Από το 2000 ισχύει ο νόμος περί απόκτησης της γερμανικής υπηκοότητας που ψήφισε η τότε κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων. Από τότε, μολονότι σημειώνεται κάποια πρόοδος στη προσέγγιση κράτους και ξένων πολιτών, δεν επήλθε καμία αλματώδης αύξηση στο πεδίο των πολιτογραφήσεων.

Τα 2/3 των ξένων που ζουν στη Γερμανία και πληρούν τους όρους πολιτογράφησης δεν επιδιώκουν να αποκτήσουν τη γερμανική υπηκοότητα. Ακόμη και η δυνατότητα της διπλής υπηκοότητας που δίνεται στους Ευρωπαίους πολίτες δεν συνέβαλε καθόλου στην αύξηση του αριθμού των ξένων που θέλουν να αποκτήσουν τη γερμανική υπηκοότητα.

Γιατί υπάρχει συρρίκνωση των αιτήσεων πολιτογράφησης;

Την προηγούμενη εβδομάδα (12.05.2009) σε ειδική τελετή η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ παρέδωσε συμβολικά σε 16 ξένους τα επίσημα έγγραφα της πολιτογράφησής τους. Και την ημέρα εκείνη ανακοινώθηκε η δραματική συρρίκνωση των αιτήσεων για την απόκτηση της γερμανικής υπηκοότητας. Η εντεταλμένη υπουργός για την Κοινωνική Ένταξη των Ξένων Μαρία Μπέμερ δήλωσε άγνοια: «Προβληματίζομαι, καθώς διαπιστώνω ότι ενώ είχαμε κάποια αύξηση τα τελευταία χρόνια, τώρα έχουμε συνολική μείωση του αριθμού των αιτήσεων για την πολιτογράφηση. Ασφαλώς δεν υπάρχει το φαινόμενο αυτό σε όλες τις ομάδες, αλλά γενικά υφίσταται συρρίκνωση και αναρωτιόμαστε και εμείς που έγκειται».

Στο ερώτημα τι λάθος γίνεται η κα Μπέμερ απάντησε ότι δεν βλέπει κανένα λάθος, εκτός από ορισμένες ελλείψεις τεχνικού περιεχομένου: «Νομίζω ότι οι υπηρεσίες πολιτογράφησης πρέπει να αποβάλλουν το χαρακτήρα της αυστηρής, γραφειοκρατικής υπηρεσίας. Πρέπει να αποκτήσουν χαρακτήρα γραφείων εξυπηρετήσεως. Αυτό σημαίνει ότι καλώ την τοπική αυτοδιοίκηση να στηρίξει την πολιτογράφηση των ξένων και κυρίως να κάνει πλατιά γνωστά τα πλεονεκτήματα της απόκτησης γερμανικής υπηκοότητας. Π.χ. γνωρίζουμε από έρευνες ότι οι ξένοι πολίτες που πολιτογραφούνται Γερμανοί έχουν περισσότερες δυνατότητες επαγγελματικής κατάρτισης και ανέλιξης.»

Η Γερμανία υποχωρεί, αλλά δεν πρωτοστατεί

Τότε γιατί δεν υπάρχει ζωτικό ενδιαφέρον για την απόκτηση της γερμανικής υπηκοότητας μετά από 49 χρόνια μετανάστευσης;

Μήπως εμποδίζει ο τρόπος που εφαρμόζεται η ‘αρχή του τόπου γέννησης’, με την οποία δίνεται η δυνατότητα στα παιδιά των μη Ευρωπαίων πολιτών μόλις γεννιούνται να παίρνουν τη γερμανική υπηκοότητα, αλλά μετά, στα 18 τους, τους υποχρεώνει να ζητήσουν εγγράφως και σαφώς τη γερμανική υπηκοότητα, αλλιώς την χάνουν;

Μήπως αποτρέπει η απεμπόληση της υπηκοότητας της χώρας προέλευσης, που επιβάλλεται σε όλους τους ξένους από τρίτες χώρες;

Μήπως επίσης τα διάφορα ερωτηματολόγια βάζουν τροχοπέδη και δυναμιτίζουν τις προθέσεις, εάν όντως υπάρχουν τέτοιες, της ομοσπονδιακής κυβέρνησης;

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι τα φαινόμενα απατούν και ότι η Γερμανία εξακολουθεί να μένει δέσμια του δικαίου της καταγωγής και υποχωρεί μόνον στα σημεία, τα οποία έρχονται σε αντίθεση με την ΕΕ, αλλά και εκεί απλά υποχωρεί, δεν τρέχει, δεν πρωτοτυπεί, ούτε πρωτοστατεί.

Ας είμαστε λοιπόν ειλικρινείς: τόσο ο νόμος περί μετανάστευσης, όσο και εκείνος περί υπηκοότητας ψηφίστηκαν με μισή καρδιά. Η διπλή υπηκοότητα επιβλήθηκε από την ΕΕ και μάλιστα οι Έλληνες χρειάστηκε να την διεκδικήσουν δικαστικά.

ZDF-Morgenmagazin/Βιβή Παπαναγιώτου

Υπεύθ. σύνταξης: Σταμάτης Ασημένιος