Ακόμη και ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ λέγεται πως κοντοστάθηκε σε κάποιο σημείο του Λονδίνουγια να δώσει χρήματα σε μία μουσικό του δρόμου. Η βρετανική μητρόπολη είναι διάσημη για τους καλλιτέχνες που παίζουν μουσική στους δρόμους της – τους "buskers” όπως λέγονται στα αγγλικά. Και το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι πως οι εταιρείες μεταφοράς των επιβατών έχουν και μία διαδικασία επιλογής καλλιτεχνών. Όποιος θέλει να παίξει επισήμως σε κάποιον από τους σταθμούς του μετρό πρέπει να περάσει πρώτα από οντισιόν. Για πρώτη φορά έπειτα από επτά χρόνια θα υπάρχει και πάλι μία επιτροπή που θα διαλέγει τους καλύτερους νέους μουσικούς του δρόμου.

Οι αιτήσεις έφτασαν τις 450 – και κατά τις τελευταίες δύο εβδομάδες πάνω από τους μισούς ενδιαφερόμενους προσκλήθηκαν από την Transport for London (TfL) να προβάρουν τα κομμάτια τους σε μία δεκάλεπτη ακρόαση ενώπιον της επιτροπής.

Παίζοντας Τζόνι Κας στο μετρό του Λονδίνου

Λίγο πριν τις 10 το πρωί οι συρμοί δεν είναι τόσο ασφυκτικά γεμάτοι. Στα νότια του Τάμεση, δίπλα στην κυλιόμενη σκάλα που οδηγεί στον σταθμό του Southwark, ο Νικ Γουντς (30) τραγουδάει Τζόνι Κας. Ο Γουντς έχει βρεθεί σε πολλές περιοχές της Αγγλίας. Το Λονδίνο όμως του αρέσει πολύ καθώς είναι μία πολύ όμορφη πόλη. Ο ίδιος παίζει μουσική στο δρόμο από χόμπι, παράλληλα με την κανονική του δουλειά, όπως λέει. Διαφορετικά θα έπρεπε να πιεστεί πολύ για να βιοπορίζεται αποκλειστικά από αυτό.

Η μουσικός Ζέμφυ (27) από την άλλη πλευρά είναι καλλιτέχνιδα πλήρους απασχόλησης παίζοντας μουσική στο δρόμο.  Δίνει κανονικά παραστάσεις και τα βράδια παίζει και στους μεγάλους σιδηροδρομικούς σταθμούς της πόλης.

Τώρα η Ιρλανδή μουσικός θέλει να παίξει και σε διάφορες στάσεις του "tube”, όπως λέγεται το λονδρέζικο μετρό. Το μετρό του Λονδίνου ξεκίνησε να λειτουργεί το 1863 - αρχικά ως "Metropolitan Railway” με λίγες μόνο στάσεις - και πλέον είναι από τα πλέον υπερσύγχρονα. Σήμερα υπάρχει ακόμη και ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα το οποίο οφείλουν να τηρούν οι περίπου 200 μουσικοί που επιτρέπεται να παίζουν σε διάφορες στάσεις του δικτύου του μετρό και σε αυτούς θα προστεθούν ορισμένοι ακόμη κατόπιν της επιλογής της κριτικής επιτροπής.

Τα πράγματα πάντως είναι διαφορετικά σε άλλες πόλεις όπως για παράδειγμα στοΒερολίνο. Στη γερμανική πρωτεύουσα δεν γίνεται κάποια οντισιόν,παρ’ ότι βέβαια οι μουσικοί πρέπει να πάρουν πρώτα σχετική άδεια, η οποία κοστίζει 10 ευρώ την ημέρα. Το κόστος έχει καθορίσει ο Οργανισμός Συγκοινωνιών Βερολίνου (BVG), στην ιστοσελίδα του οποίου αναφέρονται και άλλες σχετικές προϋποθέσεις για τους μουσικούς, όπως τα επιτρεπόμενα μουσικά όργανα – τα μεταλλικά πνευστά για παράδειγμα απαγορεύονται.

Μουσικοί με... POS

Όσον αφορά τους μουσικούς του Λονδίνου πάντως υπάρχει και κάτι ακόμη που προκαλεί εντύπωση: πέραν του ότι έχουν ταμπελάκια με τους λογαριασμούς τους στο Instagram ή τις ιστοσελίδες τους, έχουν και μικρές συσκευές που… δέχονται πληρωμή με κάρτα! Σήμερα οι περισσότεροι κάτοικοι της βρετανικής πρωτεύουσας κάνουν τις πληρωμές τους μέσω κάρτας. Υπάρχουν δε και αρκετά café που δεν δέχονται καν κέρματα ή χαρτονομίσματα πλέον – όποιος θέλει να πάρει έστω και ένα τσάι, το πληρώνει και αυτό με κάρτα.

Στη νέα αυτή πραγματικότητα πρέπει να προσαρμοστούν φυσικά και οι μουσικοί του δρόμου – ακόμη και αν δεν τους αρέσει και πολύ. «Μ' αρέσει η ιδέα να παίζω για τα ψιλά που περισσεύουν στους ανθρώπους», λέει ο Γουντς. Όποτε παίζει στον δρόμο, ο μουσικός απολαμβάνει πολύ την ατμόσφαιρα που δημιουργείται με τους περαστικούς που κοντοστέκονται και παρακολουθούν τους μουσικούς.

Η Ζέμφυ συμφωνεί: μία φορά που έπαιζε ένα ιρλανδικό τραγούδι κατά τη διάρκεια ενός Pride Weekend μαζεύτηκαν περίπου 20 ομοφυλόφιλες γυναίκες γύρω της και άρχισαν όλες μαζί να χορεύουν – και αυτή ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής της. «Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το χαμόγελο ενός περαστικού», λέει η μουσικός. «Και για να είμαστε ειλικρινείς, αυτά τα μικρά πράγματα σημαίνουν πολύ περισσότερα από τα χρήματα» διότι τέτοιες στιγμές σε γεμίζουν πολύ περισσότερο, τονίζει.

Επιμέλεια: Γιώργος Πασσάς