαζί» και τον χώρο που θέλησε να εκφράσει τη δυνατότητα ανασυγκρότησης και αναζήτησης ενός αξιόπιστου υποψηφίου για τις επόμενες προεδρικές, την ώρα που οι δυνάμεις των «άκρων» δείχνουν να έχουν το μυαλό τους ακριβώς εκεί. Ανάλογο πρόβλημα φάνηκε να έχει και το δικής του έμπνευσης Renew στις ευρωεκλογές.

Στην περίπτωση του φιλόδοξου 47χρονου τραπεζίτη ισχύει ολοκληρωτικά το ρητό πως ότι ανεβαίνει με εκτίναξη μπορεί να καταλήξει σε ελεύθερη πτώση. Το ζήτημα δεν είναι φυσικά αυτός, αλλά η αστάθεια στην οποία βυθίζεται πολύ πιθανώς η Γαλλία, αφού το σενάριο της ακυβερνησίας παραμένει εξαιρετικά πιθανό. Για την εξέλιξη αυτή δεν μπορεί να μην κυρίως υπεύθυνος ο «πρώτος πολίτης της χώρας».