Το όνομά του είναι Μορίς, μένει στη γαλλική επαρχία στο νησάκι Ολερόν του Ατλαντικού. Έχει όμως γίνει διάσημος αφού ακόμα και οι New York Times και η Oλλανδική Tηλεόραση κάνουν αναφορά σε αυτόν για το «τραγούδι» του.

Το πρώτο του όνομα ήταν Μορισέτ, τόσο έμοιαζε με θηλυκό, μεγαλώνοντας όμως άλλαξε εξωτερικά, εσωτερικά και σε συμπεριφορά.

Ως Μορίς, με στεντόρεια φωνή άρχισε να «τραγουδάει» κάθε πρωί με το χάραμα και απέδειξε περίτρανα πως δεν ήταν κότα αλλά κόκορας. Για χάρη του η αφεντικίνα του Κοριν Φεσό τρέχει σήμερα στα δικαστήρια και κάνει δηλώσεις για λογαριασμό του.

Οι ήχοι της υπαίθρου ως «εθνική κληρονομιά»

Τα προβλήματα ξεκίνησαν πριν από δύο χρόνια όταν στη γειτονιά ένα ζευγάρι συνταξιούχων έκτισε ένα εξοχικό για το καλοκαίρι. Το πρωινό λάλημα του κόκορα στάθηκε αφορμή για αντιπαράθεση που οδήγησε στα δικαστήρια με την κατηγορία για «μη φυσιολογική γειτονική ενόχληση».

Φέρτε αποδείξεις για τη μη «φυσιολογική ενόχληση» λέει ο δικηγόρος της Κορίν. Μέσα σε λίγες μέρες ο Μορίς απέκτησε 120.000  υποστηρικτές. Μετατράπηκε σε σύμβολο αντίστασης των μόνιμων κατοίκων του μικρού νησιού στους παραθεριστές του καλοκαιριού και γενικότερα των κατοίκων της υπαίθρου απέναντι στους κατοίκους των πόλεων που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη ζωή στη φύση.

«Η ύπαιθρος ζει» φωνάζουν, «και έχει τους ήχους της, το λάλημα του κόκορα, τον ήχο του καμπαναριού, το γκάρισμα του γαϊδάρου». 

Με υπόγραφες διεκδικούν μάλιστα να καταγραφούν οι ήχοι της υπαίθρου σαν «εθνική κληρονομιά» ώστε να προστατευθούν.

Ολυμπία Τσίπηρα, Παρίσι