"Νομίζω ότι μπορούμε να διαγράψουμε το επεισόδιο. Μέσα από όλη την υπόθεση ο κύριος στόχος μου σαν γενικός διευθυντής του BBC ήταν να υπερασπιστώ την δημοσιογραφική μας ανεξαρτησία. Χθες ζήτησα συγγνώμη και σήμερα εγκαταλείπω το σταθμό".

Αυτά δήλωσε την περασμένη Πέμπτη ο γενικός διευθυντής του BBC, Γκρεγκ Ντάικ την ώρα που δήλωνε την παραίτησή του. Κάθε προσπάθεια αιτιολόγησης αυτού που συνέβη στο ραδιοτηλεοπτικό ίδρυμα στην υπόθεση Κέλι και των ανθρώπων που είναι αναμεμειγμένη είναι ανεπιτυχής. Για το ατόπημα του σταθμού υπάρχουν πολλές αιτίες. Η φυσιογνωμία του BBC έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία 25 χρόνια. Η λαϊκή δυσαρέσκεια με την κατάργηση του κοινωνικού κράτους που προώθησε η Θάτσερ, ο Μέιτζορ και ο Μπλερ στηλιτεύθηκε κυρίως από τον αριστερό τύπο, αλλά και το BBC. Η Θάτσερ μάλιστα ήταν η πρώτη πρωθυπουργός που μετά από αλλεπάληλες συγκρούσεις ζήτησε τη μεταρρύθμιση του ιδρύματος με το αιτιολογικό της μονομερούς ενημέρωσης. Η τάση του BBC να αναδείξει ένα προφίλ συνηγόρου του πολίτη, ενισχύθηκε στη δεκαετία του 90. Ο στόχος της κριτικής βρέθηκε γρήγορα. Ηταν ο Αλιστερ Κέμπελ ο υπεύθυνος επικοινωνίας του Τόνι Μπλερ, ο άνθρωπος που προσπάθησε όσο κανένας άλλος εκπρόσωπος τύπου να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη. Για το BBC και για πολλούς άλλους δημοσιογράφους ο Κέμπελ ενσάρκωνε μια κυβερνητική πολιτική, η οποία προσπαθούσε να αποκρύψει ή να συγκαλύψει τα γεγονότα. Πολλοί ρεπόρτερς μάλιστα ανάμεσά τους και ο Αντριουν Γκίλιγκαν ήταν σίγουροι πως ο Κέμπελ ήταν ικανός να πλαστογραφήσει το ντοσιέ των μυστικών υπηρεσιών. Ο ίδιος ο Κέμπελ μετά την ανακοίνωση του πορίσματος του δικαστή Χάτον υπογράμμισε:

"Δεν υπάρχει πιο σοβαρή κατηγορία. Εδώ και μήνες είχε τεθεί σε αμφισβήτηση η εντιμότητά μου τόσο στο Κοινοβούλιο όσο και στα μίντια. Ευχαριστώ το λόρδο Χάτον για τον διαφανή τρόπο με τον οποίο απέρριψε τις κατηγορίες σε βάρος μου. Δεν ήταν μόνο μια επίθεση εναντίον μου, αλλά και κατά των μυστικων υπηρεσιών της κυβέρνησης και το σημαντικότερο: εναντίον του πρωθυπουργού. Αγνοούμε τα περισσότερα πράγματα που είναι λάθος ή άδικα και παρουσιάζονται στα μίντια. Μερικές φορές όμως οι κατηγορίες που παρουσιάζονται είναι τόσο σοβαρές, τόσο άδικες και προκαλούν τόση ζημιά που πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε. Και αυτή ήταν μια τέτοια περίπτωση".

Να προσθέσουμε ότι η αγορά των μίντια στη Μ. Βρετανία εχει υποστεί μεγάλες ανακατατάξεις τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μεγιστάνες των μίντια όπως ο Μέρντοχ ελέγχουν τις σημαντικότερες εφημερίδες και τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Οτι δεν είναι σύμφωνο με τη γραμμή του εκδότη απομακρύνεται ακόμη και με πόλεμο λάσπης. Στο σημείο αυτό εστιάζεται το λάθος του BBC. Χρησιμοποίησε τα ίδια όπλα με τα λαϊκά μαζικά έντυπα, ανέπτυξε την ίδια στρατηγική και προχώρησε στην πρόσληψη προσωπικού υπό το πρίσμα ότι το γρήγορο είναι και πιο καλό. Ετσι ήρθε ο Γκίλιγκαν στο σταθμό. Στη δεκαετία του 90 η πολιτκκή του τότε διευθυντή Τζον Μπέρτ προκάλεσε πολλές συγκρούσεις με το μάνατζμεντ του BBC με αποτέλεσμα πολλοί δημοσιογράφοι να εγκαταλείψουν το ίδρυμα ή να απολυθούν. Τη θέση των δημοσιογράφων κατέλαβαν μάνατζερς που παρακολουθούσαν στενά τον ανταγωνισμό προσέλαβαν ανθρώπους σαν τον Γκίλιγκαν και άρχισαν να βάλουν απ' όλες τις πλευρές την κυβέρνηση. Το BBC βέβαια διαθέτει ακόμη πολύ μεγάλο αριθμό καλών δημοσιογράφων και θεωρείται κορυφαίο στην έρευνα. Θα πρέπει όμως μετα την υπόθεση Κέλι να υιοθετήσει ένα νέο σύστημα ελέγχου και να εγκαταλείψει την αυτονόητη κριτική του στη κυβέρνηση υιοθετώντας μια πιο ισορροπημένη στάση. Μόνον έτσι δηλώνουν οι ειδικοί θα μπορέσει να εκπληρώσει το έργο του που δεν είναι άλλο από την προσφορά μιας αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης στα λαϊκά φύλλα μεγάλης κυκλοφορίας. Τί θα συμβεί, αν δεν το πράξει; Ισως εισακουστούν οι επικριτές και ιδιωτικοποιηθεί ο σταθμός. Καμμία κυβέρνηση δεν θέλει να χρηματοδοτεί έναν σταθμό που κλίνει μόνον προς τη μια πλευρά.

Ο Γκίλιγκαν πάντως, που υπέβαλε την παραίτηση του, υπογραμμίζει ότι στο ρεπορτάζ του σχεδόν όλα ήταν σωστά. Το "σχεδόν όλα" όμως δεν είναι αρκετό για τους επικριτές του σταθμού.