Ασφαλώς δεν πρόκειται για ξαφνική απόφαση, ούτε όμως και για ξαφνική σύγκλιση απόψεων των δύο αντιπάλων, αλλά για έναν ρεαλιστικό συμβιβασμό μετά την τετράμηνη πολιτική κρίση. Ο Πρόεδρος Γιουστσένκο μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις πέτυχε την υπογραφή μνημονίου με το οποίο δίνονται εχέγγυα για την φιλοδυτική πορεία της χώρας. Συγκεκριμένα: ο Γιανουκόβιτς εγγυάται την υποστήριξή του στην προσπάθεια ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ και την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων με στόχο την οικονομία της αγοράς. Όσον αφορά την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, οι δυο αντίπαλοι συμφώνησαν ότι θα αποφασιστεί με δημοψήφισμα από τον λαό της Ουκρανίας και τέλος τα ρωσικά παρέμειναν ως δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας.

Το μνημόνιο φαίνεται να ικανοποίησε τους κομματικούς φίλους του Γιανουκόβιτς. Ιδιαίτερα το γεγονός της αναγνώρισης της ρωσικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας και ο διακανονισμός που επετεύχθη για την είσοδο της χώρας στο ΝΑΤΟ θεωρούνται από το Κόμμα των Περιφερειών σημαντικά επιτεύγματα, γιατί η μεν αναγνώριση της ρωσικής «συνάδει με το σύνταγμα και ανταποκρίνεται και στην Χάρτα της ΕΕ για τις γλώσσες των εθνικών μειονοτήτων», ενώ η απόφαση για το ΝΑΤΟ είναι θεμιτή, διότι «η είσοδος της Ουκρανίας στην στρατιωτική συμμαχία γίνεται μετά από δημοψήφισμα.»

Η Γιούλια Τιμοσένκο, η πάλαι ποτέ Ηγερία της ‘πορτοκαλί επανάστασης’ απορρίπτει την νέα κυβέρνηση ως ‘κομμμουνιστο-ολιγαρχική’ και καλεί ήδη σε μαζικές διαδηλώσεις. Ο εκπρόσωπος του κόμματός της Τιμοσένκο Ανατόλι Σεμινόγκα χαρακτήρισε τη σημερινή συμμαχία Γιουστσένκο – Γιανουκόβιτς προδοσία: «όλα αυτά είναι προδοσία. Ο Γιανουκόβιτς πρόδωσε τις αρχές του το ίδιο και ο Γιουνστσένκο. Αυτό σημαίνει ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις ενδιαφέρονται περισσότερο για την εξουσία παρά για την ανάπτυξη και την πορεία της χώρας. Έτσι καθιερώνεται η τακτική της προδοσίας στην ουκρανική πολιτική.»

Ωστόσο πολιτικοί παρατηρητές επισημαίνουν ότι η κατάσταση της χώρας είναι αυτή που επιβάλλει την ‘πολιτική συμβίωση’ των δύο αντιπάλων, γιατί δεν ‘άντεχε’ ακόμη μια φορά διάλυση της βουλής και προκήρυξη νέων εκλογών. Οι αλλαγές στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα επείγουν. Σήμερα καλείται το κοινοβούλιο να εγκρίνει δια της ψήφου του την επιλογή του προέδρου. Θεωρητικά από τους 450 βουλευτές το Κόμμα των Περιφερειών και οι σύμμαχοί του πρέπει να συγκεντρώσουν γύρω στις 300 ψήφους υπέρ. Οψόμεθα.