Η έγχρωμη τηλεόραση εγκαινιάστηκε με… ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα. Στις 25 Αυγούστου 1967 ο τότε γερμανός υπ. Εξωτερικών και αντικαγκελάριος Βίλι Μπραντ έδωσε το έναυσμα για το ξεκίνημα της έγχρωμης τηλεόρασης, που έμελλε να φέρει μια πραγματική επανάσταση. Στην έκθεση Ραδιοτηλεοπτικών Μέσων του Βερολίνου είχε τοποθετηθεί επί τούτου ένα μεγάλο κόκκινο κουμπί. Αυτό θεωρητικά έπρεπε μόνο να πατήσει ο Βίλι Μπραντ για να σηματοδοτήσει με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο τη μετάβαση από την ασπρόμαυρη εποχή στην εποχή της έγχρωμης τηλεόρασης.

Όμως όταν τελικά ο Βίλι Μπραντ πάτησε το περίφημο κόκκινο κουμπί ήταν ήδη αργά. Η εικόνα είχε γίνει από ασπρόμαυρη, έγχρωμη ήδη νωρίτερα. Ίσως κάποιος ανυπόμονος τεχνικός να μην μπορούσε να περιμένει εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα! Παρ' όλα αυτά «ήταν μια στιγμή που έμεινε για πάντα στην ιστορία της τεχνολογίας» θυμάται ο Γιούργκεν Τέβες, που το 1967 εργαζόταν ως μηχανολόγος στο τηλεοπτικό δίκτυο Ελεύθερο Βερολίνο (SFB). Η αμήχανη στιγμή με τον Βίλι Μπραντ και το πάτημα του κουμπιού πέρασε σχεδόν απαρατήρητη στους απλούς πολίτες της Δυτικής Γερμανίας, οι οποίοι από εκείνη τη μέρα κράτησαν μόνο την ουσία: το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για την τηλεόραση. Μέχρι τότε ήταν διαθέσιμες στην αγορά μόνο μερικές χιλιάδες έγχρωμες τηλεοράσεις. Πολλά σπίτια δεν είχαν καν τηλεόραση, ενώ πολλοί έσπευσαν να δουν την ιστορική εκείνη στιγμή σε μεγάλα πολυκαταστήματα, περιμένοντας ώρες έξω από τις βιτρίνες με τις νέες τηλεοράσεις.

Η έγχρωμη τηλεόραση και το πνεύμα της εποχής

Η νέα τηλεόραση ταίριαξε αμέσως με το γενικότερο πνεύμα της εποχής. Ήδη από το βράδυ της 25ης Αυγούστου του 1967 τα γερμανικά κανάλια άρχισαν να μεταδίδουν ταινίες και -αμερικανικές- σειρές με χρώμα. Στην αρχή βέβαια το ARD και το ZDF προσέφεραν στο κοινό μόνο τέσσερις ώρες τηλεοπτικών προγραμμάτων με χρώμα. Μέχρι το 1970 ιστορικές εκπομπές όπως το «heute» και η «Τagesschau» προβαλλόταν σε ασπρόμαυρες συχνότητες.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η Γερμανία καθυστέρησε να κάνει τη μετάβαση στην έγχρωμη τηλεόραση. Στις ΗΠΑ, η έγχρωμη τηλεόραση είχε εγκαινιαστεί ήδη από το 1954, ακολουθώντας την αναλογική μέθοδο NTSC, η οποία είχε ωστόσο τεχνικά προβλήματα ως προς τη μετάδοση των χρωμάτων, όπως εξηγεί ο καθηγητής Ούλριχ Ράιμερ από το Ινστιτούτο Ειδησεογραφικής Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου του Μπράουνσβαϊγκ. Κατά τη δεκαετία του ´60 καθοριστική για την εξέλιξη του μέσου ήταν η συμβολή του Γερμανού μηχανολόγου Βάλτερ Μπρουχ και των ερευνητικών εργαστηρίων της Telefunken από το Ανόβερο. Εκεί δοκιμάστηκαν και σταδιακά καθιερώθηκαν νέες τεχνικές μετάδοσης χρώματος, όπως η διάσημη τεχνική PAL (Phase Alternative Line), η οποία άλλαξε τα δεδομένα στον χώρο. «Επέφερε πράγματι μια μεγάλη επανάσταση που βελτίωσε σημαντικά την τεχνική NTSC», σημειώνει ο Ούλριχ Ράιμερ. Δεκάδες χώρες ανά τον κόσμο ακολούθησαν το γερμανικό πρότυπο, υιοθετώντας την μέθοδο PAL. Eντούτοις την ίδια περίοδο, στις χώρες του ανατολικού μπλοκ, τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας αλλά και σε χώρες της βόρειας Αφρικής, προτιμήθηκε το σοβιετικής προέλευσης σύστημα μετάδοσης έγχρωμης εικόνας SECAM.

Σε κάθε περίπτωση, είτε επρόκειται για το ανατολικό ή το δυτικό μπλοκ, η έγχρωμη τηλεόραση «απογειώθηκε» τη δεκαετία του ´80 με την άνοδο της ιδιωτικής τηλεόρασης, ενώ από τη δεκαετία του ´90 άρχισαν να δημιουργούνται και τα πρώτα συνδρομητικά κανάλια. Σήμερα η νέα παγκόσμια τάση ακούει στο όνομα livestreaming, το οποίο προσφέρουν πλατφόρμες όπως το Netflix, το Maxdome και η Amazon. Στο μεταξύ η ποιότητα της εικόνας έχει εξελιχθεί χάρη στη χρήση ψηφιακών μέσων και μεθόδων. Σε αντίθεση με τα αναλογικά χρώματα των πρώτων δεκαετιών της τηλεόρασης, πλέον τα πάντα είναι ψηφιοποιημένα, ενώ η εικόνα HD προσεγγίζει με εξαιρετική ακρίβεια όλη την παλέτα των φυσικών χρωμάτων.

Dpa, Tζένυ Τόμπιεν / Δ. Κυρανούδη