Ακόμα και η μουσική κατά την τελετή έναρξης υποδηλώνει πως οι δυο πλευρές έχουν έρθει πιο κοντά. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μουσικοί παίζουν μαζί και το γεγονός ότι το Ινστιτούτο Γκαίτε ανοίγει και πάλι φαίνεται ότι έχει ιδιαίτερη σημασία για τη χώρα μια και στα εγκαίνια παραβρέθηκε και ο πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας.

Το Ινστιτούτο Γκαίτε στη Λευκωσία είναι μια μοναδική περίπτωση, καθώς είναι το μοναδικό ινστιτούτο σε όλο τον κόσμο που βρίσκεται σε νεκρή ζώνη και φυλάσσεται από τους κυανόκρανους του ΟΗΕ. Ένας τόπος με ιδιαίτερη συμβολική αξία, όπως λέει και ο διευθυντής του Κλάους Ντίτερ Λέμαν, ο οποίος δεν συμβιβάστηκε ποτέ με το κλείσιμό του: «Είναι τόσο παράλογο αν το σκεφθεί κανείς. Για το λόγο αυτό έλεγα πάντα πως σε αυτή την τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης θα πρέπει να συμβεί κάτι».

Αν και έχουν γίνει πολλά βήματα τα τελευταία χρόνια ωστόσο τα σημάδια της διαίρεσης είναι εμφανή. Παρόλα αυτά με ένα απλό ταξιδιωτικό έγγραφο μπορεί να περάσει κανείς στην απέναντι πλευρά αν και για του Ελληνοκύπριους που έχασαν την πατρίδα τους συναισθηματικά αυτό είναι πολύ δύσκολο.

Δύσκολα όμως είναι και για τους Τουρκοκύπριους που τα έζησαν από κοντά. Τώρα ελπίζουν πως το Ινστιτούτο Γκαίτε θα είναι ένα βήμα πιο κοντά στην συμφιλίωση. Τουλάχιστον αυτό πιστεύει ο Τουρκοκύπριος Γκιργκέντς Κορκματσέλ :

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως όλα είναι τόσο πρόσφατα. Ο πόλεμος, οι νεκροί. Υπάρχουν ακόμα αγνοούμενοι. Σε κάθε οικογένεια υπάρχουν θύματα και θύτες που είναι ακόμα στη ζωή. Ο κόσμος χρειάζεται χρόνο για να το αντιμετωπίσει όλο αυτό»

Και συμπληρώνει: «Το Ινστιτούτο Γκαίτε ξέρει πώς πέφτουν τα τείχη. Έγινε στη Γερμανία. Ίσως μπορούν να μας δείξουν πως πέφτει ένα τείχος που χωρίζει δυο λαούς».

Ο Γκιργκέντς Κορκματσέλ ξέρει για ποιό πράγμα μιλάει διότι όταν έκλεισε το Ινστιτούτο Γκαίτε το 1999 τότε δημιουργήθηκε μια ιδιωτική πρωτοβουλία από συνεργάτες του γερμανικού ινστιτούτου που συνέχισε τη δουλειά του άτυπα, φέρνοντας κοντά το βόρειο με το νότιο τμήμα. Μια από τις πιο συγκινητικές πρωτοβουλίες ήταν να του καλλιτέχνη Νικόλα Παναγή που έκανε σκοπό της ζωής του να φέρει κοντά καλλιτέχνες από τις δυο πλευρές.

«Ένιωσα την ανάγκη να γνωρίσω την άλλη πλευρά της ύπαρξης μου, την άλλη πλευρά του νησιού που κάποτε ήταν ένα. Όταν μεγάλωσα για χρόνια ένιωθα πως ένα κομμάτι μου μου έλειπε. Και για αυτό μου ήταν σημαντικό να γνωρίσω αυτό το κομμάτι».