Αύγουστος του 1982. Από την ταράτσα της Υπηρεσίας Ηλεκτροδότησης της Βηρυτού, Ισραηλινοί στρατιωτικοί και ξένοι δημοσιογράφοι παρακολουθούν τις σκηνές που διαδραματίζονται στο λιμάνι της λιβανικής πρωτεύουσας. Παρών και ο τότε Υπουργός Αμύνης και μετέπειτα Πρωθυπουργός του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν.

Υπό την προστασία γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων Παλαιστίνιοι μαχητές επιβιβάζονται στα πλοία υπό ελληνική και κυπριακή σημαία που έχουν προσαράξει στο λιμάνι. Προορισμός τους η Ιορδανία, το Ιράκ, η Τυνησία, η Βόρειος και η Νότιος Υεμένη. Με τις σκηνές αυτές ολοκληρώνεται ένα από τα δραματικότερα κεφάλαια στην ιστορία της Βηρυτού.

Δύο μήνες νωρίτερα, τον Ιούνιο του 1982, ισραηλινά στρατεύματα εισβάλλουν στο Λίβανο. Στόχος τους η εξολόθρευση της PLO, που συνεχίζει τον απελευθερωτικό αγώνα κατά του Ισραήλ από λιβανικά εδάφη. Οι Ισραηλινοί φτάνουν στην Βηρυτό και την πολιορκούν. Σύντομα οι παγιδευμένοι –τόσο οι Παλαιστίνιοι μαχητές, όσο και ο λιβανικός άμαχος πληθυσμός- μένουν δίχως νερό και ηλεκτρικό ρεύμα. Η πολιορκία συνεχίζεται για δύο ολόκληρους μήνες. Τελικά οι Παλαιστίνιοι συνθηκολογούν. Τίθεται σε εφαρμογή το «Σχέδιο Χαμπίμπ», που προβλέπει την αποχώρηση των Παλαιστινίων φενταγίν και την μεταφορά τους σε διάφορες αραβικές χώρες. Συγχρόνως φτάνει στη Βηρυτό πολυεθνική δύναμη του ΟΗΕ αποτελούμενη από στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας.

Ο Αριέλ Σαρόν δηλώνει τότε ότιι η ισραηλινή επέμβαση στέφεται με απόλυτη επιτυχία: «Το Ισραήλ δεν ηττήθηκε σ’ αυτόν τον πόλεμο. Εκείνες που ηττήθηκαν είναι οι τρομοκρατικές οργανώσεις της PLO. Δεν υφίστανται πλέον ως τρομοκρατικές οργανώσεις.»

Οι Παλαιστίνιοι μαχητές διασκορπίζονται σε διάφορες χώρες του αραβικού κόσμου. Στις 30 Αυγούστου αναχωρεί και ο Γιασέρ Αραφάτ με ελληνικό εμπορικό πλοίο. Στην Αθήνα γίνεται δεκτός από τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και τον ελληνικό λαό με ενθουσιασμό. Από εκεί κατευθύνεται στην Τύνιδα.

Κατά την αναχώρηση του από το λιμάνι της Βηρυτού ο αρχηγός και κατόπιν πρόεδρος των Παλαιστινίων δηλώνει: «έχω αναλάβει το βαρύ φορτίο να συνεχίσω αυτόν τον αγώνα. Και έχω δώσει την υπόσχεσή μου ότι αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί, μέχρι να δημιουργήσουμε το δικό μας ανεξάρτητο κράτος με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.»

Αλλά το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος θα παραμείνει άπιαστο όνειρο για τον Παλαιστίνιο Ηγέτη. Και ο λαός του Λιβάνου όμως δεν έμελλε να βρει σύντομα την ηρεμία του: Δέκα ημέρες μετά την ολοκλήρωση της αποχώρησης των Παλαιστινίων φενταγίν (13.09.1982) αποχωρεί και η πολυεθνική δύναμη από την Βηρυτό, το Ισραήλ προχωρά στην κατάληψη και της δυτικής πλευράς της πόλης. Μια ημέρα μετά δολοφονείται ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος του Λιβάνου, Μπασίρ Τζεμαγέλ. Αποκορύφωση των αναταραχών: η σφαγή των Παλαιστινίων στους προσφυγικούς κατακλυσμούς Σάμπρα και Σατίλα, που με την αποχώρηση της PLO παραμένουν τελείως απροστάτευτες. Φιλοϊσραηλινοί φαλαγγίτες επιτίθενται και σκοτώνουν γυναίκες, γέρους, παιδιά. Έως 3.500 υπολογίζονται τα θύματα της σφαγής.

Η θηριωδία ξεσηκώνει την διεθνή κοινή γνώμη. Ως υπεύθυνος κατηγορείται ο Αριελ Σαρόν.

Η πολυεθνική δύναμη επανέρχεται και πάλι και παραμένει ως το Φεβρουάριο του 1984.

Η αποχώρηση των μαχητών της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) από το Λίβανο δεν είναι παρά ένα από τα αιματοβαμμένα κεφάλαια της ισραηλο-παλαιστινιακής σύρραξης, που τελικά όχι μόνον δεν μπόρεσε να επιφέρει την οριστική διευθέτηση του προβλήματος, αλλά ούτε την δρομολόγηση της ειρήνευσης στην περιοχή.